Η εθνική μελαγχολία

Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, άνθρωποι μουτρωμένοι. Αγέλαστοι. Βυθισμένοι στις σκέψεις τους. ΄Η ευέξαπτοι, έτοιμοι να βγάλουν τα μάτια ο ένας του άλλου. Δε λέω. Να τσεκουρώνεις κατά το έν τρίτον το μισθό ενός χαμηλόμισθου, δεν είναι μικρό πράγμα. Να μην ελέγχεις τις τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης, ομοίως. Να κλείνουν σχολεία, δραματικό, και νοσοκομεία, ζήτημα ζωής. Αλλά αυτή η γενική κατήφεια, που αγγίζει τη συλλογική μελαγχολία, δεν έχει μέτρο και λογική. Η Ελλάδα γνώρισε τα τελευταία χρόνια εθνικές ταπεινώσεις που δεν άγγιξαν τις λαϊκές μάζες στο παραμικρό. Μια μείωση όμως μισθού ήταν ικανή να φέρει ολόκληρη την κοινωνία σε αμηχανία και απόγνωση. Όταν η Ελληνική Σημαία υποστελλόταν στα Ιμια, μια χούφτα συναγωνιστές διαδήλωσαν έξω από τη βουλή. Πού ήταν τότε ο λαός, να το φέρει βαρέως, να διαμαρτυρηθεί, να ζητήσει να τιμωρηθούν οι ριψάσπιδες; Όταν λίγο αργότερα οι τούρκοι εκτελούσαν τους κυπρίους αδελφούς μας εν ψυχρώ, πού ήταν αυτός ο λαός ο εύθικτος, ο μάγκας, να ζητήσει εκδίκηση για το χαμό των παλικαριών;

Κι όταν ακόμη η κρατική μαλθακότητα άφηνε το λαό να καίγεται ζωντανός και τις φλόγες να φθάνουν μέχρι την ιερά άλτι της Ολυμπίας,
δεν σηκώθηκαν οι πολίτες του καναπέ να ζητήσουν ευθύνες, να απαιτήσουν να κατονομαστούν οι φορείς της «ασύμμετρης απειλής» που λαμπάδιασαν την Ελλάδα από το ένα άκρο ως το άλλο. Καμία θλίψη, καμία συγκίνηση, καμία κατήφεια.

Το αντίθετο. Ο λαός ψήφισε, και ψήφισε και ξαναψήφισε τους δημίους του.

Και τώρα τι κάνει; Μασάει με αυταρέσκεια το κουτόχορτο που του σερβίρουν οι εξουσιαστές και τα φερέφωνά τους ΜΜΕ. Φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι που καλοπληρώνονταν σκανδαλωδώς, φταίνε οι παπάδες που δεν λιώνουν τα δισκοπότηρα να σωθεί ο τόπος, φταίνε οι έμποροι, οι τραπεζοϋπάλληλοι, οι πωλητές των λαϊκών αγορών, φταίνε, φταίνε, φταίνε… φταίνε όλοι εκτός από τους πραγματικούς αιτίους, από τους πολιτικούς που επί δεκαετίες τρώνε τις σάρκες και ρουφούν το αίμα της Πατρίδας, που αποκοιμίζουν το λαό με υποσχέσεις και καλοπιάσματα, που υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα, πλην της υπερτραφούς κοιλίας τους, που κοροϊδεύουν, που προδίδουν, που σιωπούν, με αντάλλαγμα την καρεκλίτσα που τους αποφέρει τιμές και πλούτο.

Ε λοιπόν, λαέ άβουλε, λαέ εγωιστή, τώρα είναι η ώρα της Νέμεσης. Τώρα θα πληρώσεις για τις δικές σου ανοησίες, τα δικά σου βολέματα, τις δικές σου ανομίες.
Χρόνια φωνάζουμε ότι οι λαθρομετανάστες φέρνουν κακομοιριά, φέρνουν ανεργία, βρωμιά, φτώχεια, εγκληματικότητα. Τότε για τους «νοικοκυραίους» αστούς ήμασταν υπερβολικοί και για την εργατιά ακραίοι. Τώρα που ο τρόμος χτυπά τις μανταλωμένες τους πόρτες, τώρα που η ανεργία τους σφίγγει το λαιμό, τι έχουν να πουν; Είμαστε ακραίοι ή αληθινοί; Κι αυτοί είναι φιλάνθρωποι ή ανόητοι;

Χρόνια φωνάζουμε ότι η δημοκρατία των ψηφοθήρων πολιτικάντηδων είναι κάλπικη, ένα ναρκωτικό ενάντια στην ενεργοποίηση του λαού, ένα μεγάλο δίχτυ που τάζει κι απλώνεται να παγιδέψει τον ανυποψίαστο. Και τότε ήμασταν ακραίοι. Τώρα, που το «λεφτά υπάρχουν» αποδείχθηκε ολοφάνερη κοροϊδία μπροστά στα μάτια τους, τι θα κάνουν;

Ας το πάρει απόφαση επιτέλους ο λαός μας ο ωραίος, που αφέθηκε να γίνει βολεψάκιας κι οκνηρός. Αν δεν σηκώσει τα μανίκια, να χώσει βαθιά το χέρι στη βρωμιά της δημοκρατίας, η τύχη του δεν πρόκειται να αλλάξει. Ας μην κλαίει λοιπόν με θλίψη, αλλά με μεταμέλεια, γιατί κοιτώντας πώς θα γίνει αρεστός στους δημίους του, έστρωσε μόνος το λαιμό του στο μαχαίρι τους.

ΔHKTIKA – OXIA

πηγή