Τι κατασκεύασε ο εργολάβος Νικόλαος Μπόμπολας εν έτει 1876;

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

«Η καμήλα είναι ένα καθαρόαιμο άλογο κούρσας που το έφτιαξε μια επιτροπή». Είναι από τα αγαπημένα μου ρητά. Ηλίθιες συλλογικότητες, στελεχωμένες από εργώδεις ηλιθίους, με λάθος λύση για κάθε πρόβλημα. Συνήθως παραλαμβάνουν δύο προβλήματα και μετά από μερικές πρωτοβουλίες, διαβουλεύσεις και μέτρα, τα κάνουν τέσσερα.
Όταν θέλεις κάτι να μην λυθεί ή να δώσεις ραντεβού με την αποτυχία, ανάθεσε το σε μια επιτροπή, κατά προτίμηση τεχνοκρατών. Όταν σπανίως γίνει κάτι, οφείλεται στο...
όραμα  και την ικανότητα ενός, το πολύ δυο, που θα αγωνιστούν να ξεπεράσουν τα προσκόμματα, την αβελτηρία ή τις εξαγορασμένες συνειδήσεις των υπολοίπων.
Σήμερα άραγε σε τι έγκειται η έλλειψη μας; Τι λείπει και βουλιάζουμε στα σκατά της κρίσης; Θέλουμε κι άλλους νόμους; Χρειαζόμαστε τεχνοκράτες, ειδικούς, επιτροπές, μια μαγική οικονομική εξίσωση, που θα ρίξουμε μέσα όλη την καρμιριά, την αφασία και τον ερασιτεχνισμό των ιδεοληπτικών νεοπασόκων και θα βγει από την άλλη άγιο μύρο και πεντακοσάευρα;
Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, δεν χρειαζόμαστε τίποτε φοβερούς κι ιδιοφυείς νέους νόμους, θεσμούς πατεντάτους με το προοδευτιλίκι και την ανατρεπτικότητα στην ούγια.
Δεν χρειαζόμαστε τίποτε βαριά διδακτορικά, που θα κάνουν φοβερά οικονομοτεχνικά ζογκλερικά και, τάχα, θα τρώμε μετά με χρυσά κουτάλια.
Χρειαζόμαστε ίσως κι απ’ αυτούς αλλά και κάτι άλλο, απλό αλλά δύσκολο και βαθύ.
Ακόμη κι αν μας διαγράψουν οι κιμπάρηδες Φράγκοι κι Αλανοί όλο το χρέος, ακόμη κι αν μαζέψουμε εδώ όλα τα Νόμπελ Οικονομίας, σε λίγα χρόνια πάλι στο άσσο θα είμαστε.
Αδέρφια, χρειαζόμαστε εθνική επανεκκίνηση. Με άλλες αρχές κι αξίες, που υπάρχουν στην κληρονομιά μας. Χρειαζόμαστε διοίκηση δια του παραδείγματος. Αυτή δίνει πίστη στο Λαό, κίνητρο. Έτσι αισθάνονται οι απλοί άνθρωποι ότι αξίζει τον κόπο. Τότε ακούνε. Συμμετέχουν.
Εκτός από Ηγέτη, που είναι ο καταλύτης, η «ζώσα εκρηκτική ύλη», αυτός που,  με τον λόγο και τις πρωτοβουλίες του, θα πυροδοτήσει την αδρανή μάζα και θα απελευθερώσει τις τεράστιες δυνάμεις της, χρειαζόμαστε διοίκηση με όραμα, άλλο πρότυπο, άλλη ηθική δύναμη.
Γιατί άραγε η διαπλοκή λεηλάτησε τη χώρα; Γιατί οι αφανείς εταιρείες πολιτικών, μπετατζήδων, προμηθευτών, εκδοτών – καναλαρχών, ήπιαν το μεδούλι της χώρας τριάντα χρόνια; Δεν ήταν πάντα αξιόποινες η δωροδοκία, η δωροληψία, η απιστία σε βάρος του Δημοσίου, η υπεξαίρεση και η απάτη; Πάντα. Νόμοι να φάν’ κι οι κότες κι όλα τα λοιπά κομφόρ, φυλακές, ανακριτές, αστυνόμους, βαρδιάνους. Είμαστε κομπλέ. Αυτό που κυρίως έλειπε και λείπει δεν υπάρχει σε καμμία διάταξη του Ποινικού Κώδικα. Ιδεολογία. Αξιοκρατία. Αληθινή πίστη σε ρωμαλέες ιδέες με ακρογωνιαίο λίθο τον πατριωτισμό, έναν ριζοσπαστικό μαχόμενο πατριωτισμό, που φορείς του θα είναι οι καλύτεροι, οι άριστοι στην δουλειά, στην επιστήμη, στην τιμιότητα. Αυτοί να επανδρώνουν την πολιτική.
Η διαπλοκή προέβαλε κι επέλεξε, αυτούς που είναι σαν τα μούτρα τους. Εύπλαστοι, πρόθυμοι, γονατισμένοι. Αδίστακτοι. Η αναγνωρισιμότητα του καθοδικού σωλήνα, η γκλαμουριά, τα κριτήρια τηλεοπτικής διαφήμισης και η οικογενειοκρατία, γέμισαν την Βουλή με παρατρεχάμενους των υπέρβαρων κρατικών παρασίτων και καλόπαιδα από «σόϊ». Μια νοοτροπία διακομματικής συντεχνίας και οι κοινές εξαρτήσεις από τους ίδιους κορβανάδες δημιούργησαν μια «πολιτική τάξη», που χωρίς να το ομολογούσε ποτέ, αισθανόταν ότι έχει δικά της συμφέροντα, ξέχωρα κι ενίοτε αντίθετα από αυτά του Λαού.
