Ευρωομόλογο: Άλλο ένα βήμα προς την «οικονομική διακυβέρνηση»

Δελεαστικό ακούγεται το ευρωομόλογο: Ωραία, σου λέει, αφού δεν μπορούμε να δανειστούμε εμείς, θα δανείζεται για εμάς η Ευρώπη. Τι το καλύτερο. Θα βγει μετά και ο ΓΑΠ και θα μας πει ότι το ευρωομόλογο δημιουργήθηκε χάρη στις άοκνες προσπάθειές του και τα συνεχή του ταξίδια στο εξωτερικό. Που δεν τα έκανε, όπως νομίζαμε, για να μπορεί απλώς να κάνει γυμναστική με την ησυχία του, μακριά από τις υποχρεώσεις που του δημιουργεί η ιδιότητα του πρωθυπουργού στην Ελλάδα, αλλά τα έκανε, αντιθέτως, για να «σώσει τη χώρα». Και να, λοιπόν, που τη σώζει με το ευρωομόλογο.
Είναι όμως άραγε τόσο ειδυλλιακά τα πράγματα; Και αν ήταν τόσο εύκολο να «σωθούμε», γιατί δεν μας έσωσαν εξαρχής με αυτόν τον «εύκολο» τρόπο, αλλά διάλεξαν το δύσκολο τρόπο του Μνημονίου και της εξαθλίωσης;
Όταν ο γκουρού του καπιταλισμού, Μίλτον Φρήντμαν, μας λέει ότι....
there is no such thing as a free lunch, ποιος ο λόγος να πιστέψουμε ότι αυτή τη στιγμή οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι μας παρέχουν έναν τρόπο να σωθούμε, μόνον και μόνον επειδή μας λυπήθηκαν που ταλαιπωρούμαστε με το Μνημόνιο;
Η αλήθεια είναι η εξής: Στην πραγματικότητα, το ευρωομόλογο (εάν εκδοθεί) είναι ένα ακόμη βήμα προς τον πλήρη έλεγχο των δημοσιονομικών πραγμάτων των κρατών μελών. Για την ακρίβεια: προς τον πλήρη έλεγχο των χρημάτων των φορολογουμένων των κρατών μελών. Των χρημάτων μας.
Διότι μπορεί οι εγκάθετοι της Νέας Τάξης στις Βρυξέλλες να ήλεγχαν, σε μεγάλο βαθμό τη νομοθεσία και την πολιτική εξουσία στην Ευρώπη μέσω του γραφειοκρατικού τέρατος που δημιούργησαν, δεν ήλεγχαν όμως (ακόμη) το χρήμα της Ευρώπης. Αυτό, εξακολουθούσαν να το κρατούν στα χέρια τους τα κράτη μέλη.
Η «κρίση» των πιο αδύναμων χωρών του ευρώ, κρίση καθ’ όλα τεχνητή και προσχεδιασμένη, ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία για να τεθεί το ζήτημα της λεγόμενης οικονομικής διακυβέρνησης. Όλοι θυμόμαστε τον Παπανδρέου να λέει στο συνέδριο του Economist (29 Απριλίου 2010): «We need global governance, global financial governance, and we need it fast». 29 Απριλίου! Τις ημέρες ακριβώς που «διαπραγματευόταν» (λέμε τώρα…) η Ελλάδα το Μνημόνιο. Τυχαίο;
Το ευρωομόλογο είχε τεθεί ως σκέψη και παλιότερα, όμως προσέκρουε καταρχάς στην άρνηση της Γερμανίας να αναλάβει, στην ουσία, στις δικές της πλάτες τις λιγότερο φερέγγυες χώρες της ευρωζώνης.
Προσέκρουε όμως και αλλού: Στο ότι, επειδή κανένας σε αυτή την παλιοζωή δεν σου χαρίζει τίποτα, η παροχή δανεικών μέσω της Ε.Ε. θα σήμαινε και τη de facto ή de jure ανάληψη και του ελέγχου των δημοσιονομικών πραγμάτων των χωρών που επωφελούνται από το ευρωομόλογο.
Δηλαδή, χωρίς τυπικά το ευρωομόλογο να συνδέεται με την ανάληψη της οικονομική διακυβέρνησης των «αδύναμων» κρατών του ευρώ από την Ε.Ε., στην πραγματικότητα, ο σκοπός του είναι ακριβώς αυτός: Το πρώτο αποφασιστικό βήμα για την υλοποίηση του στόχου της «παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης».
Με άλλα λόγια, το ευρωομόλογο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ακόμη τυράκι στη φάκα της οριστικής απώλειας της εθνικής μας ανεξαρτησίας.
Η φάκα αυτή είναι χειρότερη, σε σχέση με το Μνημόνιο: υποτίθεται ότι το Μνημόνιο είναι προσωρινό. Παρά τις επιμηκύνσεις, παραδώσαμε εξουσίες στην τρόικα μόνον για όσον καιρό υπάρχει το δάνειο από τον «μηχανισμό στήριξης». Το ευρωομόλογο, όμως, σημαίνει μόνιμη θεσμοθέτηση μηχανισμού δημοσιονομικού ελέγχου. Και για να μην κοροϊδευόμαστε με βαρύγδουπες έννοιες, δημοσιονομικός έλεγχος κλπ., να το πούμε με το όνομά του: μόνιμο, θεσμικής φύσης, κουμάντο στα λεφτά μας.
Θέλεις π.χ. να πάρεις F-16 για να αμυνθείς κατά του Τούρκου; Θα πρέπει να ρωτήσεις πρώτα την Κομισιόν αν κάνει να χρησιμοποιήσεις τα λεφτά σου για την άμυνα της χώρας. Περί αυτού πρόκειται. Διότι, σου λέει, εμείς κύριε σε χρηματοδοτούμε με τα ευρωομόλογα, δεν μπορείς να κάνεις έξοδα χωρίς να μας ρωτήσεις πιο πριν αν συμφωνούμε…
Και μην μου πείτε ότι δεν ξέρουμε από τώρα τι απάντηση θα μας δώσουν σε ζητήματα όπως αυτό των F-16…
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι το ευρωομόλογο είναι άλλη μία απόπειρα να διαλύσουν την ικανότητα της χώρας μας (και των λοιπών «αδύναμων» χωρών του ευρώ) να βγαίνει και να δανείζεται μόνη της, ως κυρίαρχο κράτος, στις αγορές. Είναι δηλαδή άλλο ένα καρφί στο φέρετρο της πιστοληπτικής μας ικανότητας. Άλλο ένα βήμα προς τον πλήρη έλεγχο της χώρας από τα αφεντικά του ΓΑΠ.
Πρόκειται για τρομακτικά οργανωμένο σχέδιο κατά της ανεξαρτησίας των κρατών. Όμως η μόνη μας ελπίδα παραμένει, να αντισταθούμε μέχρις εσχάτων. Έστω και χωρίς να φαίνεται φως στον ορίζοντα. Να μάθουμε πρώτα-πρώτα όσο περισσότεροι μπορούμε, τι παίζεται με τέτοιες φαινομενικά «αθώες» και «ελκυστικές» λύσεις για τη «σωτηρία» μας. Και όταν θα έχουμε πια σαφή στόχο για το πώς εργάζονται εναντίον μας οι εχθροί της χώρας, πολλά μπορούν να γίνουν.
Επώνυμος