Μνημόνιο: Η νέα «Ανταλκίδειος Ειρήνη» του Ελληνισμού και ο Αλέξανδρος ο Μέγας

«Του Αντιόχου του ευεργέτου βασιλέως να υμνηθεί επαξίως, ω Κομμαγηνοί, το κλέος./Ήταν της χώρας κυβερνήτης προνοητικός. Υπήρξε δίκαιος, σοφός, γενναίος. / Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός – ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν•/ εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν.» Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
 «Φεύγε πολέμιον και τύραννον δανειστήν, ου γην αιτούντα και ύδωρ ως ο Μήδος, αλλά της ελευθερίας απτόμενον και προσγράφοντα την επιτιμίαν.» (Να ξεφεύγεις από τον εχθρικό και τυραννικό δανειστή, ο οποίος δε ζητάει γη και ύδωρ όπως οι Μήδοι, αλλά βάζει χέρι στην ελευθερία σου και προσημειώνει τα πολιτικά σου και περιουσιακά σου δικαιώματα). ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ- ΗΘΙΚΑ
Ο διχασμός και η αλληλοσφαγή υπήρξαν πάντοτε η μεγάλη κατάρα του Γένους μας. Μετά την...
μεγάλη Ελληνική νίκη στους Περσικούς πολέμους η πατρίδα μας ανεδείχθη στην μεγάλη αναπτυσσόμενη δύναμη της εποχής. Όμως, είχαμε την ατυχία να μην έχουμε μία Ρώμη, όπως είχαν οι Λατίνοι, αλλά δύο Ρώμες: Την Σπάρτη και την Αθήνα. Έτσι, μοιραία ήλθαν οι Πελοποννησιακοί πόλεμοι, οι οποίοι ρήμαξαν κυριολεκτικά την χώρα.
Ήταν στα 400π.Χ. όταν ο Ισοκράτης έγραψε τον περίφημο «Πανηγυρικό» του, με τον οποίο καλούσε σε ενότητα τους Έλληνες, ούτως ώστε να υποτάξουν τους βαρβάρους και να τους καταστήσουν δούλους των ενωμένων Ελλήνων («τους βαρβάρους ειλωτεύειν»).
Δεν πέρασαν παρά μόνον δέκα τρία χρόνια για να αποδειχθούν σοφά και προφητικά τα λόγια του Ισοκράτους στον «Πανηγυρικό». Η «Ανταλκίδειος Ειρήνη» υπεγράφη το 387 π. Χ. μεταξύ του ναυάρχου της Σπάρτης Ανταλκίδα και του Μεγάλου Βασιλέα των Περσών Αρταξέρξη. Οι όροι της «ειρήνης» αυτής ήταν εξαιρετικά ταπεινωτικοί για τους Έλληνες. Κατ’ ουσίαν καθιστούσαν την Πατρίδα μας υποτελή χώρα στους Πέρσες και παραχωρούσαν στην απόλυτη εξουσία τους όλους τους Ελληνικούς πληθυσμούς και τις πόλεις της Μικράς Ασίας και της Κύπρου. Ένα χρόνο μετά, το 386 π. Χ. προσχώρησαν στην συνθήκη της υποταγής και οι άλλες μεγάλες Ελληνικές πόλεις, η Αθήνα, η Κόρινθος, η Θήβα, το Άργος κ.α.
Τι άλλο λοιπόν από μία νέα «Ανταλκίδειος ειρήνη» είναι το περίφημο Μνημόνιο, με το οποίο εκχωρείται η εθνική μας κυριαρχία στους ξένους δανειστές και υποθηκεύεται κατ’ ουσίαν το μέλλον του Έθνους μας; Και μάλιστα η Ανταλκίδειος ειρήνη ήλθε σαν αποτέλεσμα ενός εμφυλίου σπαραγμού για την κυριαρχία μεταξύ των ελληνικών πόλεων και βασικά μεταξύ της Σπάρτης και της Αθήνας. Στην περίπτωση όμως του Μνημονίου δεν συνέβη, δεν προηγήθηκε ένας εμφύλιος σπαραγμός, αλλά ο σπαραγμός του δημοσίου ταμείου από το κομματικό κράτος είτε ήταν αυτό στα χέρια του ΠΑΣΟΚ, είτε της Ν.Δ. Ποιος έφαγε τα λιγότερα και ποιος τα περισσότερα δεν έχει σημασία, αφού από πλευράς ηθικής έβλαψαν και οι δύο την Ελλάδα το ίδιο.
