Το πουλημένο ΚΚΕ δίνει πίστωση χρόνου στην Τρόικα

Η πορεία του ΚΚΕ πέρασε χαλαρή απο την πλατεία συντάγματος και προχώρησε προς τις στήλες του Ολυμπίου Διός, χωρίς να σταματήσει καθόλου δίνοντας πίστωση χρόνου στην τροικα και το ΔΝΤ

Ο κόσμος φώναζε να κάτσουν εκεί…αλλά μάταια. Σημειολογικά κοιτούσαν δεξιά και έκαναν παρέλαση…

Ως γνωστό η ανοχή είναι συννενοχή.

Η μεγάλη πλειοψηφία λοιπον δεν κατέβηκε στο σύνταγμα για να μείνει αλλά για δώσει παλμό στα κομματικά μπλοκ στα οποία ανήκει. Αυτό είναι σημάδι ότι υπάρχουν ακόμη στην βάση της κοινωνίας πολλές ερμηνείες πολλές «αλήθειες» πολλές ανάγκες και πολλές πιθανές διέξοδοι για όλα όσα συμβαίνουν στην χώρα. Άλλοι κατέβηκαν για την Ελλάδα, άλλοι κατά του καπιταλισμού, άλλοι κατά του εργοδότη τους, άλλοι υπέρ του ταξικού αγώνα κλπ. Σε μεγάλο βαθμό τα κίνητρα είναι κυρίως ιδεολογικά και λιγότερο πρακτικά ή βιοποριστικά.

Ας μην ξεχνάμε ακόμη ότι η περίπτωση της Ελλάδος είναι μοναδική δεόμενου ότι η κυβέρνηση όταν έφερε το ΔΝΤ δεν ήταν φθαρμένη, με αποτέλεσμα πολλοί να δώσουν πίστωση χρόνου. Περαιτέρω η μέχρι τώρα καθαρά συντεχνιακή άμυνα περνά στο κόσμο ότι κάποιες αλλαγές είναι επιβεβλημένες και ότι απλώς οι θιγόμενοι φωνάζουν περίπου φυσιολογικά.

Ίσως είναι ακόμη νωρίς δεδομένου ότι μέχρι πριν λίγους μήνες σε όλη την κοινωνία έκανε θραύση ο κοινωνικός αυτοματισμός. Αυτό πρέπει να το δούμε ως ακόμη ένα σημάδι ότι η συντεχνιακή ή στενά κομματική ιδεολογική άμυνα και αντιμετώπιση ενός θέματος είναι λάθος. Τα κόμματα τα μπλοκς οι συντεχνίες φαίνεται να απωθούν και πάντως σίγουρα δεν μοιάζουν κερδίζουν ούτε να μαζικοποιούνται.

Όσο υπάρχουν αυτές οι πολλές ερμηνείες, λύσεις, προτάσεις, αντιδράσεις, περιξ της μιας και μοναδικής παρούσης κατάστασης του ΔΝΤ, τόσο η συσπείρωση πίσω από ένα σύνθημα και μια ανάγκη θα είναι αδύνατη. Όσο υπάρχουν συμπαγή κομματικά ή συντεχνιακά μπλοκ και καθόλου αυθορμητισμός η κατάσταση θα γίνεται έως και αποκρουστική για πολύ κόσμο. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση με τους τροικανούς θα κάνει την δουλεία της.

Ο χρόνος όμως και η βασική ανάγκη είναι υπέρ μιας αφαίρεσης συνθημάτων ερμηνειών και αναγκών και σχεδόν νομοτελειακά θα οδηγεί στην ένωση γύρω από μια κεντρική ιδέα. Το Θέμα είναι πότε θα συμβεί αυτό, στο μεταξύ αυτή την Ιδέα την ενοποιητική, οφείλουμε να την αναζητήσουμε και να προβάλουμε.

Χρειάζεται όμως όλοι να προχωρήσουν σε μια αφαίρεση. Σε μια διαδικασία γλυπτικής από την οποία το μάρμαρο θα γίνει έργο τέχνης. Ακόμη δεν υπάρχει τίποτα ορατό. Μονάχα πελεκάμε όλοι μαζί το μάρμαρο με κίνδυνο να τελειώσει και να μείνει λιγοστό.

Πρέπει τελικά να βρούμε ένα μεγάλο κοινό στόχο και όχι την ιδέα του καθενός. Τέλος θεωρώ σχεδόν παράδοξο στην παρούσα φάση να είμαστε σε ένα κόμμα και να δρούμε όχι για τις ανάγκες μας αλλά κυρίως για τις ανάγκες του.

Πηγή