Γερμανοί επέβαλαν και μια άλλη «οικογένεια», τους «εκσυγχρονιστές» του Σημίτη, για να εμπεδώσουν καλύτερα οι Έλληνες την εποχή του Μάαστριχτ και της Ζήμενς. Όπερ και εγένετο με πολύ ευδιάκριτα αποτελέσματα σήμερα.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου οργάνωσαν το εγχώριο πολιτικό σύστημα βάσει των καλύτερων παραδόσεων της Δεσποτείας. Με τις αυλές τους, τους διαδόχους τους, τους ταμίες τους και του δουλοπάροικους τους – εμάς, τους ψηφοφόρους. Ο Καραμανλής οργάνωσε το πολιτικό σύστημα της «ευρωπαϊκής Ελλάδας» και το περιέβαλε με την λεοντή της Γαλλικής Δημοκρατίας . Πιο λαϊκός, ο καθηγητής στο Μπέρκλευ Ανδρέας Παπανδρέου εφάρμοσε στην Ελλάδα τις liberal ιδέες του αμερικανικού μεταταταξικού «χωνευτηριού». Και οι δυο μαζί κατάφεραν μια ιδότυπη εθνική συμφιλίωση. Ο πρώτος με την ελληνική ευρωπαϊκή «αστική τάξη» και ο δεύτερος με τις «δημοκρατικές δυνάμεις».
Ο Ανδρέας όμως έφερε μαζί και τους «μη προνομιούχους». Εκείνους δηλαδή που καθοδηγούμενοι από τα συμπλέγματα κατωτερότητας τους δεν μπορούσαν να γίνουν τίποτα άλλο από νεόπλουτοι και κερδοσκόποι. Ιστορικά, η πείνα των τελευταίων αποτέλεσε το γόνιμο έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε η λεγόμενη «διαπλοκή».
Τελικά, οι δυο εμβόλιμοι πρωθυπουργοί επέτρεψαν και ενθάρρυναν την διαπλοκή. Στην βάση αυτή μπόρεσε και κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες η γερμανικού τύπου διαφθορά και ο αθέμιτος ανταγωνισμός στις επικοινωνίες, τα όπλα, τις κατασκευές, τις υποδομές, τον τουρισμό.
Το κρίσιμο σημείο ήταν η διαδοχή. Οι δυο πατριάρχες του πολιτικού συστήματος θεωρούσαν μέγα λάθος την επιλογή των διαδόχων από τις αυλές τους. Επιβεβαιώθηκαν και οι δυο. Με μια διαφορά. Ενώ ο Κώστας Καραμανλής ο Β΄ δεν έκανε απολύτως τίποτα, ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου παρέδωσε το σύστημα με τον θρόνο και όλα τα οικόσημα στο ΔΝΤ. Έτσι το σύστημα της Μεταπολίτευσης κατέρρευσε και η Ελλάδα έκανε ένα άλμα προς το παρελθόν. Επέστρεψε στην Βαυαροκρατία.
Ο Γ.Α. Παπανδρέου επέλεξε να είναι ο τελευταίος της Μεταπολίτευσης. Αφού μόνος του (όπως δηλώνει τώρα ο Στρος Καν) παρέδωσε τα σκήπτρα της Δεσποτείας στο ΔΝΤ.
Μαζί με την Ελλάδα κατέρρευσαν και οι αυλές με τα τζάκια, ενώ και η χθεσινή διαπλοκή πνέει τα λοίσθια. Ο Λαμπράκης πέθανε και οι επίδοξοι διάδοχοι των χθεσινών επικυριάρχων μόνο για να κλείνουν πρώτο τραπέζι πίστα στο Ρέμο και το Μερτσέντες κάνουν. Ούτε καν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα δεν μπορούν να διοργανώσουν.
«Τι να κάνουμε;», που θα ρωτούσε και ο Βλαδίμηρος Ίλιτς. Η επόμενη Ελληνική Δημοκρατία θέλει χρόνο για να συγκροτηθεί – και η Αναθεώρηση του Συντάγματος δεν μπορεί να έλθει μόνο μέσα από τους σχεδιασμούς συνταγματολόγων και τομεαρχών. Θα είναι το αποτέλεσμα ενός πρωτόγνωρου κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι, αναίμακτου ελπίζουμε.
Με αυτή την έννοια ο Σαμαράς έχει όλους τους λόγους για να «καθυστερεί» και να οργανώνεται. Δεν μιλάμε για μια «απλή» κατάληψη της εξουσίας, ύστερα από εκλογές. Αλλά για την εκκίνηση μιας οδυνηρής και πολύχρονης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής διαδικασίας – ενός ιστορικού προτσές – το οποίο εξηγεί άριστα κατά την γνώμη μου ο Ελευθέριος Μπαλτάς στο «Δεν θέλουμε μια πρόσκαιρη γεύση εξουσίας. Θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα….»
Υπάρχει όμως και το «αλλά». Πάντα.
Ο Αντώνης Σαμαρά είναι ο πρώτος που συνέδεσε την μελλοντική ηγεσία του με τη «Νέα Μεταπολίτευση» και μίλησε για «κατάρρευση του πολιτικού συστήματος». Είναι επίσης ο μόνος από την σημερινή πολιτική ηγεσία που διαθέτει το όραμα και την τόλμη. Και επίσης ισχύει πάντα ότι το παλιό αργεί να πεθάνει και το καινούργιο να γεννηθεί.
Όμως εκτός από χρόνο, τα οράματα χρειάζονται για να υλοποιηθούν και το κατάλληλο πολιτικό προσωπικό. Μέχρι στιγμής ο Σαμαράς επέλεξε να διαμορφώσει πρώτα την πολιτική και μετά το πολιτικό προσωπικό, αν και ορισμένοι επέμεναν ότι έπρεπε να γίνει το αντίστροφο. Η κατάσταση όμως έχει αλλάξει δραματικά στον χρόνο που πέρασε. Τώρα ήρθε ο καιρός να ανανεώσει ριζικά και το πολιτικό προσωπικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών