Την Ιστορία γράφουν οι αδιάλλακτοι των ιδεών και του αγώνα

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Έχουν πολύ  ενδιαφέρον οι «αναλύσεις» που κάνει ο καθεστωτικός τύπος για τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα.
Την πρώτη Κυριακή ήταν μουδιασμένοι, βλέποντας τον Αντώνη Σαμαρά μέσα σε ένα χρόνο από την συντριπτική ήττα να μειώνει τη διαφορά σε 2 μονάδες και ψιθύριζαν την δικαίωση της γραμμής του. Τώρα κάνουν νουθεσίες προσαρμογής στο Μνημόνιο των χαροκαμμένων.

Τι άλλαξε λοιπόν μετά την δεύτερη Κυριακή στην συνολική στάση του Λαού; Τίποτα. Μόνο οι εντυπώσεις. Η διαφορά αυτή είναι, επικίνδυνα μικρή για το καθεστώς. Καταγράφηκε.
Ας κάνω λοιπόν κι εγώ την δική μου αποτίμηση και ξέρετε πόσο διπλωμάτης και ευγενής είμαι.

Στην Αθήνα δεν κέρδισε ο Καμίνης, έχασε ο Νικήτας. Έξω απ’ τα δόντια δεν υποσχέθηκα;  Η βρώμικη Αθήνα, οι «πολυπολιτισμικές» εκπτώσεις του, τα παιχνίδια του με την μαντάμ, που άφηναν άφωνους όσους από εμάς ήμασταν ομοϊδεάτες και συμμαχητές του στο παρελθόν, η πορεία του από την λαϊκή πατριωτική δεξιά στην Ντόρα και τον Ψινάκη, αποσυσπείρωσαν τον κόσμο της παράταξης, τον εξόργισαν και πολλοί προτίμησαν απλώς να ιδιωτεύσουν την δεύτερη Κυριακή παρά τις εκκλήσεις μας. Δεν ψήφισαν Καμίνη, απλώς ξύπνησαν αργά κι αντί να πάνε να ψηφίσουν, πήγαν για τσάγαλα. Ακόμη κι εγώ ήταν πιο εύκολο να γράφω κατά του Καμίνη, παρά υπέρ του Νικήτα και δεχόμουν οργισμένη κριτική, όχι εντελώς άδικα, όταν καλούσα να τον ψηφίσουμε. Δεν είναι ωραίο να σε προβάλλουν ως μικρότερο κακό, έτσι δεν είναι;

Επιμένω βέβαια, πως ο...
ζααμπίτ Καμίνης θα αποδειχθεί τέτοιο φυντάνι, που θα νοσταλγήσουμε τον Νικήτα. Όμως η ευθύνη ανήκει σ’ αυτόν και μόνον σ’ αυτόν. Ένα μεγάλο κομμάτι της παράταξης τον θεωρεί κακό Δήμαρχο και το ενδεχόμενο έλευσης της παρδαλής ιδεολογικής κουρελούς του Καμίνη δεν ήταν αποτελεσματικό κατευναστικό για την απογοήτευση ή ακόμη και την οργή των ανθρώπων.

Ο Νικήτας, αν ήθελε, θα είχε δικαιωματικά μια θέση στην ηγετική ομάδα της καινούργιας Ν.Δ., κάτω από τις σημαίες ενός μαχόμενου φιλελεύθερου πατριωτισμού, τον οποίο άλλωστε κάποτε ευαγγελιζόταν.
Προτίμησε να συμπαραταχθεί με τα ορφανά του Σχεδίου Ανάν, τους απροκάλυπτους κι ιδιοτελείς πολέμιους του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου, την συμμαθήτρια του κυρ Μιχάλη του Γαλαντόμου. Όποιος τον ξέρει από παλιά, όποιος γνωρίζει τι πρέσβευε στην πολιτική πορεία του, όταν απαιτούσε προ πολλών ετών από τον Αντώνη μια ακόμη πιο λαϊκή κι ακόμη πιο πατριωτική στροφή, αισθάνεται ότι θα αισθανόσασταν κι όλοι εσείς αν η αφεντιά μου αύριο πήγαινε στη Νέα Γελάδα της μαντάμ. Η ανάδειξη του στη Δημαρχία μέσα σε ένα περιβάλλον ελεγχόμενο σε κάποιο βαθμό από την Οικογένεια, με την οποία πάντα είχε καλές σχέσεις, είναι ένα βολικό άλλοθι. Αν δεν μπορείς να συγκρουστείς με 10 κατσαπλιάδες της παρακμιακής δημοτικής γραφειοκρατίας, τότε τράβα να πεταλώνεις πασχαλίτσες. Κι η αλήθεια είναι ότι ο Νικήτας δεν φοβόταν τις συγκρούσεις.
Είναι λοιπόν ν’ απορείς πως άφησε, π.χ. να συνεχιστεί η κατρακύλα του κέντρου. Είναι αλήθεια ότι ο Δήμαρχος, ο κάθε Δήμαρχος, δεν έχει την εξουσία να συλλάβει και ν΄απελάσει, ούτε και φυλάει τα σύνορα. Η Δημοτική είναι «Αστυνομία» μόνο κατ’ όνομα. Θεσμικά κολοβή. Πως είναι το New York Police Department; Καμμία σχέση.