Διαμάχη στην Βουλή για το ποιος έφερε την «δημοκρατία»
Όμως, παρ’ όλα αυτά στην Βουλή προ ημερών είχαμε μια μεγάλη διαμάχη για το ποιος έφερε αυτό που λένε δημοκρατία στην Ελλάδα και το οποίο ευθύνεται για τον σημερινό εθνικό κατήφορο. Οι μεν Βένετοι υποστήριξαν ότι την έφερε το 1974 ο Καραμανλής και μαζί με αυτούς συνετάχθησαν και οι λεγόμενοι «ακροδεξιοί» του ΔΝΤ, οι οποίοι χειροκροτούσαν την αγόρευση επί του θέματος του προέδρου τους Καρατζαφέρη. Οι Πράσινοι από την άλλη πλευρά είπαν πως την έφερε το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ας μη ανησυχούν. Εάν ποτέ έλθει η ώρα της αλήθειας ευθύνες και από τους δύο θα ζητήσει ο λαός και στέφανο δόξας κανένας δεν θα τους απονείμει. Εκτός εάν δεν κυβέρνησαν αυτοί οι δύο την Ελλάδα όλα αυτά τα 37 χρόνια. Υπάρχει βεβαίως και μία άλλη εκδοχή, την οποία δεν τολμούν να αναφέρουν. Είναι η δήλωση του Ετσεβίτ, ο οποίος είχε πει ότι αυτός είναι ο… σωτήρας της δημοκρατίας στην Ελλάδα και ότι με την εισβολή στην Κύπρο αποκατεστάθησαν οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί. Αυτό όμως δεν το συζήτησαν καθόλου μέσα στο κοινοβούλιο οι «εθνοπατέρες» και οι «εθνομητέρες»… Όχι συμπτωματικά, στις 24 Ιουλίου εορτάζουν σε αυτή τη χώρα την επάνοδο του κοινοβουλευτισμού το 1974 και στις 20 Ιουλίου του 1974 είναι που έγινε και η τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Αυτό που ήλθε στην Ελλάδα, λοιπόν, είτε το 1974, είτε το 1981 είναι ο μεγάλος ένοχος για την σημερινή δύσκολη κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει ο Ελληνισμός. Αυτοί κυβέρνησαν και αυτοί φταίνε. Είναι τόσο απλό!
Επιστρέφοντας στην Ιστορία
Όπως ακριβώς, λοιπόν, για να επιστρέψουμε στην Ιστορία, η οποία είναι ο μέγας διδάσκαλος των Εθνών, η Ανταλκίδειος ειρήνη επέβαλε στις πόλεις της Ελλάδος μία ταπεινωτική υποταγή στον ξένο δυνάστη, ο οποίος στην περίπτωση αυτή ήταν ο μέγας βασιλεύς της Περσίας Αρταξέρξης, έτσι και με το περίφημη Μνημόνιο για θέματα, τα οποία αφορούν ζητήματα βασικά για την εθνική μας επιβίωση όπως είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις, τα Εθνικά θέματα, το καθεστώς του Αιγαίου, της Θράκης και της Κύπρου, για όλα αυτά επί της ουσίας(η οποία μοιραία περιέχει και την οικονομική διάσταση κάθε θέματος) δεν αποφασίζει πλέον η Ελλάς, αλλά οι ξένοι!
