Δυστυχώς αποτύχαμε

Η Εθνική μπάσκετ με τη παρουσία της απέναντι στην Ισπανία για μια ακόμη φορά μας έκανε υπερήφανους. Πάλεψε στα ίσια τα παιχνίδια, ως είθισται «χειρουργήθηκε» καλλιτεχνικά από τη διαιτησία και στο τέλος δεν είχε το καθαρό μυαλό να κάνει τη μεγάλη ανατροπή. Εμείς είμαστε υπερήφανοι που αυτοί οι παίκτες φοράνε το Εθνόσημο, έστω κι αν σε αυτή τη διοργάνωση απέτυχαν. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα και πρέπει να την αποδεχτούμε. Όπως και την απόσυρση από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα του Δημήτρη Διαμαντίδη, ενός αθλητή-πρότυπο για την Ελλάδα.

Η αρχή της καταστροφής

Ας προσπαθήσουμε πρώτα, να...
αναλύσουμε τα αίτια της αποτυχίας στη Τουρκία. Όλα ξεκίνησαν από το καταραμένο φιλικό Ελλάδας-Σερβίας. Αυτή ήταν η αρχή της καταστροφής. Μέχρι την έναρξη του Μουντομπάσκετ οι διεθνείς ασχολούνταν με το αν θα τιμωρηθεί κανείς και πότε. Η FIBA σκανδαλωδώς (αν αναλογιστεί κανείς πως σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν είχε αδιαφορήσει) φρόντισε να αποβάλλει για δύο παιχνίδια τους Σχορτσιανίτη-Φώτση, δημιουργώντας μας τεράστιο αγωνιστικό πρόβλημα. Ο Αμερικανός προπονητής των Κινέζων Μπομπ Ντάνουολντ το ανέδειξε από το πρώτο κιόλας ματς, παίζοντας 40 λεπτά ζώνη. Η Εθνική έπαιξε χάλια και στη συνέχεια της διοργάνωσης, όλες οι ομάδες μας «βασάνισαν» με τη ζώνη, εξαιρουμένης βεβαίως της Ρωσίας για τους γνωστούς λόγους.

Καλοί αλλά λίγοι

Η Ελλάδα δεν έκανε λάθος που ηττήθηκε από τη Ρωσία, καθώς εκ των προτέρων γνώριζε πως η Γαλλία μπορεί να «δώσει» το ματς με τη Νέα Ζηλανδία και να «στείλει» την Ισπανία πάνω μας. Το βράδυ της Παρασκευής δώσαμε μια μεγάλη μάχη, αλλά με λίγους πολεμιστές. Για να μην παρεξηγηθούμε λίγους σε ποσότητα και όχι σε ποιότητα.

Ο Καζλάουσκας έπαιξε με έξι παίκτες και ο Σκαριόλο με 10. Όσο καταπληκτικός, λοιπόν, κι αν ήταν ο Διαμαντίδης στη τελευταία του παρουσία με την Εθνική δεν έφθανε; Ο Λιθουανός από πέρσι είχε δείξει εμπιστοσύνη σε συγκεκριμένους παίκτες και ήταν άκρως συντηρητικός στις επιλογές του. Φέτος έπρεπε να διευρύνει το ρόστερ, πράγμα που δεν έκανε.

Τα λάθη του Γιόνας

Θα πει κανείς πως τη στιγμή που πέρασε στο παρκέ τον Νικ Καλάθη, στη δεύτερη περίοδο, άλλαξε όλο το μομέντουμ υπέρ της Ισπανίας. Βέβαια λόγω τριών κακών λεπτών, δεν είναι δυνατόν να «καταδικασθεί» ένας παίκτης σε παρακολούθηση από τον πάγκο μέχρι το τέλος.

Επίσης το μεγάλο λάθος του Καζλάουσκας ήταν πως δεν πήρε στην αποστολή τον Κώστα Βασιλειάδη. Το παραδέχθηκε και ο ίδιος μετά τον αγώνα με την Ισπανία. Ο γκαρντ της Μπιλμπάο δεν ήταν ο παίκτης που θα μας έλυνε όλα τα προβλήματα, αλλά τουλάχιστον θα μας έδινε το αξιόπιστο περιφερειακό του σουτ που δεν θα επέτρεπε στους αντιπάλους μας να παίζουν με τόσο επίμονο τρόπο ζώνη.

Μπράβο σε όλους

Στον επίλογο δεν μπορούμε παρά να πούμε ένα μεγάλο «μπράβο» σε όλους τους διεθνείς. Στη Κωνσταντινούπολη διακόπηκε (απότομα είναι η αλήθεια) ένας κύκλος τεράστιων επιτυχιών που υπενθύμισαν στους ουκ ολίγους που το ξεχνάνε (και θέλουν να κάνουν τον κόσμο να το ξεχάσει) πως το μπάσκετ είναι το κορυφαίο άθλημα στην Ελλάδα.

Θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι μια παρένθεση και τον επόμενο Σεπτέμβριο στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας οι παίκτες μας θα δοξάσουν και πάλι την Ελλάδα.
Μέχρι τότε απλά να τους ευχαριστήσουμε από καρδιάς για όλα όσα μας έχουν χαρίσει και να ζητήσουμε από τον καταπληκτικό Δημήτρη Διαμαντίδη να αναθεωρήσει την απόφαση του και να συνεχίσει να τιμάει τη φανέλα με το εθνόσημο.

theplayer