Εύκαμπτοι, αμοραλιστές, με βρώμικο μάτι.
Η χώρα πρέπει να παράγει ξανά αληθινό πλούτο. Τελεία και παύλα. Χρειαζόμαστε νέα βιομηχανία, εύρωστη γεωργία, δυναμικό εμπόριο, έρευνα κι ανάπτυξη τεχνολογίας. Χρειαζόμαστε ελληνοκεντρική Παιδεία. Όραμα. Ελληνικό Κράτος.
Αυτά δεν θα τα κάνουν διστακτικοί ανακυκλωμένοι «διεθνιστές», ούτε  επιτροπές που φτιάχνουν καμήλες κι άλλα εξωτικά ζώα. Δεν μπορούν να τα κάνουν όσοι δεν πονούν βαθιά το Λαό και την Πατρίδα. Είναι ανίκανοι να τα υπηρετήσουν, όσοι δεν έχουν μέσα τους την χαλύβδινη θέληση να κάνουν την μεγαλύτερη επανάσταση μετά την Εθνεγερσία: να εφαρμόσουν τους Νόμους σε όλους, παντού. Να επιβάλλουν την Δημόσια Τάξη κι όχι να εφευρίσκουν οργουελιανά ονόματα για ανίκανα υπουργεία. Να φέρουν μεγάλες ξένες επενδύσεις, συντρίβοντας τους μπατιρημένους νταβατζήδες που τις σαμποτάρουν για να κλέψουν κανά κοψίδι από τα πλευρά της Πατρίδας. Ελληνικό λένε και τρέχουν τα σάλια τους…
Οι κανόνες υπάρχουν. Ας τους εφαρμόσουμε.
Ηγέτης, όραμα, με συνεργάτες τους καλύτερους, από τα σπλάχνα του Λαού. Αυτό θα φέρει την αναγέννηση, θα κινήσει τους μαγκωμένους από την συκοφαντία και την κατατρομοκράτηση τροχούς της ελληνικής δημιουργικότητας και φιλοτιμίας.
Η λύση είναι κυρίως στον χώρο των Ιδεών, του παραδείγματος. Όχι μόνο στις εξισώσεις των «ειδικών».
Κι επειδή η Ιστορία είναι η βασίλισσα των επιστημών, καμμιά φορά μας στέλνει συμβολικά μηνύματα από το παρελθόν. Διάβασα λοιπόν ένα ενδιαφέρον βιβλίο σήμερα, του Βασίλη Πισιμίση, πειραιώτη ερευνητή, λαογράφου και συλλέκτη με τίτλο: «ΒΟΥΡΛΑ – ΤΡΟΥΜΠΑ, Μια περιήγηση στο χώρο του υποκόσμου και της πορνείας του Πειραιά (1840 – 1968)», εκδόσεις Τσαμαντάκη. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Τα Βούρλα ήταν το περιβόητο κτιριακό συγκρότημα που βρισκόταν στον Πειραιά, στο οικοδομικό τετράγωνο των οδών Εθνικής Αντιστάσεως (πρώην Κανελλοπούλου), Δογάνης, Σωκράτους (πρώην Ευβοίας) και Ψαρρών. Χτίστηκε για να εγκατασταθούν στα μικρά δωμάτια του οι πόρνες, σ’ έναν τόπο τότε απόμερο και να μην ενοχλούνται οι νοικοκυραίοι από τους νταβρατισμένους φαντάρους, ναύτες και λοιπούς πελάτες των ευαγών αυτών ιδρυμάτων. Εκεί, ως την Κατοχή περίπου, στεγάζονταν λοιπόν πορνεία κρατικής ιδιοκτησίας αλλά υπήρχε επίσης Αστυνομικό Τμήμα, τεκέδες κι αργότερα έγινε φυλακή. Πουτάνες, τεκέδες κι αστυνόμοι σε μια περίεργη συμβίωση και γύρω – γύρω νταβατζήδες, χασικλήδες και υπόκοσμος πάσης φύσεως.
Γράφει λοιπόν στη σελίδα 17 ο εξαίρετος Βασίλης Πισιμίσης: «Επί δυο χρόνια κανένας εργολάβος δεν είχε εκφράσει την επιθυμία να αναλάβει το έργο. Έτσι, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να δανειστεί από τον Πειραιώτη τραπεζίτη Δημήτρη Σταματόπουλο το ποσόν των 300.000 δραχμών για την ανέγερση ενός ή δύο οικημάτων όπου θα στεγάζονταν τα πορνεία. Ωστόσο, τελικά ο εργολάβος Νικόλαος Μπόμπολας υπέγραψε με το δήμο το συμβόλαιο κατασκευής του έργου. Και μετά από τέσσερα και μισό χρόνια, την 1^η Ιανουαρίου 1876, το έργο ολοκληρώθηκε».
Έτσι γίνανε τα πρώτα κρατικά μπορντέλα, αδέρφια. Κοίτα να δεις…. Κοίτα να δεις…