Αυτοί φεύγουν…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
 
Αδέρφια, θα σας την πω την αμαρτία μου. Κάθε φορά που μου την «πέφτει» κανένα εκ των γνωστών μπατιρημένων συγκροτημάτων, νοιώθω ένα ρίγος αναγνώρισης.
Άμα σε βρίζουν αυτοί, καλά περπατάς.
Άδικο πάντως να βαράς τους εντολοδόχους. Κουκιά τρώνε, κουκιά μαρτυράνε. Στο μεροκάματο τα παιδιά, σαν οικοδόμοι με το πηλοφόρι. Φαντάζομαι, πως όσοι κάνουν την βρωμοδουλειά κι έχουν λίγη συνείδηση θα στριφογυρνάνε λίγο στο μαξιλάρι. Απ’ την άλλη, όσοι δεν έχουν συνείδηση, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η μισθοφορία είναι επικίνδυνο επάγγελμα…
Τα αφεντικά όμως είναι το ζήτημα.
«Αφεντικά», που λέει ο λόγος. Θα εξηγηθώ.

Δεν είναι κακό να ‘σαι βλαχάκι. Πάντα συνεννοούμαι μια χαρά με τους αληθινούς χωριάτες ή τα παιδιά της Δυτικής Όχθης και του Πειραιά, τους απλούς ανθρώπους, όπως εγώ, που φέρουν την καταγωγή και την κοινωνική τους θέση ως παράσημο. Αντίστοιχα το.... ίδιο καλά συνεννούμαι με τους ελάχιστους αληθινούς αστούς, που ‘χουν παιδεία, αληθινή ευγένεια κι αρχές.

