Δολοφονία Γκιόλια: “Μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας”

Σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, η αυτοδικία ως έννοια και ως πράξη ασκούσε πάντα μια ιδιαίτερη γοητεία. Ακόμη και στις εποχές όπου είχαν πλέον καθιερωθεί οι θεσμικές αρχές, οι επιφορτισμένες με την απόδοση της δικαιοσύνης, η αυτοδικία συνέχισε να υπάρχει, και μάλιστα να εμπνέει. Οι μυθικοί ήρωες τιμωροί, πολλές φορές αυτόκλητοι, όπως ο Ρομπέν των Δασών, ο Ζορρό, ακόμη και οι σούπερ ήρωες των κόμικς τύπου Spiderman κλπ. αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Όπου δεν πίπτει (θεσμικός) λόγος πίπτει (λαϊκή) ράβδος.
Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Ευρώπη, το ρόλο αυτό (του τιμωρού) τον έπαιξαν τα διάφορα κινήματα αντίστασης που προέκυψαν, άλλα αυθόρμητα και άλλα καθοδηγούμενα.
Αργότερα, στην αναβράζουσα εποχή των 60ς και 70ς, προέκυψε η αστική τρομοκρατία. Στην Ιταλία είχαμε το «ένοπλο κόμμα» των Ερυθρών Ταξιαρχιών, στη Γερμανία τη RAF των Baader Meinhof, ακόμη και στην «απομονωμένη» Αμερική υπήρξαν οι Weathermen, ο Συμβιωτικός Στρατός, οι Μαύροι Πάνθηρες κλπ. Στην Ελλάδα, η οποία τα κρίσιμα αυτά χρόνια ήταν ή σε κατάσταση οικονομικής και πολιτιστικής υστέρησης, ή απλά στο γύψο της χούντας, το φρούτο της αυτοδικίας μέσω της τρομοκρατίας ξεκίνησε το 1975 με τη πρώτη εμφάνιση της ΕΟ 17Ν. Και δεν θα ήταν ψέμα το να παραδεχτούμε, πως μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, απηυδισμένο από τη μέχρι τότε καταπίεση, και αγανακτισμένο από την εμφανή «ατιμωρησία» πολλών εκ των πρωτοπαλίκαρων της ΕΑΤ/ΕΣΑ κλπ. βρέθηκε να «χειροκροτεί» τα χτυπήματα της οργάνωσης.
Η ιστορία όμως προχωρά και οι συνθήκες αλλάζουν. Αλίμονο αν σε μια «μεταβιομηχανική» ακμάζουσα κοινωνία, χρειαζόμαστε Ζορρό για να αποδίδουν τη δικαιοσύνη. Εξ άλλου, όπως σε κάθε ανάλογη ιστορικά περίπτωση, άσχετα με την αρχική γνησιότητα και τον όποιο επαναστατικό αυθορμητισμό, οποιοδήποτε επαναστατικό στοιχείο είτε ενσωματώνεται, είτε διαβρώνεται είτε χάνει την απήχηση του στις μάζες. Έτσι και στα καθ`ημάς, ο κύκλος έκλεισε με την «εξάρθρωση» της 17Ν το 2000. Καλό ή κακό, θα το κρίνει η ιστορία.
Αυτό όμως, που εμένα ως άτομο με κέντρισε τότε το ενδιαφέρον, ήταν δυο στοιχεία. Το πρώτο, ότι ελλείψει του μπαμπούλα της 17Ν, ελλείψει δηλαδή φόβητρου, οι λαμογιές θα δεκαπλασιάζονταν. Και δεν νομίζω να έπεσα πολύ έξω. Ο Γούκος και ο Κοσκωτάς θεωρούνται πλέον «ψιλικατζήδες».
Το δεύτερο στοιχείο που με είχε ανησυχήσει ήταν, πως αφού περάσει μια περίοδος όπου τα φοβισμένα κεφάλια θα παραμείνουν κάτω, θα έρθει μια εποχή (έβαζα ορίζοντα δεκαετίας) όπου θα προκύψει μια νέα φουρνιά «τιμωρών» η οποία όμως θα είναι αδίστακτη, κυριολεκτικά. Και η οποία θα κάνει τους Ξηρούς και τους Κουφοντίνες να φαντάζουν «παναγίτσες». Αυτό το δεύτερο δεν ήταν και δύσκολο να προβλεφτεί. Η αποσάθρωση της κοινωνίας, η αδυναμία της παιδείας μας, η ανικανότητα των θεσμών, οι «ποντικοί» πολιτικοί μας, οι καταιγισμοί ηλιθιότητας από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ μας, οι τηλεπερσόνες και το λάϊφ στάϊλ, τα ΚΛΙΚ και τα Νίτρο, όλα αυτά είχαν δημιουργήσει μια γενιά «ανιάτων». Λυπάμαι που το λέω. Και ελλείψει πνευματικών ή άλλων ταγών, οι οποίοι όλοι τους αποδείχθηκαν λίγοι, κρυπτόμενοι σε κότερα και σε βίλες, ήταν επόμενο η νέα αυτή απολιτίκ πλην όμως εξοργισμένη γενιά να κάνει το μεγάλο μπάμ. Με τους τρόπους που αυτή νομίζει αποτελεσματικούς. «Μικροαστοί, θα σας φάνε τα παιδιά σας» τραγουδούσε από πολύ νωρίς ο Τζιμάκος. Και μάλλον είχε δίκιο…
Έτσι λοιπόν έχουμε Πυρήνες της Φωτιάς, Σέχτες, Δεκεμβριανά, κλπ. κλπ. Χωρίς ιδεολογικές φιοριτούρες και φιλοσοφικά τσιτάτα. Μπαμ και κάτω αδιακρίτως. Και εκεί που τη παραδοσιακή αυτοδικία την φοβόντουσαν κάποιοι που είχαν τη φωλιά τους λερωμένη, σήμερα βλέπουμε πως κινδυνεύουν οι πάντες. Από τον τεχνικό του τηλεοπτικού σταθμού την ώρα που βρίσκεται στο χώρο στάθμευσης, έως τον απλό αστυφύλακα που κάνει την υπηρεσία του σε κάποια σκοπιά. Οι καιροί άλλαξαν προς το πιο άγριο. Και αν προσθέσουμε και το φόβο της καθημερινής εγκληματικότητας, τότε η Ελλάδα πάει κατά διόλου. Και δυστυχώς, απομένει να δούμε τα χειρότερα. Είμαστε ακόμη στην αρχή.

Strange Attractor