Οι αντιδράσεις στο Μνημόνιο ξεκινούν από ιδεολογικές αγκυλώσεις παλαιολιθικού τύπου και φθάνουν μέχρι την απόλυτη υποκρισία. Έχουμε επί παραδείγματι τα κόμματα της αριστεράς, που σαν φαντάσματα της ιστορίας, ιδεολογικά χρεωκοπημένα πέρα για πέρα, λένε όχι για να πούνε όχι. Αυτός ήταν ο ρόλος τους πάντοτε. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι όλοι οι οπαδοί των κομμάτων αυτών συμμερίζονται τις ίδιες απόψεις και δεν έχουν και εθνικές ανησυχίες. Αυτό θα ήταν άδικο. Το κόμμα του Καρατζαφέρη από την άλλη πλευρά όχι μόνον δεν αντέδρασε στο Μνημόνιο, αλλά το χειροκρότησε… Όσο για την Ν.Δ. εκφράζει τις αντιρρήσεις της όχι επί της ουσίας αυτής καθ’ αυτής της συμφωνίας, αλλά για τους όρους, οι οποίοι ετέθησαν και τους οποίους επιθυμεί να επαναδιαπραγματευθεί! Το γεγονός ότι στο Μνημόνιο αυτό καταργείται η εθνική μας κυριαρχία δεν είναι το μείζον για κανέναν τους. Το μείζον είναι τα επιτόκια, τα ταμειακά ελλείμματα, η ρευστότητα των τραπεζών, η «ανάπτυξη», οι φορολογικοί συντελεστές και άλλα πολλά… Όμως, με αριθμούς δεν ζουν τα Έθνη.
Ας επανέλθουμε, όμως, στην Ανταλκίδειο ειρήνη και στο τι επακολούθησε μετά από αυτήν. Τριάντα ακριβώς χρόνια μετά από αυτήν την εθνική ταπείνωση γεννιέται το 356 π. Χ στην Πέλλα της Μακεδονίας ο Ημίθεος που θα ξέπλενε με το Ξίφος του την μεγάλη εθνική ντροπή, γεννιέται ο Αλέξανδρος ο Μακεδών, ο Αγαπημένος των Θεών.
Ανδρώνεται κάτω από την καθοδήγηση του μεγάλου πατέρα του, του Βασιλέα Φιλίππου, μέσα σε μάχες και δια του ξίφους του επιβάλλει την ενότητα των Ελλήνων. Και τότε κηρύσσει τον πόλεμο κατά των βαρβάρων. Σύμφωνα με τα στρατιωτικά δεδομένα η δύναμη του Αλεξάνδρου ήταν ασήμαντη μπροστά στις δυνατότητες, τις οποίες είχε μία τεράστια αυτοκρατορία, η κοσμοκρατορία της εποχής, όπως ήταν η Περσία. Όμως, ο Αλέξανδρος πετά προς την Δόξα, διαψεύδοντας κάθε «λογικό» και μπακαλίστικο υπολογισμό, προχωρώντας από νίκη σε νίκη μέχρι τα βάθη της Ασίας και κτίζει μια Νέα Ελληνική Κοσμοκρατορία! Ματώνει στην πρώτη γραμμή του μετώπου σε Γρανικό, Ισσό, Γαυγάμηλα και μέχρι τα βάθη της Ασίας. Φθάνει μέχρι και την Ινδία. Αυτός υπήρξε ο Αλέξανδρος ο Μέγας και η περίλαμπρη πορεία του στην Ιστορία δείχνει ότι ενωμένοι οι Έλληνες είναι ανίκητοι.
Έτσι γράφεται η Ιστορία. Γράφεται με Μαραθώνες, με Σαλαμίνες και πολύ περισσότερο με Θερμοπύλες. Γράφεται στον Γρανικό, στα μακρινά Σούσα και στα Γαυγάμηλα και όσο για τις διάφορες «Ανταλκίδειες ειρήνες» και τα Μνημόνια αυτά αποτελούν την ντροπή και το αίσχος στην αιματοβαμμένη πορεία ενός Έθνους μέσα στους Αιώνες.

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