Εγώ αυτό είμαι, τρία τέταρτα αρβανίτης εκ Κρανιδίου και Μαυρομματίου Βοιωτίας ορμώμενος κι ένα τέταρτο αιγαιοπελαγίτης, από τη Μυτιληνιά γιαγιά. Στον Κορυδαλλό γεννήθηκα, μεγάλωσα και μένω. Δεν πήγα στο Κολλέγιο αλλά στο Γυμνάσιο Αρρένων Κορυδαλλού και στο 1^ο Λύκειο, στην Πλατεία Ελευθερίας. Δεν πήρα LLM, PhD, στο Αριστοτέλειο τελείωσα και βγήκα αμέσως στον πόλεμο της μαχομένης στην Ευελπίδων, γιατί πριν καλά καλά ξεσυνηθίσω τ’ άρβυλα βγήκε η κοράκλα μου, η πρώτη, που τώρα είναι 1,72 κι ύστερα κι η μικρή, που αν μας βάλεις δίπλα – δίπλα τα γονίδια-καρμπόν σου βγάζουν τη γλώσσα. Φάρος μου το παράδειγμα των γονιών μου. Αγωνίζεσθαι.
Το πρόβλημα υπάρχει λοιπόν άμα ο άλλος είναι βλαχάκι, που μιλάει τ’ αγγλικά σαν χωροφύλακας της τουριστικής αστυνομίας του ’60, κι υποδύεται τον εγχώριο Χήρστ από την «Γκαντζολία».
Τα «προβλήματα χαρακτήρος», που λέγαμε στο στρατό, είναι συνήθως ορατά δια γυμνού οφθαλμού κι ακόμη κι αν τα ‘χεις κονομήσει και διαφημίζεις από το ΜΜΕ μαγαζί σου βούτυρα ή οδοντόκρεμες, άμα είσαι καρμίρης, είσαι καρμίρης. Μπορεί να πας με πόρσε στον γάμο σου αλλά η πνευματική ένδεια είναι εκεί, σαν λεκές στην ιταλική γραβάτα σου. Όσο γκλαμουριάρης κι αν το παίζεις, κατά βάθος είσαι πάντα ένας λιγούρης, που όχι μόνον δεν μιλάει Αγγλικά, μικρό το κακό, αλλά δεν σκέπτεται κι Ελληνικά.
Ένας πεσσιμιστής φίλος έλεγε «η Ελλάδα έπρεπε να ‘ναι αυτοκρατορία ή να μην είναι τίποτα». Δεν συμφωνώ αλλά ξέρω τι εννοεί.
Εδώ, στην χώρα των ανυπότακτων Ρουμ, όπου ο Λαός υποψιάζεται το Κράτος και το Κράτος τον Λαό, κάθε ψιλοεκβιαστής και γλείφτης, με την πλάτη ενός μπετατζή και μιας αδερφής μπορούσε να γίνει παράγοντας του δημοσίου βίου και να διαμορφώνει εν μέρει την κοινή γνώμη.
Δίχως πνευματική ακεραιότητα, δίχως αξιοπρέπεια, χωρίς κανένα εσωτερικό μεγαλείο, με το βλέμμα στραμμένο όχι στους μακρινούς ορίζοντες και τις απάτητες κορφές αλλά στην τσέπη του, ο κάθε χαλιαμάγκουρας υποδύεται την σημαίνουσα προσωπικότητα, ακόμη κι αν δεν ξέρει να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρο.
Ως πρόσφατα την είχανε καλά, γιατί είχανε τσιμεντώσει ένα ωραίο κατάδικο τους ολιγοπώλιο στην ενημέρωση.
Ειδικά στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ το κράτος πήγε να κάνει μια κουτοπονηριά. Τους άφησε σε θεσμική εκκρεμότητα για να τους εκβιάζει με τις άδειες αλλά αυτοί γιγαντώθηκαν και απέκτησαν τέτοια επιρροή, που στο τέλος αυτοί εκβίαζαν το κράτος.
Τα περισσότερα από τα μέσα τους είναι παθητικά για χρόνια ή έρχονται φόδρα πανί. Είναι όμως υποστηρικτικά μέσα γι’ άλλες δουλειές. Δημόσια έργα, προμήθειες. Από δρόμους και στάδια, μέχρι όπλα και ενέργεια.
Οι εκβιασμοί γίνανε κανόνας. Επιλεκτικές και συντονισμένες επιθέσεις για «φρονηματισμό» πολιτικών, για συντριβή ενός και προώθηση άλλου ή πίεση για την ανάληψη έργων και προμηθειών. Στημένες «δημοσκοπήσεις», ελεγχόμενες αποκαλύψεις.
Ο κάθε μεγαλοσχήμονας με λίγο ή και πολύ χρήμα προς τα ανεξάρτητα κι αδέκαστα ΜΜΕ, αναλόγως τον βαθμό της καψούρας του, μπορούσε ακόμη και να προμοτάρει την γκόμενα του στον πολιτικό στίβο.
Οργανωμένες «δολοφονίες προσωπικότητας» λάμβαναν χώρα καθ’ εκάστην για να εξυπηρετηθούν από μικροσυμφέροντα μέχρι υπερατλαντικές εντολές.
Οι πολίτες αλλά και οι πολιτικοί, όσοι δεν ήταν διατεθειμένοι να γίνουν πουτάνες του συστήματος, ήταν ανυπεράσπιστοι. «Μην τα βάζεις μ’ αυτούς», η συνηθέστερη παραίνεση.
Αυτό που έστησαν όμως ήταν μια Ύβρις.
Αλαζόνες, αγράμματοι και κοντόφθαλμοι, πρόθυμα αγόρια που γέρασαν και νεόκοπα βλαχάκια του Κολωνακίου, τυχοδιώκτες αεριτζήδες ή αναβαπτισμένοι πράκτορες και γιοι προδοτών, αδίστακτες τάχα μου αριστερές κοκότες, νόμισαν πως η σκοτεινή εξουσία τους θα κρατήσει για πάντα.
Ώσπου τους τα γάμησε όλα η «επανάσταση του πυριτίου», όπως την έλεγε ο Σρεμπέρ πριν πολλά χρόνια στην «Παγκόσμια Πρόκληση».
Το πυρίτιο, αν δεν το ξέρετε, είναι η βάση για τα ηλεκτρονικά κυκλώματα. Οι υπολογιστές έφεραν το διαδίκτυο και το διαδίκτυο συνέτριψε τα τείχη του πρωτόγονου ολιγοπωλίου τους στην ενημέρωση.
Δεν μπορούν πια να κρύψουν πράγματα. Δεν μπορούν να διαπομπεύουν πια ανενόχλητοι τίμιους ανθρώπους. Μπορούν να το προσπαθούν αλλά πλέον παίρνουν και την απάντηση, που η δημοσίευση της δεν εξαρτάται πια από το κέφι τους. Βλέπουν πια και τις δικές τους πομπές φάτσα κάρτα στις οθόνες των υπολογιστών.
Οι πριμαντόνες των νταβαντζήδων της «ενημέρωσης», δεν έχουν πια την αποκλειστικότητα της μαζικής επικοινωνίας με το Λαό.
Ο καθένας από σας κρατάει το πολυβόλο του πληκτρολογίου του.
Το antinews και όλος ο υπόλοιπος αντάρτικος στρατός του διαδικτύου ενοχλεί. Καρφί στο βρώμικο μάτι τους.

