Έχουν πολύ ενδιαφέρον οι «αναλύσεις» που κάνει ο καθεστωτικός τύπος για τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα.
Την πρώτη Κυριακή ήταν μουδιασμένοι, βλέποντας τον Αντώνη Σαμαρά μέσα σε ένα χρόνο από την συντριπτική ήττα να μειώνει τη διαφορά σε 2 μονάδες και ψιθύριζαν την δικαίωση της γραμμής του. Τώρα κάνουν νουθεσίες προσαρμογής στο Μνημόνιο των χαροκαμμένων.
Τι άλλαξε λοιπόν μετά την δεύτερη Κυριακή στην συνολική στάση του Λαού; Τίποτα. Μόνο οι εντυπώσεις. Η διαφορά αυτή είναι, επικίνδυνα μικρή για το καθεστώς. Καταγράφηκε.
Ας κάνω λοιπόν κι εγώ την δική μου αποτίμηση και ξέρετε πόσο διπλωμάτης και ευγενής είμαι.
Στην Αθήνα δεν κέρδισε ο Καμίνης, έχασε ο Νικήτας. Έξω απ’ τα δόντια δεν υποσχέθηκα; Η βρώμικη Αθήνα, οι «πολυπολιτισμικές» εκπτώσεις του, τα παιχνίδια του με την μαντάμ, που άφηναν άφωνους όσους από εμάς ήμασταν ομοϊδεάτες και συμμαχητές του στο παρελθόν, η πορεία του από την λαϊκή πατριωτική δεξιά στην Ντόρα και τον Ψινάκη, αποσυσπείρωσαν τον κόσμο της παράταξης, τον εξόργισαν και πολλοί προτίμησαν απλώς να ιδιωτεύσουν την δεύτερη Κυριακή παρά τις εκκλήσεις μας. Δεν ψήφισαν Καμίνη, απλώς ξύπνησαν αργά κι αντί να πάνε να ψηφίσουν, πήγαν για τσάγαλα. Ακόμη κι εγώ ήταν πιο εύκολο να γράφω κατά του Καμίνη, παρά υπέρ του Νικήτα και δεχόμουν οργισμένη κριτική, όχι εντελώς άδικα, όταν καλούσα να τον ψηφίσουμε. Δεν είναι ωραίο να σε προβάλλουν ως μικρότερο κακό, έτσι δεν είναι;
Επιμένω βέβαια, πως ο...
