Γιατί απογοητεύτηκαν;;;

Του Γιάννη Πρετεντέρη

ΟΤΑΝ ΤΟ  ΔΝΤ δηλώνει εγγράφως ότι αισθάνεται «απογοήτευση» επειδή τα κόµµατα της αντιπολίτευσης δεν υποστηρίζουν «τις οικονοµικές µεταρρυθµίσεις σε αυτήν την αποφασιστικής σηµασίας περίοδο για τη χώρα» τι ακριβώς εννοεί; Και τι είναι αυτό που τους απογοήτευσε; 

ΜΗΠΩΣ ΕΙΧΑΝ ψηφίσει Ν.Δ. και θεωρούν ότι ο Σαµαράς τούς κορόιδεψε; Ηταν άραγε οπαδοί του Τσίπρα και τώρα αισθάνονται την ανάγκη να φύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ µαζί µε τον Κουβέλη και τον Αλαβάνο; Ή µήπως περίµεναν την υποστήριξη του ΚΚΕ και οι προσδοκίες τους διαψεύσθηκαν; Διότι αν ισχύει ειδικά το τελευταίο, τότε δεν είναι απλώς απογοητευµένοι. Μάλλον είναι και ανισόρροποι. 

ΠΟΙΟΣ, ΔΗΛΑΔΗ, υποσχέθηκε ποτέ στο ΔΝΤ ότι... τα πράγµατα στην Ελλάδα θα ήταν διαφορετικά µε αποτέλεσµα να αισθάνονται απογοήτευση όταν βλέπουν πώς εξελίσσονται; Δεν γνωρίζω αλλά, µεταξύ µας, δεν νοµίζω ότι πήραν ποτέ τέτοια υπόσχεση. 

ΓΙΑΤΙ, ΛΟΙΠΟΝ, απογοητεύτηκαν τόσο; Για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή τους αρέσει να εµφανίζουν κάτι που δεν είναι παρά µία συγκεκριµένη επιλογή (σωστή ή λάθος, αδιάφορο) ως έναν αυτονόητο µονόδροµο, τον οποίο µόνο παράφρονες αρνούνται να βαδίσουν. 

ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, το ΔΝΤ θέλει να λέει ότι το ίδιο δεν πολιτεύεται αλλά ότι πολιτεύονται όσοι δεν πολιτεύονται µαζί του. Λάθος – για να µην πω απάτη... Διότι το ΔΝΤ εφαρµόζει στη χώρα µας (και σε όλες τις χώρες από όπου πέρασε...) µια συγκεκριµένη συνταγή για την οποία µπορούµε να συζητήσουµε αν είναι χρήσιµη, αποτελεσµατική και ενδεδειγµένη αλλά δεν είναι παρά µια συνταγή. Με την οποία άλλοι συµφωνούν και άλλοι όχι. 

ΤΟ ΛΕΩ αυτό διότι δεν υπάρχει χειρότερη ψευδαίσθηση στην πολιτική από την ψευδαίσθηση του αυτονόητου. 

Και δεν υπάρχει πιο υποτιµητική λογική στη δηµοκρατία από τη λογική του µονόδροµου. Αν το ΔΝΤ θεωρεί ορθή την πολιτική του, θα πρέπει να µας πείσει γι’ αυτό. Οσοι πειστούν, θα την υποστηρίξουν. Κι όσοι δεν πειστούν, θα της βγάζουν τη γλώσσα. Αν δεν απατώµαι, κάπως έτσι λειτουργούν οι δηµοκρατίες. 

ΜΟΝΟ ΠΟΥ, αν έχω καταλάβει καλά, η δηµοκρατία είναι η τελευταία σκασίλα τού ΔΝΤ. Να µη σας πω ότι τη βρίσκει και ενοχλητική. Διότι όταν έχεις αποφασίσει ότι κρατάς στα χέρια σου την υπέρτατη αλήθεια, όταν ζεις µε τη βεβαιότητα ότι µόνο εσύ έχεις δίκιο, τότε προφανώς σε «απογοητεύουν» όσοι σκέφτονται διαφορετικά. 

ΕΥΤΥΧΩΣ, ΟΜΩΣ, στην Ελλάδα έχουµε ακόµη δηµοκρατία. Με κυβέρνηση, αντιπολίτευση, κόµµατα, συνδικάτα, Τύπο και όλα τα σχετικά. Ο καθένας πολιτεύεται ανάλογα µε τη βούληση και το γούστο του. Αντιλαµβάνοµαι ότι το ΔΝΤ θα προτιµούσε σιωπή στο ακροατήριο. Ελα, όµως, που δεν το έχουµε συνηθίσει. 
Τα ΝΕΑ