Η κωμωδία, με τους Δημοτικούς να βγαίνουν ράθυμοι παγανιά και τα κοπάδια των μαύρων  να τρέχουν με τα ζεμπίλια στους ώμους, παιζόταν που και που αλλά, αυτό που ώφειλε ο Δήμαρχος των Αθηναίων, ήταν να βγει στα κάγκελα κατά της πολιτείας, υπερασπιζόμενος την πόλη του, να αγωνίζεται να την κρατάει καθαρή και να της προσθέσει λίγο πράσινο που να μην το κατουράνε τα πρεζόνια και το χέζουν τ’ αδέρφια μας από την Ασία και την Αφρική.
Ο Νικήτας σπατάλησε χρόνο και πολιτικό κεφάλαιο, κόντρα στις ίδιες τις ιδέες που διακήρυττε, κόντρα σε μεγάλο κομμάτι του κόσμου που τον στήριξε. Τους δυσαρέστησε όλους και δεν ικανοποίησε κανέναν.
Εγκλωβίστηκε στην αυταρέσκεια κι αφέθηκε στην παρακμή μιας ανεπιτυχούς διαχείρισης.
Μπορεί η αιτία να είναι ψυχολογική, να έχει θέμα, να πιστεύει ή να του λένε ότι είναι μεγαλύτερος πολιτικός και ικανότερος στην τακτική και την στρατηγική από τον Αντώνη. Ε, λοιπόν, δεν είναι έτσι, αγαπητέ Νικήτα. Κι όπως εύστοχα μου είπε κάποιος: «Ο Νικήτας κατάφερε να αποξενωθεί από όλους τους φίλους του». Τους αληθινούς.

Στην Θεσσαλονίκη ο Κώστας Γκιουλέκας σε ένα βαθμό πλήρωσε την διαχείριση Παπαγεωργόπουλου. Ο χομπίστας Μπουτάρης με το αντικομφορμιστικό στυλάκι του και την πονηρή και προβοκατόρικη σύγκρουση με τον Άνθιμο, συσπείρωσε ικανό κόσμο της μειοψηφίας που αθροιζόμενη στον σκληρό πυρήνα του ΠΑΣΟΚ τον έφερε μια ανάσα μπροστά. Δυο πολυκατοικίες είναι η διαφορά, μαζί και η μαντάμ, την οποία ευχαρίστησε, μην πιστεύοντας στην τύχη του.

Στην Πελοπόννησο έγινε το «κουφό» να ψηφίσουν τον Δράκο περί τις 2.500 λιγότεροι απ’ ότι την πρώτη Κυριακή. Προφανώς κάποιοι ετεροδημότες δεν ξαναπήγαν και το οργανωτικό ζήτημα, η κινητοποίηση, θα πρέπει να προβληματίσει, αφού αυτό έκανε τη διαφορά από τη νίκη στην ήττα. Και τον Τατούλη τον ψήφισαν λίγες εκατοντάδες λιγότεροι, έχανε παντού αλλά ήρθε το τεράστιο ποσοστό του στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Αρκαδία, και τον έφερε πρώτο στο νήμα.

Στην Αττική ο Βασίλης Κικίλιας, τον οποίο τα γνωστά παπαγαλάκια κι εξαπτέρυγα λοιδορούσαν ότι θα βγει ….τρίτος, έφερε μια εξαιρετική επίδοση. Ο άθλος αυτός ανήκει στον Αντώνη και μόνο σε αυτόν. Αν οι Βουλευτές της Αττικής είχαν κουνήσει λίγο το χέρι τους, ίσως τότε ο Παπανδρέου να είχε την πιο οδυνηρή έκπληξη. Το ίδιο βέβαια ισχύει και γι’ άλλες περιοχές αλλά νομίζω όλοι εδώ ήμασταν και βλέπαμε ποιοι αγωνίζονταν δίπλα στον Αρχηγό και ποιοι κάθονταν σταυροπόδι.

