Η Ελλάδα χρειάζεται ήρωες

Από χρόνια οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας, αρχιτέκτονες και εμψυχωτές της Μεταπολίτευσης, που ηγήθηκαν της σπατάλης, της μικροπολιτικής, του παιχνιδιού της εξουσίας μέσα από τις πελατειακές σχέσεις, που επέτρεψαν τη διαφθορά και αξιοποίησαν τη διαπλοκή για βραχυπρόθεσμα συμφέροντά τους, είχαν μια αγωνία. Ποιος θα χρεωθεί την προβλεπόμενη χρεοκοπία της χώρας και θα κάνει τον «ιστορικό συμβιβασμό» με την Τουρκία, ειδικά στο Αιγαίο.
Τα χρόνια πέρασαν, τα προβλήματα γιγαντώθηκαν και συσσωρεύτηκαν και τώρα πλέον οι πρωθυπουργοί πετάνε την «καυτή πατάτα» ο ένας στον επόμενο, σε συνθήκες πανικού. Ο Κ. Καραμανλής έκανε μισές θητείες και ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης των πολιτών από την πρώτη χρονιά της πρώτης του θητείας. Είναι φανερό ότι...
το πρόβλημα του πολιτικού συστήματος δείχνει πλέον αξεπέραστο. Ότι οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και οι κάτοικοι του Μαξίμου αυτοαναγορεύονται σε αναλώσιμους, άρα ελάχιστα αξιοσέβαστες οι κυβερνήσεις τους αλλά και οι ίδιοι.
Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα Δημοκρατίας. Μια θεσμική χρεοκοπία. Η ουσία, όμως, βρίσκεται λίγο πιο πέρα. Λείπει ο ηρωισμός, η επάρκεια, ο πατριωτισμός, το όραμα, ακόμη και ο ιδεολογικός και κοινωνικός ρομαντισμός. Η ελληνική πολιτική σκηνή δείχνει τα προβλήματά της, την ανεπάρκειά της, την ευτέλεια του ατομισμού και της ματαιοδοξίας της.
Αλλά η Ελλάδα δεν είναι μια τεράστια χώρα. Δεν αποτελεί επαρκές εποικοδόμημα. Δεν είναι μια αυτοκρατορική παρουσία. Για να υπάρχει χρειάζεται ήρωες, αγωνιστές, ονειροπόλους, αποφασισμένους ανθρώπους. Κοινωνιστές σημαντικούς. Ευεργέτες αξεπέραστους. Ανθρωπιστές τεχνοκράτες. Ποιητές της ζωής και της πράξης. Η Ελλάδα για να ζήσει χρειάζεται πάνω και πέρα από όλους ιδεαλιστές της Ελευθερίας και της Ευημερίας. Πατριώτες για τους πολλούς και το Εθνος και όχι για τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Αυτοί οι διαφορετικοί χτίζουν Πατρίδες και τις διατηρούν ζωντανές και όχι οι Ραγκούσηδες και οι Παπακωνσταντίνου, που σπρώχνονται μεταξύ τους ποιος θα ανοίξει την «κερκόπορτα» για να περάσει η απώλεια και ο βαρβαρισμός του εξανδραποδισμού.
Ο Γ. Παπανδρέου δεν έπεσε έξω στο «λεφτά υπάρχουν»! Εκεί η συγκυρία και η εμμονή στο ευρωπαϊκό μοντέλο μπορεί να μην του επέτρεψαν να υλοποιήσει τη δέσμευση. Ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του είναι ανακόλουθοι με το ιστορικό δίλημμα που θέλησε να προβάλει: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Υποσχέθηκε τον σοσιαλισμό και υπηρετεί τη βαρβαρότητα. Δεν παίζει ρόλο πότε θα αμφισβητηθεί από την πλειοψηφία. Αύριο ή μεθαύριο….
Το πρόβλημα είναι ότι έχει ηττηθεί από χθες ή από προχθές και με τη διακαναλική του συνέντευξη μετέτρεψε τον εαυτό του και την πολιτεία του σε αναλώσιμο και διόλου αξιοσέβαστο μέγεθος.
Μένιος Τασιόπουλος