Το να είναι κάποιος «πατέρας» (ata εις την τουρκικήν γλώσσα) του
τουρκικού λαού αποτελεί μοναδικό και σημαντικό γεγονός στην ιστορία
αυτής της χώρας. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι να είσαι πατέρας.
Ακόμη και κάποιος που συμπεριφέρεται με καλοσύνη στον συνάνθρωπο του
λέμε ότι του συμπεριφέρθηκε σαν πατέρας, στην μεταφορική βέβαια έννοια
της λέξης. Αλλά το να υποχρεώνεις έναν λαό να σε ονομάζει πατέρα, να σε
λατρεύει για τα «επιτεύγματά», τις «αρχές» και τα «κατορθώματά» σου
είναι παράλογο και ίσως υποκρύπτει κάτι βλαπτικό για την προσωπικότητά
σου.
Ο Μουσταφά Κεμάλ αυτοαναγορεύτηκε με διάταγμα το 1934 ως Kemal Atatürk.
Γιατί άραγε το έκανε αυτό; Στο ερώτημα υπάρχει απάντηση, αλλά ουδείς
στην Τουρκία και σε άλλες χώρες τολμάει να την δώσει. Οι Τούρκοι δεν
τολμούν καν να θέσουν το ερώτημα ή να το συζητήσουν διότι γνωρίζουν τα
επακόλουθα, ήτοι σύλληψη ίσως και λυντσάρισμα. Τα ψέματα και η
προσωπολατρία των Κεμαλιστών, και κάποιων συνοδοιπόρων τους στην Ελλάδα
όπως ο νυν δήμαρχος Θεσσαλονίκης και ο τραγουδιστής Ρέμος, δεν έχουν
όρια. Γιατί όμως θα πρέπει να σιωπούμε χωρίς να αναφέρουμε για τους
αιμοσταγείς γείτονες μας κάποιες πικρές αλήθειες που αφορούν τον
«πατέρα» τους, τον «πατέρα» του Μπουτάρη και του Ρέμου. Εξηγούμεθα
αναλυτικότερα.
