Βράδυ
του Ιουλίου του 1974 και γύρω από μια φωτιά έξω από την αγγλική
πρεσβεία στο κέντρο των Αθηνών κάποια νέα παιδιά τραγουδούν: “Την ημέρα
καρτερούμε που καράβια ελληνικά στ’ ακρογιάλια θε να ‘ρθούνε να μας
φέρουν λευτεριά”… Έχουν περάσει από το βράδυ εκείνο 41 ολόκληρα χρόνια
και αλίμονο, τα καράβια τα ελληνικά ποτέ δεν πήγαν στ’ ακρογιάλια της
Κύπρου και συνεχίζεται μια κατοχή του 40% της ελληνικής μεγαλονήσου από
τα τουρκικά στρατεύματα και όχι μόνον…
Όλοι έχουν
λησμονήσει ακόμη και κάποιοι που σαν νεαροί δικηγόροι υπερασπιζόντουσαν
στα δικαστήρια τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ Β’ και σήμερα με πάσα άνεση λένε
ότι πρέπει να κοπούν οι δεσμοί με την μητέρα πατρίδα, την Ελλάδα, και
καλλιεργούν μία νεοκυπριακή συνείδηση ενάντια στην χιλιάδων χρόνων
Ελληνική ιστορία της Κύπρου μας!
Στα τέλη του
Ιουλίου κάθε χρόνο γίνονται δύο τελετές. Μία εορτή για την επάνοδο της
δημοκρατίας, για τον ερχομό της μεταπολίτευσης, και ένα μνημόσυνο...