Νέο εκπληκτικό άρθρο Φαήλου Κρανιδιώτη: "Φρουφρού, αρώματα και παρακμή"

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη.

Μια πέτρα πέταξα, αδέρφια, και πέτυχα την τζαμαρία. Χάλασα την μόστρα του καθωσπρεπισμού μερικών. Στο MEGA σφύριζαν κλέφτικα, πως τάχα δεν αφορούν οπωσδήποτε και το ΠΑΣΟΚ όσα έγραψα, ή και τους ίδιους. Πήγαν να κάνουν σπέκουλα αλλά και μόνο που αναγκάστηκαν να βάλουν από κάτω από το «ρεπορτάζ» τη φράση μου με την λέξη Πατρίδα, με το πι κεφαλαίο, δάκρυσα. Να ‘σαι καλά ρε Όλγα, ο Θεός να μου κόβει δευτερόλεπτα και να σου δίνει χρόνια ρε Γιάννη. Έκαναν δε χιλιάδες να μπουν στις μηχανές αναζήτησης κι έτσι να διαβάσουν αυτά που πράγματι έγραψα κι έμαθαν και το Antinews, το απάτητο λημέρι, σε όλη την Ελλάδα.
Τι για «εμφύλιο» είπαν, «διχασμένη» η Ν.Δ. και τρία αυγά Τουρκίας. Κρώζανε τα...
παπαγαλάκια και κάτι λαθρόβιοι ψιλοεκβιαστές του διαδικτύου. Αν δεν απατώμαι ο εμφύλιος θέλει τουλάχιστον δύο στρατόπεδα. Εγώ τι ξέρω; Βγήκαν δημόσια ο Ζώης, ο Καράογλου και συμφώνησαν, ο Γιώργος Κασαπίδης, ο Βασίλης Μιχαλολιάκος, ο Κώστας Τζαβάρας και άλλοι μου τηλεφώνησαν να με συγχαρούν. Ο δε Κώστας, μάχιμος συνάδελφος κατεξοχήν προερχόμενος από την καρδιά του Λαού, είπε με μια φράση το νόημα του κειμένου μου, συμφωνώντας, και το παρουσίασαν ως …διαφωνία! Η Πιπιλή έμαθα πως είπε «δεν τον ξέρω, αλλά αν τον δω θα τον μαλώσω, γιατί είπε λίγα».
Οι «άλλοι», ρε παιδιά, ποιοί και πού είναι; Πως τους λένε;
Πού είναι γραμμένη η «άλλη» άποψη να την δω, να την διαβάσω, σε ποια άρθρα, σε ποιανού την ανάλυση; Για να συμφωνήσω ή διαφωνήσω βρε αδερφέ. Να την βάλουμε κι εδώ στο Αntinews να την συζητήσουμε.
Βγήκε κανείς, από οποιονδήποτε χώρο και είπε ότι «όχι, διαφωνώ με τον Κρανιδιώτη. Η πολιτική πρέπει να ασκείται ζούλα, με διαρροές, πλαγίως, χωρίς αρχές και ιδέες, πουλώντας μόνο φρουφρού κι αρώματα»; Κανείς. Ποιος εχέφρων, σοβαρός άνθρωπος διαφωνεί ότι η πολιτική θέλει ιδέες, μπέσα, τιμή, ακεραιότητα, πατριωτισμό;
Ενόχλησε το ύφος μου, ε; Ε, το ξαναείπαμε, τόσα χρόνια γαλλικά, πιάνο και μπαλέτο, τζάμπα πήγανε, ρε μάνα! Στο κάτω – κάτω, άμα κάνετε κανά σουαρέ μην με καλέσετε.
