Για πόσο ακόμα θα δίνονται συντάξεις;

Εννέα μήνες περίπου πέρασαν από την αποφράδα ημέρα που ο πρωθυπουργός μας , με φόντο το ακριτικό Καστελόριζο, μας ανακοίνωσε την αρχή της Οδύσσειας για την Ελλάδα, με την ένταξη μας στον μηχανισμό στήριξης. Λίγο αργότερα υπερψηφίστηκε, με πολλές ενστάσεις για την συνταγματικότητά του, το επαίσχυντο Μνημόνιο που βύθισε την χώρα βαθιά στον βούρκο της ύφεσης.

Όλες οι υποσχέσεις για ανάπτυξη αποδείχτηκαν από την πρώτη στιγμή ψεύτικες. Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς, το “ κόψιμο” κάθε είδους επιδόματος που δινόταν ως κίνητρο για νέες επιχειρήσεις, την...

μεγάλη φούσκα του fast track που πήγε άπατη; Αντ’ αυτού ψηφίστηκαν τα πιο αντιεργατικά νομοσχέδια που διευκολύνουν τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, τις μειώσεις μισθών κι έπεται συνέχεια.

Αποτέλεσμα φυσικά είναι η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων να πέφτει, η ζωή να γίνεται πολύ ακριβή, η τιμές να φτάνουν στα ύψη και, όσο και να προσπαθούν να χρυσώσουν το χάπι στα δελτία, ούτε με εκπτώσεις 70% να μην μπαίνουν πελάτες στα καταστήματα… (εδώ). Με όλα αυτά η ανεργία, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων καλπάζει και πλέον ακόμη και όσοι στην αρχή ήταν αισιόδοξοι να φοβούνται εκτίναξη στο 20%. Ήδη μετά την περίοδο των εκπτώσεων, αν δεν υπάρξει θετικό πρόσημο στα έσοδα των εμπόρων, δυστυχώς αναμένεται μαζικό λουκέτο σε καταστήματα.

Από μία τυχαία συζήτηση που είχα με κάποιον πρώην δημόσιο υπάλληλο και “ πράσινο” τοπικό παράγοντα (σ.σ κομματόσκυλο!), που μου δήλωσε για την όλη κατάσταση στην Ελλάδα ότι δεν τον ενδιαφέρει και θα ξαναψηφίσει ΠΑΣΟΚ αφού του έδωσε το δικαίωμα πρόωρης και παχυλής σύνταξης να απολαμβάνει τώρα την ζωή του, μπήκα σε σκέψεις. Αυτό που με προβλημάτισε στο όλο ζήτημα είναι ότι με τόση ραγδαία αύξηση της ανεργίας πώς και για πόσο ακόμα το κράτος θα αντέξει να καταβάλλει συντάξεις; Μπορεί να μην έχω ειδικότητα στα οικονομικά, αλλά ξέρω τουλάχιστον ότι από το σύνολο των εργαζομένων ενός κράτους κρατείται ένα μέρος, προκειμένου ένας εργαζόμενος να θεμελιώσει δικαίωμα σύνταξης μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα στο ενεργό εργατικό δυναμικό, αλλά και για να μπορούν τα ασφαλιστικά ταμεία να καταβάλλουν τις συντάξεις στους ήδη συνταξιοδοτημένους.

Πολλές φορές αναφερόμαστε στους υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους που έχει η Ελλάδα και σίγουρα έχει πάρα πολλούς, αλλά μεγάλο μέρος των δαπανών του κράτους αφορά τις συντάξεις. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που με χαριστικά νομοσχέδια τόσα χρόνια ‘παίρναν συντάξεις πολύ νωρίς. Πόσο μάλλον βουλευτές, συνδικαλιστές και λοιποί “ βαθμοφόροι” της δημόσια διοίκησης, που και δύο μισθούς, ή και περισσότερους, έπαιρναν και ισάριθμες συντάξεις τώρα…

Η αύξηση της ανεργίας, που μην εθελοτυφλούμε θα αυξηθεί έτι περισσότερο ελέω Μνημονίου, συναπάγεται μείωση των εσόδων του κράτους από τους εργαζόμενους σ’έναν ήδη επικίνδυνα επιβαρυμένο με ανελαστικές δαπάνες προϋπολογισμό. Η περαιτέρω αύξηση φορολογίας για να καλυφθεί το κενό οδηγεί σε μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας, άρα σε ακόμη μικρότερα έσοδα…

Πόσο ακόμα θα μπορέσουν να αντέξουν τα κρατικά ταμεία και να καλύπτουν τις συντάξεις;

Πόσο πρέπει να φοβούνται οι συνταξιούχοι, είτε του ΟΓΑ, είτε των πολλών χιλιάδων ευρώ; Μάλλον πρέπει γιατί αυτή η πολιτική δεν μας αφήνει και πολλά περιθώρια…

Είμαστε άραγε μακριά από την αντικατάσταση των συντάξεων από μια ενίσχυση τύπου επιδόματος για όλους τους συνταξιούχους της τάξεως των 300-400 ευρώ;

αἰέν ἀριστεύειν