Τι δεν κάναμε με τα €300 δις που δανειστήκαμε και τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει για την Ελλάδα

Ακούγοντας τα νέα από την Ελλάδα, πικραίνομαι πραγματικά από το γεγονός ότι η πατρίδα δεν μπορεί να βρεί επιτέλους ένα δείγμα γραφής και να ξεφύγει από την μιζέρια της συζήτησης για τα σκάνδαλα και για τους υπευθύνους πολιτικούς. Σε μιά στιγμή που η κοινωνία θα έπρεπε αποκλειστικά να ασχολείται με την θεραπεία των προβλημάτων της από την οικονομική κρίση και την επίπτωση που έχει το Μνημόνιο στην καθημερινότητα των οικογενειών και των επιχειρήσεων, όλα τα κανάλια (που ευτυχώς δεν τα βλέπουμε στο εξωτερικό) ασχολούνται με μια αδιάκοπη καταστροφολογία και στήνουν «κρεμάλες» των διαφόρων υπευθύνων πολιτικών που, δυστυχώς, πλούτισαν στην πλάτη των Ελλήνων και της χώρας, αλλά φρόντισαν και να καλύψουν εαυτούς με τρόπο αρκετά πονηρό ώστε να μην είναι δυνατόν να ταυτοποιηθούν οι ενδείξεις γι’ αυτούς.

Η Ελλάδα δυστυχώς,
πληρώνει όλα αυτά τα τραύματα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο και υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών της για τα επόμενα 20 με 30 χρόνια, πάνω στην πρόσκαιρη καλοπέραση της γενεάς του Πολυτεχνείου και όσων αναρριχήθηκαν στα διοικητικά πόστα της εξουσίας μεταξύ του 1980 και σήμερα. Με τα χρήματα που η χώρα έλαβε από την ΕΕ, ως δωρεά, για την ανάπτυξή της, θα έπρεπε να είχε χτίσει μόνη της υπερσύγχρονους αυτοκινητοδρόμους, τραίνα που να πετάνε και άλλες υποδομές και αν τα €300 δις που δανείστηκε όλα αυτά τα χρόνια είχαν τοποθετηθεί σωστά, με φειδώ, πρόγραμμα και αγάπη για την πρόοδο της χώρας και όχι για τον πλουτισμό μερικών, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα μιά χώρα παράδειγμα για την Ευρώπη και για τον κόσμο. Στην χώρα μας δεν λείπει η ικανότητα και η μόρφωση. Λείπει η απλότητα, το μέτρο, η λογική σκέψη και η υποβοήθηση της επιχειρηματικότητας με σύγχρονο τρόπο. Λείπει ακόμα η κατάλληλη νοοτροπία – αυτή που θα πρέπει να κάνει τον επιχειρηματία κάτι ως τον σύγχρονο «αγιο» της κοινωνικής δομής, αυτόν που θα είναι επιφορτισμένος να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και κέρδη από τα οποία θα ωφεληθεί η λειτουργία της κρατικής δομής.

Τι θα μπορούσε να είχε γίνει η Ελλάδα, αν είχε αξιοποιήσει σωστά αυτά τα χρήματα και με την κατάλληλη πολιτική διάθεση και δεν το έκανε;

- Θα μπορούσε να είχε κτίσει ένα μηχανισμό παιδείας που θα βοηθούσε στην παραγωγή νέων επιχειρηματιών, επιστημόνων και στελεχών και όχι ατόμων που να ονειρεύονται το δημόσιο. Μαζί με τη στήριξη ξένων πανεπιστημίων και σχολών θα μπορούσε να είχε φτιάξει γενιές που να ξέρουν να εκτιμούν το ρίσκο στην ανοιχτή κοινωνία και να δημιουργούν επιχειρηματικότητα μέσα στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή κοντά σε αυτήν. Αντ’ αυτού, διατήρησε μετρίου επιπέδου παιδεία (σχολεία και πανεπιστήμια), διόγκωσε το κράτος 4-5 φορές περισσότερο απ’ όσο ήταν αναγκαίο και προτίμησε να δίνει επιδοτήσεις σε επιχειρηματίες που δημιουργούσαν επιχειρηματικότητα με κρατικά χρήματα. Αν κάποιος κάνει ανάλυση σήμερα για τον αριθμό των επιχειρήσεων που έχουν επιδοτηθεί και αποδώσει τα αναμενόμενα θα διαπιστώσει μάλλον ότι το κράτος έχει πετάξει στον αέρα τα χρήματα από αυτές τις επενδύσεις.

- Θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα καλύτερο και ισχυρότερο τραπεζικό κέντρο στην περιοχή μας. Ονειρο πάντα της Ελλάδας ήταν να γίνει το οικονομικό κέντρο της ΝΑ Ευρώπης. Η ΝΑ αναπτύχθηκε και αναπτύσσεται, όμως αυτό η Ελλάδα δεν το κατάφερε επιτυχώς. Μόνο ορισμένοι επιχειρηματίες και οι μεγάλες εταιρείες και οι τράπεζες, να εκπροσωπούμε στην περιοχή το Ελληνικό όνομα. Το κλείσιμο συνόρων και η οικονομική κατάρρευση της χώρας με τα επακόλουθά της έγιναν παράδειγμα για αποφυγή. Η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει κάτι όπως η Βιέννη για την Ανατολική Ευρώπη, με δυνατότητες Κύπρου και Ελβετίας. Χώρος όπου θα συντελούνται όλες οι διαπραγματεύσεις και συνεννοήσεις για μεγάλα διεθνή projects της περιοχής και θα οργανώνεται τεχνικά και ουσιαστικά η χρηματοδότησή τους. Αντ’ αυτού η κρίση την μετέτρεψε σε μιά κοινωνία που φοβάται το τι συμβαίνει «εξω» από τα σύνορά της και κλείνεται όλο και πιό πολύ μέσα σε αυτά.

