Είναι αστείο να το λέμε, αλλά τα χρέη των κρατών συνεπάγονται την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας. Αν τα κράτη είναι κυρίαρχα, πως γίνεται και εξαρτώνται από ιδιωτικές εταιρίες όπως είναι οι τράπεζες; Πως μπορούν και πέφτουν τόσο εύκολα θύματα του...
George Soros, της JP Morgan Chase, και της Goldman Sachs; Γιατί να είναι υπόδουλα στις διαθέσεις των κερδοσκόπων; Κάποιος που είναι πραγματικά κυρίαρχος δεν ξεπουλιέται στις αγορές. Θα μπορούσε ο George Soros να επιτεθεί στη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας; Δεν γίνεται. Δεν μπορεί να τους υπονομεύσει με στρατηγικές short sell, ούτε να καταστρέψει τη δανειοληπτική τους ικανότητα, ούτε να τους αναγκάσει να κάνουν αναδιάρθρωση χρεών. Όμως όλα αυτά μπορεί και τα κάνει σε 6.7 δισεκατομμύρια ανθρώπων σε ολόκληρο το πλανήτη, σχεδιάζοντας επιθέσεις εναντίον των εταιριών στις οποίες εργάζονται, και εναντίον των κυβερνήσεων από τις οποίες εξαρτώνται.
Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα είναι σήμερα τα κράτη που συνεχίζουν να διατηρούν την εθνική τους κυριαρχία. Τα περισσότερα δεν είναι τίποτα άλλο παρά διοικητικοί τομείς ή απλοί πελάτες του παγκόσμιου τραπεζικού κατεστημένου, του οποίου η ισχύς αυξάνεται σταθερά με βάση την αγορά ομολόγων, η οποία κυριαρχείται από το αμερικανικό δολάριο, και τον δανεισμό.
Το όραμα της ελεύθερης αγοράς του Adam Smith, όπως το διατύπωσε στο βιβλίο του «Ο πλούτος των εθνών», δεν υπάρχει πλέον. Ένας τέτοιος κόσμος απαιτεί αυτόνομα συναλλάγματα. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρχει πλούτος για τα έθνη. Σήμερα έχουμε «τα χρέη των εθνών». Τα μαθηματικά του χρέους, σημαίνουν πως με τον καιρό, τα κράτη θα χάνουν το πλούτο τους και θα εξαρτώνται από το παγκόσμιο τραπεζικό δίκτυο προκειμένου να επιβιώσουν.
Ένα κλασικό παράδειγμα ενός τέτοιου κράτους που από τον πλούτο πήγε στο χρέος, είναι αυτό της Ιρλανδίας. Η διάσωσή της δεν θα βοηθήσει τον ιρλανδικό λαό, αλλά τις μεγάλες τράπεζες που επένδυσαν σε αυτήν. Και κατά μεγάλη ειρωνεία, οι γερμανικές τράπεζες μπορεί να ευθύνονται περισσότερο από τις ιρλανδικές για το χάλι της ιρλανδικής οικονομίας.
Βέβαια δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή μεταξύ ιδιωτικών και κρατικών τραπεζών, αφού οι μεγάλες τράπεζες ελέγχουν την αμερικανική Κεντρική Τράπεζα όπως και όλες τις άλλες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη. Οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν εκλέγονται, ούτε δίνουν λογαριασμό στους λαούς των κρατών όπου εδρεύουν, όπως δεν εκλέγεται και ούτε δίνει κανέναν λογαριασμό το ΔΝΤ ή η Παγκόσμια Τράπεζα. Το ΔΝΤ συνηθίζει να δανείζει σε κράτη, και μετά να τα επιβάλλει δρακόντεια μέτρα λιτότητας.
Σίγουρα οι Ιρλανδοί πολιτικοί ήταν ανεύθυνοι και διεφθαρμένοι, και ο λαός σπάταλος, όμως το παιχνίδι ήταν εξ`αρχής στημένο υπέρ των τραπεζών και εναντίον των κρατών.
Τα χρέη αυξάνονται γεωμετρικά, ενώ η οικονομία σε καμπύλη S. Άρα, τα ποσά των χρεών θα είναι πάντα μεγαλύτερα από το μέγεθος της πραγματικής οικονομίας. Εφόσον οι ιδιωτικές τράπεζες έχουν τη δύναμη να δημιουργούν οφειλές, τότε οι μεγαλύτερες από αυτές πάντα θα νικάνε τα κράτη, ειδικά όταν το ποσό της πίστωσης που μπορεί να δημιουργηθεί (το μέγεθος της νομισματικής βάσης) δεν περιορίζεται από πραγματικά κεφάλαια, αλλά απλά βασίζεται σε ένα σύστημα συναλλαγματικού fiat.
Στην Αμερική, η δυνατότητα δημιουργίας χρήματος και πίστωσης έχει παραδοθεί προ πολλού στους τραπεζίτες. Η μερίδα του λέοντος της νέας πίστωσης που δημιουργείται, ανήκει στις ιδιωτικές τράπεζες. Έτσι, αντί να μπορεί να φτιάξει δικό του χρήμα και μάλιστα χωρίς να χρωστά τόκους, το κράτος ήδη χρωστάει τρισεκατομμύρια σε τόκους σε ιδιώτες τραπεζίτες. Η Αμερική μπορεί να κέρδισε στην επανάσταση εναντίον των Άγγλων, έχασε όμως κάτι για το οποίο και επαναστάτησε: Την ελευθερία να δημιουργεί το δικό της χρήμα αντί να ικετεύει τις ιδιωτικές τράπεζες, που της το δίνουν με όρους τοκογλυφίας.
Ότι και να πιστεύει κανείς για τις τράπεζες ή για το χάρτινο συνάλλαγμα, η αλήθεια είναι ξεκάθαρη: Οι μεγάλες τράπεζες φθείρουν όλο και πιο πολύ την εθνική κυριαρχία όλων των κρατών του κόσμου.
S.A.-Prison Planet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών