ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΛΟΓΟΙ: «Η ΨΥΧΗ»

Δικαίωμα λόγου έχει ο νοών τί είναι ο λόγος. Τι είναι ο λόγος νοεί ο έχων παιδεία. Παιδεία έχει ο θέτων το οντολογικό ερώτημα. Το οντολογικό ερώτημα θέτει ο πολίτης της πόλεως, που έχει θέα του όντος. Άρα μόνον ο πολίτης της πόλεως έχει δικαίωμα λόγου. Θαυμάζειν είναι ο έρως προς το ερωτάν, ο οποίος ανθίζει επί της επίγνωσης της αγνοίας. Η άγνοια της αγνοίας δεν εγείρει ερωτήματα, τουναντίον διαθέτει αστόχαστες απαντήσεις.
 Η ΨΥΧΗ
Η ψυχή τηρεί στο βλέμμα της σκιά η θάμβος ανάλογα εάν ανέρχεται ή κατέρχεται. Στρεφόμενη προς το φώς δεν βλέπει και νομίζει ότι είναι τυφλή. Η φώτιση δεν είναι έκσταση αλλά φανέρωμα. Θείο θεσπέσιο θάμβος, αμήχανον κάλλος ορώης αν εν εμοί. Αλλ’ ηλιοειδέστατον οίμαι των περί τας αισθήσεις οργάνων. Ο,τι είναι ο ήλιος ως προς....
την όψη και τα ορώμενα είναι το αγαθόν προς τον νού και τα νοούμενα. Όψη-αποψη, γνώση-δοξασία. Όποιος δεν έχει όψη, δηλαδή δεν θεωρεί, έχει άποψη.
Η θέα του αρρήτου δεν έχει συμπαραστάτη το λόγο. Ο μύθος χρονώνει το άχρονο. Όποιος δεν μπορεί να μεταλάβει αιδώ και νόμο είναι ασθένεια για την πόλη. Λόγος και μύθος δεν αλληλοαποκλείονται όπως στον Πρωταγόρα αλλά βρίσκονται σε διαρκή αλληλουχία μεταξύ τους γιατί τον καθένα τον γεννούν διαφορετικές πηγές της ψυχής. Έρως είναι η κίνηση της ψυχής προς την μορφή. Ο μύθος δεν είναι αλληγορία διότι έχει αυτάρκεια. Θεός ημίν πάντων χρημάτων μέτρον. Ο Σωκράτης είναι αλιεύς ψυχών. Η σωτηρία της ψυχής είναι η σφυρηλάτηση της ηθικής τελείωσης εντός της πόλεως. Στην αρματοδρομία η ψυχή ενδίδει στην πτώση από αδεξιότητα του αναδόχου και αγριότητα του αριστερού κέλητα του επιθυμητικού. Ο Πλάτων υποστηρίζει την προσωπική αθανασία ολοφάνερα εναντίον των γνωσιολογικών και οντολογικών αρχών του. Η ψυχή αποτινάσσει την γαιώδη φύση της όπως ο Γλαύκος τα κοχύλια. Η ψυχή δεν μπορεί να δωθεί ασώματη στην θήρα του όντος διότι θα ακουμπούσε στην κρουστή πλησμονή του όντος δίχως την πολλαπλότητα των φαινομένων. Μέσα από τον κόσμο η ψυχή ξαναμαθαίνει να βλέπει.
Η ψυχή ως πηγή αυτοκινησίας κέκτηται οντολογική προτεραιότητα. Ο Πλάτων έχει εμμονή στην επιστήμη των αριθμών. Δεν αναγνωρίζεται το κακόν ως οντολογική αρχή. Ο κλήρος πρέπει να μένει διαρκής και ακέραιος. Αστρατεία και κακηγορία. Η αρμονική κίνηση των ουρανίων σωμάτων είναι το ίχνος του θεού. Γένεσις εις ουσία είναι το άπειρον, το πέρας , η μείξις και η αιτία της μείξης. Μείξις εξουσιών ως οντολογική αρχή. Επτά σταδια έρωτος σωμάτων-ψυχών –ιδέας σωμ. Κάλλους, ιδέας ψυχ. Καλλους, ιδέα καλού εις ηθικό βίον, εις επιστήμη, απόλυτο κάλλος. Έλξη-λέξη-έξη. Τάξη της κίνησης ρυθμός, τάξη της φωνής αρμονία, ενότης, χορεία. Μούσα παίδες, Απόλλων άνδρες, επωδή γέροντες. Η ψυχή δεν πρέπει να είναι ούτε χαύνη, ούτε ταπεινή. Παισίν δ’ αιδώ χρη πολλήν ου χρυσόν καταλείπειν. Το κατά φύσιν ίσον ανίσοις εκάστοτε δοθέν. Ευφημία είναι το σεμνό εγκώμιο. Ως της πόλεως μάλλον ή των γεννητόρων όντας (ανήκουν μάλλον στην πόλη παρά στους γεννήτορες) Πολιτική και άλλη τέχνη ου το ίδιον αλλά το κοινόν ανάγκη μέλειν- το μεν γαρ κοινόν συνδεί το δε ίδιον διασπά τις πόλεις. Τα δε δη δίκαια ουδ΄ είναι τα παράπαν φύσει. Ούσης αυτής πρεσβυτέρας (ψυχής) ή σώματος; Και έτι μάλλον της πόλεως είναι το τε γένος πάν και την ουσίαν. Πτωχός (ζητιάνος) μηδείς ημίν εν τη πόλει γιγνέσθω. Η ψυχή είναι αιώνιο ρεύμα ύπαρξης.