Ξέρω μόνο ότι το κινητό μου και το email μου πήραν φωτιά από φίλους και στελέχη απ’ όλη την Ελλάδα, την Κύπρο, την Γερμανία, την Αγγλία και την Αμερική. Τον Φάκτορα τον τρελλάνανε στα τηλέφωνα και μηνύματα, όλα θετικά κι υπερθεματίζοντας. Κι όλοι μα όλοι με πίστη στον Αντώνη, με κατανόηση, αγάπη και αμέριστη υποστήριξη στον Αρχηγό που στήριξαν και στηρίζουν με τόση δύναμη και πίστη. Το αυτονόητο δεν είναι δα καμμιά βαριά ανάλυση. Άλλο αν τα παπαγαλάκια του Μνημονίου κάνανε τους «κινέζους» και μερικοί πήγανε να πούμε ότι είναι και… «ομοφοβική» η παρέμβαση. Κουμάντο κάνω μόνο στο δικό μου κρεβάτι. Για να το πω γαλλικά: μπορεί οποιοσδήποτε, οποιουδήποτε κόμματος, να πηδάει οτιδήποτε (ενήλικο και με συναίνεση), αρκεί να μην «πηδάει» τη χώρα. Αλλά τόσους δημοσιογραφικούς «συνηγόρους» πια! Κάποια ευαίσθητη χορδή άγγιξα…
Οι απέναντι όμως, στην μνημονιακή ΜΚΟ «Το ωραίο ΠΑΣΟΚ» έκαναν τουμπεκί. Τάχα μου δεν τους αφορούσε. Όλοι βλέπετε έχουν την ακεραιότητα του Κλιντ Ίστγουντ κι έχουν πολλά ένσημα στο γιαπί, στο πηλοφόρι, στο μυστρί. Πολύ εργατικά παληκάρια και την καμαρίλα δεν την είδαν, δεν την ξέρουν. Ο δε πατριωτισμός! Μ’ αυτόν κοιμούνται, μ’ αυτόν ξυπνούν. Απλώς μερικές φορές η Άντα ξεχνάει να του τον πακετάρει στην βαλίτσα και παίρνει μαζί μόνο τις αμερικανιές.

Στο ΠΑΣΟΚ βράζουν αλλά ως τώρα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κάθονται σούζα. Επειδή είναι κι αυτοί άνθρωποι κι έχουν σόγια, φίλους, χωριανούς, το φτύσιμο πάει βροχή, δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν αλλά ακόμη ο Γιώργος πετάει το ξυλάκι και του το φέρνουν πίσω. Το πάλαι ποτέ Κίνημα, ούτε που κουνιέται. Νεκρική ακαμψία. Τώρα βέβαια με το «άνοιγμα» των κλειστών επαγγελμάτων, όταν θα τους καρπαζώνουν οι συνάδελφοι και φίλοι τους δικηγόροι, μηχανικοί κλπ, μπορεί να δείτε μερικούς, είτε από φιλότιμο είτε από ένστικτο πολιτικής επιβίωσης, να καταψηφίζουν, οπότε μην αποκλείετε κάλπες σύντομα.
Για να μην μ’ ερμηνεύουν άλλοι, θα σας πω γιατί πετάω την πέτρα, την διηνεκή πρόθεση μου: ν’ ανοίξουμε ρήγματα στην αδιαφορία του κόσμου, να σπάσουμε το τείχος της απογοήτευσης και της δυσπιστίας. Οι αδιάφοροι να ενδιαφερθούν κι οι απέχοντες να πάρουν τ’ όπλο τους και να μπουν στην μάχη. Ακόμη και στο ΠΑΣΟΚ οι απλοί τίμιοι άνθρωποι νοιώθουν προδομένοι, πολιτικά ορφανοί. Το βλέμμα τους είναι στον Αντώνη. Τώρα παρατηρούν. Πρέπει όμως να πεισθούν.
Το πρόβλημα της χώρας, μεταξύ άλλων, είναι ότι όλα τα πηγαίναμε γύρω – γύρω. Η «πολιτική ορθότητα», η προκεχωρημένη αυτή  σύφιλη του δημόσιου λόγου, σαν σήπουσα πηχτή λάσπη είχε απλωθεί παντού. Έπρεπε να έρθει ο Αντώνης για να βάλει την αληθινή πολιτική ατζέντα, το αίτημα για μια αληθινά Πατριωτική Πολιτική, φέρνοντας την συζήτηση στο καθαρό πεδίο των Ιδεών.
Δεν συζητάνε για το όργιο παραβιάσεων του εναέριου χώρου μας από τους μεμέτηδες, για το ότι οι δικοί μας κρύβουν τις παραβιάσεις, για το ότι η Αεροπορία μας, δεν έχει καύσιμα!
Δεν συζητάνε για το ότι η κυβέρνηση κωλοβαράει και δεν ορίζει ΑΟΖ.
Δεν συζητάνε για το ότι το ψηλό παιδί από τη Μινεσότα, ως ηγεμών εκ Βλαχίας, πάει στο Ερζερούμ, μαζί με τον άλλο φόρου υποτελή, τον Άσαντ της Συρίας, στο Γ’ Συνέδριο των Τούρκων Πρέσβεων, να διαπραγματευτεί για πράγματα που δεν έχουν να κάνουν μόνο με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.
Απλώς, αν πεις κάτι γι’ αυτά, αν πεις ότι ο ενδοτισμός καλπάζει ή ότι τα τελευταία χρόνια η πολιτική γέμισε ανεπάγγελτους υπαλλήλους της διαπλοκής, θα ωρύονται ότι είσαι φασίστας, ακραίος κι άλλα, που πήρα την μάνα μου, της τα είπα, αυτή τα είπε στον σκύλο μου κι αυτός ακόμη κλαίει.