- Θα μπορούσε να είχε γίνει ένα επιχειρηματικό Dubai της Μεσογείου. Ενας χώρος ανάπτυξης και ευημερίας όπου θα συγκεντρώνονται όλες οι επιχειρήσεις που θα έχουν ενδιαφέροντα στην ευρύτερη περιοχή, με υπερβολικά χαμηλή φορολογία και κίνητρα για εγκατάσταση ξένων εταιρειών. Τα χρήματα που θα έχανε η Ελλάδα από κάποιους υποτιθέμενους φόρους, θα τα κέρδιζε από την μη χρηματοδότηση εταιρειών με τον αναπτυξιακό νόμο (λεφτά που ουσιαστικά χάθηκαν) και από τα παράκλευρα αποτελέσματα των εταιρειών που θα είχαν εγκατασταθεί εκεί. Η ευημερία θα είχε μετατρέψει την Αθήνα σε ένα κέντρο δραστηριότητας, με νέους δρόμους, κτίρια, ανάπτυξη και κεφάλαια που τοποθετούνται στην διαμόρφωση χώρων. Αντ’ αυτού περιορίστηκε σε αυτό που βλέπουμε γύρω μας και δεν αξίζει σχολιασμού.

- Θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει την οργάνωση για την εγκατάσταση κέντρων έρευνας νέων τεχνολογιών σε συνδυασμό με τα πανεπιστήμια. Θα μπορούσε να μετατρεπόταν σε ένα κέντρο στον τομέα αυτό φιλοξενώντας 50.000 οικογένειες ατόμων που ασχολούνται με το αντικείμενο και υποβοηθώντας έτσι στην παραγωγή πρωτοποριακής τεχνολογίας «Made in Greece». Σε συνδυασμό με την επιχειρηματική δραστηριότητα, θα μπορούσε να είχε τεράστια επίπτωση αυτό στον τομέα της ανάπτυξης των χώρων, των ακινήτων και της μετατροπής όλης της Αττικής και της Θεσσαλονίκης σε μικρούς παραδείσους.

- Θα μπορούσε να επένδυε στην παραγωγή ανθρώπων επιχειρηματιών και επιχειρηματικής σκέψης με αποστολή και χρηματοδοτικά εργαλεία για την ανάπτυξη νέων δράσεων σε Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Με εταιρείες που έχουν μηδενική φορολογία για διεθνείς δράσεις και μικρή φορολογία για την Ελλάδα. Χωρίς καμμία γραφειοκρατία, με πλήρες ηλεκτρονικοποιημένο περιβάλλον φιλικό στον άνθρωπο και ειδικά αυτόν που επιχειρεί και ο χρόνος του έχει κόστος. Αντ’ αυτού, η Ελλάδα μας επένδυσε σε κοιμώμενους δημόσιους υπαλλήλους, πολλούς στον αριθμό, χωρίς ηλεκτρονικά συστήματα αξίας, με αποτέλεσμα να υπερφορολογείται η επιχειρηματικότητα για να συντηρεί αυτό το λανθασμένο μοντέλλο, να είναι όνειρο όλων να πάνε στο Δημόσιο και το Δημόσιο να είναι ισοδύναμο μια λαμβυρινθώδους γραφειοκρατίας που σκοτώνει τον επιχειρηματία. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το όλο κλίμα της κοινωνίας να έχει χτιστεί έτσι ώστε να θεωρεί την επιχειρηματικότητα ως κάτι το κακό, κάτι που κρύβει, πονηριά, κόλπα, κλεψιά και το κέρδος σαν κάτι που πρέπει να το επιτιμήσεις.

Τα χρήματα ήταν πολλά, τεράστια. Ξοδεύτηκαν άδικα χωρίς στόχο και πρόγραμμα. Χωρίς πόνο για το μέλλον της χώρας και των επομένων γενεών. Στη βάση ενός στρεβλού αριστερισμού, τα χρήματα σπαταλώνταν αν και ήταν όλα δανεικά. Τα πρότυπα σχολεία των αξίων που διέπρεπαν στο παγκόσμιο στερέωμα, καταστρέφονταν και ισοπεδώνονταν προς τα κάτω. Τα Πανεπιστήμια από αυστηρά κέντρα μάθησης μετατρέπονταν σε κέντρα πολιτικής διαμάχης. Ο κόσμος ζούσε με τη λογική της «θεσούλας» στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, την παράλογη μονιμοποίηση, και την αναμονή της παραγωγής πλούτου σε κάποιο χρηματιστήριο, από την παραλία.

Και εντάξει, σπαταλήθηκαν τα χρήματα, το χειρότερο είναι ότι η κοινωνία μας αυτοκαταστράφηκε χτίζοντας μιά λανθασμένη και στρεβλή νοοτροπία, όπου το λογικό για όλον τον Δυτικό κόσμο ήταν παράλογο για την Ελλάδα και το αντίθετο. Τώρα τι κάνουμε; Πώς διορθώνουμε όλο αυτό το δημιούργημα; Με ένα πυροτέχνημα, δεν γίνεται! Ο δρόμος είναι μεγάλος και πολύ επίπονος και ο διάλογος πάνω σε αυτό το ζήτημα θα πρέπει να ανοίξει διάπλατα, για όλους μας και με όλους μας.


O Xρήστος Μουρούτης, είναι μόνιμα εγκατεστημένος στην Σόφια από το 1999. Εχει γεννηθεί στην Αθήνα, έχει σπουδάσει νομικά στην Ελλάδα και δραστηριοποιείται στην Βουλγαρία.

Πηγή
μέσω Ας Μιλήσουμε Επιτέλους