Μια ελεγχόμενη δικτατορία είναι πάντα προτιμότερη από μια δημοκρατία…

Για τους ισχυρούς του πλανήτη, μια ελεγχόμενη και “αξιόπιστη” δικτατορία στις χώρες των ζωνών επιρροής τους, ήταν πάντα προτιμότερη από μια δημοκρατία. Η ύπαρξη δημοκρατικών ηγεσιών είναι συχνά ενοχλητική. Όταν η δημοκρατικά εκλεγμένη ηγεσία μιας χώρας δεν εξυπηρετήσει ξένα πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα, αυτά προτιμούν την επιβολή μιας ελεγχόμενης, διεφθαρμένης δικτατορίας. Οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται παρελθόν, διότι “ο λαός δεν έχει κρίση…, αλλοίμονο αν αφήναμε τις πλειοψηφίες να αποφασίζουν…, υπάρχει κίνδυνος να εκλέξουν πολιτικούς που δεν θα εκτελούν τις εντολές μας…” κοκ.
Πυκνό είναι το ιστορικό “καλών” δικτατόρων που μετατράπηκαν από τους ξένους προστάτες  σε “μαύρα πρόβατα”, όταν έπαψαν να...
εξυπηρετούν τα στρατηγικά τους συμφέροντα, ή όταν τράβηξαν πολύ το σχοινί και ο λαός ανέβασε τα ντεσιμπέλ της διαμαρτυρίας. “Καλοί” δικτάτορες είναι όσοι ακολουθούν πιστά τις εντολές και λειτουργούν προς το συμφέρον των οικονομικών και πολιτικών αφεντικών τους.
Σε αυτούς επιτρέπονται τα πάντα, μπορούν να καταπιέζουν πολιτικά και οικονομικά το λαό τους, να ξεπουλούν δημόσια περιουσία, να μεταχειρίζονται τη χώρα τους ως Ανώνυμη Εταιρεία τους ή ως Real Estate, όπως ο “σοσιαλιστής” δικτάτορας Μουμπάρακ, μπορούν να φυλακίζουν ή να σκοτώνουν πολίτες, χωρίς κριτική, χωρίς τιμωρία. Αν απειθαρχήσουν, μπαίνουν στη μαύρη λίστα και αρχίζει το πριόνισμα, η προπαγάνδα ανατροπής τους, καταγγέλονται ως αντιδημοκρατικοί και αντιδημοφιλείς, και προετοιμάζεται η “Αλλαγή καθεστώτος προς το καλύτερο” - “Αλλαγή” - ένα μαγικό πασπαρτού-.
Πρόσφατα παραδείγματα ανατροπής και εξόντωσης καλών δικτατόρων που έγιναν κακοί, είναι ο Σαντάμ Χουσείν και ο Νοριέγκα. Αλλά και ο ανατραπείς Σάχης της Περσίας είχε έρθει στην εξουσία με αγγλο-αμερικανικό πραξικόπημα, που ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο του Ιράν, Μοσσαντέκ.
Πολλά πραξικοπήματα, σε χώρες όπως Χιλή, Πορτογαλία, Ισπανία, Αργεντινή, Νότιο Βιετνάμ, Ταϊλάνδη, Ινδονησία, Ελλάδα, αλλά και πολλά υποτελή καθεστώτα, σε χώρες όπως Αϊτή, Ουγκάντα, Ν. Αφρική, Γουατεμάλα, Παναμάς, Φιλιππίνες και το μετά Χουσεϊν Ιράκ, είναι τυπικές περιπτώσεις, όπου δικτάτορες ανατράπηκαν για να έρθουν άλλοι, “περισσότερο του χεριού μας”, όταν οι προστάτιδες δυνάμεις αποφάσισαν πως είχαν αρχίσει να ζημιώνονται περισσότερο, αντί να ωφελούνται από τα εγκατεστημένα ανδρείκελα.
Το εντυπωσιακότερο ίσως στοιχείο στις δύο ανατροπές “σοσιαλιστών” δικτατόρων του 21ου αιώνα, είναιη ταχύτητα με την οποία γίνονται σε Τυνησία και Αίγυπτο.
Ποιές χώρες θα μπορούσαν να έχουν σειρά σε μια διαδικασία “πορτοκαλί” ανατροπής, διότι κυβερνώνται από πρόσωπα και δυναστείες φιλικές και βολικές αυτή τη στιγμή για το παγκόσμιο σύστημα, δεν επιτρέπουν στοιχειώδη δημοκρατία, ο λαός είναι στην πείνα και μια ολιγάριθμη κάστα στην ευημερία, όπως οι δυναστείες Μπεν Αλί Τυνησίας και Μουμπάρακ;
Να μια πρώτη λίστα 25-30 “καλών” δικτατόρων σε χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής, της Ασίας και του Καύκασου, που θα μπορούσαν να μετατραπούν σε “κακούς” από στιγμή σε στιγμή:
- ο βασιλιάς του Μαρόκου, Mohammed ο VI,
- ο βασιλιάς Abdullah Al Saud, Σαουδική Αραβία,
- ο βασιλιάς Abdullah ο II, Ιορδανία,
- ο σείχης Chalifa bin Zayid Al Nahyan, Ην. Α. Εμιράτα,
- ο εμίρης Sabah Al-Ahmad, Κουβέιτ,
- ο Hamad ibn Isa Al Khalifa, Μπαχρέιν,
- ο Qaboos bin Said Al Said, Ομάν,
- ο Hamad bin Khalifa, Κατάρ,
- ο Ali Abdullah Saleh,Υεμένη,
- ο Teodoro Obiang Nguema Mbasogo, Ισημερινή Γουινέα,
- ο João Bernardo Vieira,  Γουινέα-Μπισσάου,
- ο Paul Biya, Καμερούν,
- ο Idriss Déby,Τσαντ,
- ο Paul Kagame, Ρουάντα,
- ο Yahya Jammeh, Γκάμπια,
- ο François Bozizé, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία,
- ο Sonthi Boonyaratglin, Ταϊλάνδη,
- ο Islam Karimov, Ουζμπεκιστάν,
- ο Kurbanguly Berdymukhamedov, Τουρκμενιστάν,
- ο Asif Ali Zardari, Πακιστάν…
Η λίστα θα μπορούσε να περιέχει και τις τρεις “δημοκρατικά εκλεγέντες” μαριονέτες…,  Μιχαήλ Σαακασβίλι της Γεωργίας, Χαμίντ Καρζάι του Αφγανιστάν, Τζαλάλ Ταλαμπανί του Ιράκ. Και έπεται συνέχεια…
Η απουσία από τη λίστα βόρειων και δυτικών χωρών δεν αποτελεί εγγύηση ότι δεν είναι και αυτές υποψήφιες για ανοιχτή, αντιλαϊκή δικτατορία. Η τρέχουσα ρευστότητα δεν επιτρέπει άλλωστε ασφαλή συμπεράσματα για την “θωράκιση” των δυτικών, προηγμένων χωρών από αυτόν τον κίνδυνο.
Κάθε πρόγνωση για το ποιος θα μπορούσε να συμπληρώσει κενές θέσεις στη λίστα είναι ανοιχτή.
dk