Η στάση του ΛΑΟΣ ήταν ενδιαφέρουσα. Όπου μπορούσε να χτυπήσει στρατηγικά τη ΝΔ και να σπρώξει το ΠΑΣΟΚ, στην Αττική, την Πελοπόννησο και τη Θεσσαλονίκη το έκανε, χέρι – χέρι με το αυτόμολο φανταράκι της παράταξης. Ο Καρατζαφέρης πλέον πορεύεται μεσιτεύοντας τις ψήφους των οπαδών του προς το ΠΑΣΟΚ. Ντουγρού στη κατηφόρα τη μεγάλη. Στήριξε λέει και Γκιουλέκα αλλά τα νούμερα δεν βγαίνουν…

Όπως όμως έγραψε μια φίλη σε σχόλιο: «Τουλάχιστον έχουμε δίοδο προς τη θάλασσα» κι όπως ξέρετε από την Γεωπολιτική, οι δυνάμεις της Θάλασσας πάντα στο τέλος συντρίβουν τις ηπειρωτικές δυνάμεις. Αυτή την δίοδο την κέρδισε πανηγυρικά, στα ίσια, ο Βασίλης Μιχαλολιάκος, στέλνοντας το Μίχα να παρηγοριέται με τα χαρτάκια των δημοσκοπήσεων. Η πόλη του παππού και του πατέρα μου, η πόλη που πήγα τις πρώτες μου βόλτες, έδωσε μια ωραία και καθαρή νίκη σ’ έναν αυθεντικό μαχητή.
Σημαντικές και μεγάλες περιοχές παίχτηκαν κυριολεκτικά στην τρίχα. Λυπήθηκα για ότι χάθηκε προσωρινά αλλά μετά την συντριβή του περσινού Οκτωβρίου, ο Αντώνης Σαμαράς έκανε έναν άθλο: έφερε το κόμμα σε θέση να διεκδικεί με αξιώσεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Το δε ΠΑΣΟΚ θα φέρει πια ως ρετσινιά τη νίκη του στη Θράκη με την οργανωμένη έλευση μουσουλμάνων από την Τουρκία, τους εναγκαλισμούς με τον ψευτομουφτή και το «κακό σπυρί» της Θράκης, το τουρκικό Προξενείο, άντρο σωβινιστικής προπαγάνδας και φωλιά φιδιών που απειλούν την εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας. Αλλά γι’ αυτά άλλη φορά.
Στους καιρούς που έρχονται την μικρή διαφορά θα την καλύψει υπέρ του Αντώνη Σαμαρά πρώτ΄απ’ όλα το τσουνάμι της αντιαναπτυξιακής κι αντιλαϊκής πολιτικής που ήδη ξεκινάει: θ’ αυξήσουν τα πάντα στο κόστος ζωής, τον ΦΠΑ, τους φόρους, θα σβήσουν κάθε ικμάδα ζωής στην αγορά και θα καταλήξουμε με ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, ανεργία, πληθωρισμό και φτώχεια. Και το έλλειμμα απλώς θα μεγαλώνει. Τα έσοδα θα λιγοστέψουν και μαζί με τα φανάρια στις διασταυρώσεις θα σβήσουν κι οι ελάχιστες ελπίδες που πούλησαν οι μεταλλαγμένοι πράσινοι στα κοπάδια των περιδεών ψηφοφόρων. Ίσως να μην προλάβει ο Αντώνης να τους ξεγυμνώσει, θα κάνουν μόνοι τους ένα απωθητικό στριπτίζ γύρω από το στυλιάρι της υπανάπτυξης.
Στην πορεία αυτή, οι χαρωπές «προοδευτικές» μπούρδες του Καμίνη και του Μπουτάρη, θα γίνουν στάχτη και μπούρμπερη. Οι «εναλλακτικές» ιδέες τους θα δοκιμαστούν στην πράξη με τις ευλογίες του ιδεοληπτικού ψηλού παιδιού από την Μινεσότα και θα καταλήξουν στον κάλαθο της Ιστορίας περνώντας από την κατάρρευση και την ήττα.