Γιατί αυτοί φεύγουν κι εμείς ερχόμαστε.

Θα δείτε πολλές επιθέσεις, όχι μόνο στην ηλεκτρονική αετοφωλιά του ανυπότακτου Φάκτορα αλλά στον καθένα από σας, που κάνει κόσκινο με τις ριπές του πληκτρολογίου του την ήδη κουρελιασμένη αξιοπιστία τους.
Ξέρετε όμως τι θα είναι; Οι τελευταίοι σπασμοί τους.
Ο ένας μετά τον άλλο, οι συγκεκριμένοι, θα κλείσουν, αφού πρώτα εκβιάσουν, γλείψουν, απειλήσουν. Θα μοιράσουν σαρδέλες, πετσέτες και νάϋλον κομπινεζόν, θα εκλιπαρήσουν για κρατική διαφήμιση, να μπουν στο ΕΣΠΑ, στο Ταμείο Συνοχής, στο Ταμείο Ανεργίας. Θα απολύσουν, θα λιγοστέψουν σελίδες και θα κόψουν την «μαϊμού» κυκλοφορία στα πραγματικά της μέτρα αλλά δεν θα επιβιώσουν.
Γιατί; Γιατί είναι ανίκανοι να κάνουν αληθινή, έντιμη ενημέρωση. Χρόνια εκβιασμούς έκαναν και παραπληροφόρηση. Προμοτάρανε τις μπίζνες τους και τις μπίζνες άλλων με το αζημίωτο. Τώρα, τέρμα τα δίφραγκα. Το δημόσιο το φαληρίσανε και ο ιδιωτικός τομέας θέλει αληθινή επιχειρηματικότητα κι όχι νταβαντζηλίκι. Πώς να επιβιώσουν;
Τώρα είναι η εποχή του Φάκτορα, οι καιροί ανήκουν στο Αλλενάκι, τον Strange Attractor, την Olympia, το Taxalia, την Μποτίλια στο Πέλαγος, τον Αρχαιοπτέρυγα, το Δεξί Εξτρέμ, τον Αναρμόδιο Θράκα, τον Νταντόν, τους Βαψομαλλιάδες, τον Προφήτη κι όλους τους αναιδείς του θαυμαστού καινούργιου κόσμου, που ακόμη είναι άναρχος αλλά έτσι ήμασταν πάντα οι Έλληνες: αναρχοπατριώτες.
Κι όπως κάποτε, έτσι και τώρα θα διαμορφώσουμε εν πορεία τον τρόπο, που σίγουρα θα είναι, είναι ήδη, άλλος από την σάπια αφύσικη ιεραρχία των επιτήδειων.
Κάθε δε φορά που οι εν λόγω με κατηγορούν ότι είμαι από τους πιο σκληροπυρηνικούς σαμαρικούς, είναι άλλη μια «σαρδέλα» γι’ άλλο ένα εξάμηνο στο μέτωπο. Να, πλάκα τα ‘χω τα γαλόνια και να ‘ναι καλά οι άνθρωποι. Κι έχουν κατά βάση δίκιο, γιατί είμαι όσο αυθάδης, αγενής και σκληροπυρηνικός λένε κι ακόμη παραπάνω. Έτσι είναι οι ιδέες, άμα δεν είναι σκληρές δεν διεισδύουν στην μουρόχαυλη βιοχλαπάτσα που άφησε ως δύσοσμη κληρονομιά η «Ήρωες Πολυτεχνείου Α.Ε.». Κρεμάσανε μπάκα, βάφουν το μαλλί, χλαπακιάσανε κονδύλια, επιχορηγήσεις, διήφθειραν την κοινωνία οριζοντίως και καθέτως, διέλυσαν δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα. Υπηρέτησαν όλους τους αφέντες κι οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, χέρι – χέρι με τους ενοχικούς «δεξιούς» της μεσαιοχωρίτικης «επικοινωνίας» και θα κάτσουμε εμείς σήμερα, με την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την ευημερία των Ελλήνων στο τσιγκέλι, να παίζουμε τις κουμπάρες;
Νομίζουν ότι θα ανταλλάσσουμε κακιούλες και φιλοφρονήσεις ως αντίδικοι δικηγόροι στο Μονομελές και μετά θα πηγαίνουμε στη «Βιβλιοθήκη» όλοι μαζί να μοιράσουμε παιχνίδι και λάφυρα στην καμπούρα του Λαού;

Συγγνώμη παίδες, αλλά όχι εμείς.