 Όνομα-ορισμός-είδωλο-γνώση-ουσία είναι η πεμπτουσία. Ο διάλογος είναι η άρνηση του λόγου. Διότι αυτός που έχει κάτι να πεί σιωπά, ενώ μιλά αυτός που δεν έχει να πει τίποτε. Δαίμων είναι ο έρως του λόγου. Το πεπρωμένο του δαίμονος είναι να ίσταται μεταξύ ανάγκης και ελευθερίας. Η ψυχή χάνει την ενότητά της με την λήθη. Με τον μόγι γινόμαστε από είδωλα πρόσωπα. Δαίμων είναι ο ολκός προς το απόλυτο. Ο δαίμων είναι ο διάμεσος θεού και ανθρώπου. Έρως της αθανασίας. Έφηβος κυοφορία ψυχής, γένεση ποιήσεως. Πλατωνικός έρως είναι οι 7 αναβαθμοί του κάλλους. Ο μύθος εκφράζει το άφατο πάθος της ψυχής που αναβακχεύεται. Παιδεία τόκος εν τω καλώ. Η ανάγκη δεσποτεύει ενώ το χρέος κελεύει. Ο κάματος της διαλεκτικής και η σπονδύλωση των αξιών. Η αμβροσία του λόγου χρειάζεται το νέκταρ του μύθου. Η ενέργεια είναι ενάργεια. Αλκιβιάδης, τον δάκνουν οι λόγοι της φιλοσοφίας ως η έχιδνα. Οι οντολόγοι εξετάζουν το πρόβλημα της ουσίας δίχως συνάφεια με την νόηση. Η ουσία των πραγμάτων δεν είναι μέσα στα πράγματα αλλά μέσα στον λόγο. Η γλώσσα είναι σώμα λόγου, το νόημα είναι ψυχή λόγου. Τελεολογική ολότητα είναι ο αυθύπαρκτος σκοπός πέραν από τα άτομα προς τον οποίο κατευθύνεται ο λόγος. Η πολιτική πράξη είναι δεοντολογία. Ψυχή το τέλεσμα του λόγου. Το δόγμα προϋποθέτει αυτό που θέλει να αποδείξει. Το έτερον είναι συστατικό της ζωής του ταυτού.
Η ψυχή ουρανοδρομεί για να ομοιωθεί τω θεώ. Θεός ανθρώπω ου μείγνυται. Η ζωή δεν είναι χάρις αλλά χρέος. Το αντίθετο του θανάτου είναι η γέννηση , όχι η ζωή. Άβαθη, άμουση και άμυθη ζωή είναι τα σκύβαλα της θνητής φλυαρίας. Ο μύθος πλαστουργεί το απείκασμα τους μέσα στον κόσμο της φαντασίας ενώ η διαλεκτική στην σφαίρα της καθαρής νόησης. Κριτές του αθλήματος της ψυχής είναι οι θεοί. Όπως στην θάλασσα όλα είναι θολά και αλμυρά διότι το φως που διεισδύει είναι λίγο, έτσι και στον αέρα σε σχέση με τον αιθέρα. Όπως ο ιχθύς που αναπηδά στον αέρα κοιτάζει αλλά δεν βλέπει το καθαρό φως, , έτσι και ο άνθρωπος που εισδύει στον αθέρα. Ό,τι είναι ο βυθός προς τον αέρα, είναι ο αέρας προς τον αιθέρα.
Το κλέος είναι η ανώτερη αξία. Το κάλλος μηδέ πάσχει μηδέν. Οι θεοί αντί αισθήσεων έχουν νούν. Οι εγκύμονες κατά την ψυχήν. Περιαγωγή της ψυχής = περιφορά σε ένα τόπο. Η διαλεκτική είναι η κορωνίδα, ο θριγγός των μαθημάτων. Άλλο καλλωπισμός και άλλο κάλλος. Γυμναστική-μουσική-φιλοσοφία. Μόνον με την μουσική, μαλθακοί. Μόνον με την γυμναστική, τραχείς. Μνήμη και γνώμη οδηγούν στην γνώση. Ναρθηκοφόροι μεν πολλοί, βάκχοι δε τε παύροι. Γλιχόμενος του ζήν και φειδόμενος ουδενός έτι ενόντος. (ενώ δεν απομένει πια τίποτε) . Μόρσιμος ο προορισμένος από την μοίρα, ο χαριτωμένος. Στον Φαίδωνα η ψυχή είναι ενιαία και ουχί τριμερής. Ο ποιητής συνθέτει μύθους και όχι λόγους.
Ο Διόνυσος είναι διθύραμβος και από την μήτρα της Σεμέλης και από τον μηρό του Δία.
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