Οι συμβασιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι που θα απολυθούν, γιατί θα καταργηθούν οι θέσεις τους -πολλοί θα ‘ναι ΠΑΣΟΚ – οι ιδιωτικοί, που θα συντριβούν από την ανεργία ή τους μισθούς πείνας, οι συνταξιούχοι, όλοι αυτοί που θα σαρωθούν από το Μνημόνιο 2, θ’ αναζητήσουν λύση.
Οι καιροί που έρχονται είναι άγριοι, ανελέητοι για το Λαό, για τους πολλούς και κυρίως τους αδύναμους, που όμως ενωμένοι είναι δυνατοί.
Κι εμείς δεν είμαστε μαρξιστές από την ανάποδη, δεν βλέπουμε ταξικά την κοινωνία από το ρετιρέ, αφ’ υψηλού, όπως ο φίλος μου ο Μάκης, που κινδυνεύει να πνιγεί μέσα στην ίδια την εξυπνάδα του.
Βλέπουμε το Λαό και την κοινωνία ενιαία, με δικαιώματα και υποχρεώσεις για όλους. Κι ο Λαός χρειάζεται φρόνημα κι αγωνιστικό πνεύμα, χρειάζεται σκοπό σαφή κι ελπιδοφόρο.
Μέσα σε ένα χρόνο ο Αντώνης μας έφερε σε θέση να διεκδικούμε τα πάντα. Η σίγουρη ήττα έγινε ντέρμπυ.
Κάποια τα κερδίσαμε και κάποια τα χάσαμε στο νήμα.
Ως τον Μάρτη όμως θα βλέπουν την πλάτη μας γιατί η Αλήθεια θα στρατολογήσει χιλιάδες, εκατομμύρια.

Το ζήτημα, αδέρφια, το μεγάλο ζήτημα, είναι η αποχή. Όταν ο Αντώνης καταφέρει να αφυπνίσει ένα ικανό μέρος αυτών των ανθρώπων που έκατσαν σπίτι τους, θα γίνει Πρωθυπουργός.
Ο Αντώνης θα γίνει Πρωθυπουργός ριζοσπατικοποιώντας κι άλλο την πολιτική του, ανανεώνοντας κι άλλο την ηγετική του ομάδα, το προφίλ, τις ιδέες, τις πρακτικές του κόμματος προς την κοινωνία και κυρίως προσφέροντας σαφή, μετρημένη, εκλαϊκευμένη και ρεαλιστική αστικοδημοκρατική λύση.
Την Ιστορία την γράφουν οι δυναμικές μειοψηφίες, οι αδιάλλακτοι των ιδεών και του αγώνα, αυτοί που έχουν πείσμα, σχέδιο και την πρωτοβουλία των κινήσεων. Φανταστείτε λοιπόν, πολύ περισσότερο, τι μπορεί να κάνει μια δυναμική πλειοψηφία, αυτή που χτίζουν ο Αντώνης και η ίδια η πραγματικότητα.
Και σίγουρα δεν θα γίνει Πρωθυπουργός υποτασσόμενος στις υποδείξεις της μεταπολιτευτικής παράγκας να υποστείλει την αντιμνημονιακή σημαία και να γίνει φρόνιμος και υπάκουος.
Κι οι πιο μεγάλοι τραπεζίτες, αδέρφια, κι ο Χατζημινέρβας ο Βουτυράτος και τα σκυλιά που ταϊζει με ψίχουλα, όταν τους βγάζει το …φίμωτρο, και κάτι μπετατζήδες, καπεταναίοι και μούτσοι, όλες οι καθεστωτικές νούλες, δημοσιογραφικές ή μη, από μια (1) ψήφο έχουν. Εμάς μας νοιάζουν οι πολλοί. Ας την κρατήσουν για τον πολιτικό Γκοντζίλα, το κόμμα της θυγατρός. Και το Γκοντζίλα δεν πάει στο μέγεθος, που είχε το αστείο τέρας – δεινόσαυρος των γκροτέσκων γιαπωνέζικων ταινιών του ‘60. Στο Στρατό «γκοντζίλα» λέγαμε το βωδινό υπηρεσίας. Βαθείας καταψύξεως, δεκαετιών, από βόδια Αργεντινής, που γεννήθηκαν όταν η Εβίτα Περόν ήταν ακόμη στο νηπιαγωγείο. Δεν κοβόταν ούτε με τσεκούρι και λέγαμε πως ήταν δεινόσαυρος που βρέθηκε όταν έλειωσαν παγετώνες στην Ανταρκτική. Το ‘βραζες τρεις ώρες κι άμα πέταγες κομμάτι σε σκυλί και το ‘τρωγε στο κεφάλι, έμενε σέκος.
Έτσι κι η Ντόρα, αφού ξεσκόνισε το ΠΑΣΟΚ κι υπηρέτησε, ως αυτόμολο φάνταρο, τον «εχθρό», όπου την έπαιρνε, τώρα θα μας σερβίρει πολιτικό «γκοντζίλα» για μοσχαράκι γάλακτος.  Θέλει κανείς;