Η πολιτική συζήτηση περιορίζεται σε ύβρεις κατά αυτών που «χαλάνε την πιάτσα» και ταράσσουν τα ύδατα.
Μέχρι που άκουσα ή διάβασα ότι έκανα … «υποδείξεις» στον Αντώνη, ότι εκφράζω ένα από τα ρεύματα στη Ν.Δ. κλπ. Βαριοί αναλυτές κλείστε κανά παράθυρο, μην κρυώσετε από το ρεύμα και προσέξτε μην σκοντάψετε στις «συνωμοσίες».
Ο Αντώνης τι λέει; Πως κέρδισε κόντρα στις στημένες δημοσκοπήσεις και στα συμφέροντα που είχαν στοιχηθεί πίσω από την «συγχωρεμένη»; Πάντως όχι με «τσάϊ και συμπάθεια». Όταν έχουν μάθει στην καμαρίλα, αυτές είναι οι μόνες διαδικασίες που γνωρίζουν και καταλαβαίνουν οι λειτουργοί της παραπληροφόρησης. Οτιδήποτε, κατ’ αυτούς, πρέπει να προέρχεται από σκοτεινές προθέσεις, που γεννήθηκαν σε ακόμη πιο σκοτεινούς διαδρόμους. Το να λες στα ίσια κι επωνύμως αυτό που πιστεύεις είναι γι’ αυτούς κάτι ακατανόητο, γιατί δεν πιστεύουν σε τίποτα, γιατί οι ίδιοι ποτέ δεν μιλάνε στα ίσια, όπως ποτέ δεν σε κοιτάνε στα μάτια. Εσείς στο Αntinews ξέρετε καλά ότι ήταν από τα πιο μετριοπαθή κείμενα μου. Οπότε εξόφθαλμη η κακόβουλη πρόθεση των λιβανιστηριών της κυβέρνησης του Μνημονίου.

Ο κόσμος στους δρόμους, στις παρέες, στους χώρους δουλειάς, δεν θέλει πια φρουφρού κι αρώματα, εκφράζεται πολύ πιο σκληρά, σφίγγει την γροθιά του και βρίζει. Σε λίγο θα σπάει κεφάλια, γιατί την επώδυνη αλήθεια την νοιώθει πια στο πετσί του.
Σε λίγους μήνες η πολιτική εξίσωση θα έχει νέους, εντελώς άγνωστους παράγοντες.
Ο κόσμος δεν θα περιμένει.
Οι απλοί άνθρωποι, με τα τρία απλήρωτα καταναλωτικά, τις δυο μπλοκαρισμένες κάρτες και το χαρτί της απόλυσης και της έξωσης στο χέρι, δεν θα κάτσουν φρόνιμα με σταυρωμένα τα χεράκια, να περιμένουν το ΠΑΣΟΚ να κάνει τον κύκλο του, να κλατάρει την χώρα και να ‘ρθει η σειρά της Ν.Δ.
Είναι περισσότερο από πιθανό πολύ πιο γρήγορα η Ιστορία να τραβήξει απ’ το μανίκι τον Αντώνη Σαμαρά.
Γιατί ο Αντώνης θα γίνει Πρωθυπουργός, ίσως στις χειρότερες συνθήκες, έχοντας μπροστά του μια τιτάνεια πρόκληση, αλλά θα γίνει.
Όλους θα τους αξιοποιήσει, αφού ανήκουν στο στρατό του κι αφού αυτούς έχει σε αυτή την  Βουλή, αυτοί, όλοι, θα πάνε στο μέτωπο.
Απλά η θυελλώδης αντίδραση της βάσης, όπως και το κακό παρελθόν, θα πρέπει να δίδαξε μερικούς ότι θα πρέπει να βγάλουν από το γυλιό τους τις προσωπικές στρατηγικές, να πετάξουν τις διφορούμενες δηλώσεις και την αμετροεπή φιλοδοξία.
Ο Λαός δεν θα συγχωρέσει πια.
Η ατζέντα είναι μόνο μία. Ας την υπηρετήσουν με συνέπεια και θα ‘ρθει η στιγμή που όλα τα παπαγαλάκια και τα λοιπά παραδείσια πτηνά θα αναγκαστούν να πουν στις ειδήσεις την φράση: «Ο Πρωθυπουργός, κ. Αντώνης Σαμαράς, δήλωσε ότι…». Τότε θ’ αλλάξουν όλα και «κανείς δεν φαντάζεται αυτό που θα ‘ρθει»…