Νεοπαγανιστές, οἱ πραγματικοὶ ἐχθροί της Ἀρχαίας Ἑλλάδας

Ἄρθρο-καταπέλτης ἐναντίον τῶν ἐπιδοτούμενων "ἑλληνολατρῶν"!

Τοῦ Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου-Καθηγητοῦ

Ζοῦμε δυστυχῶς στὴν ἐποχὴ τῶν μεγάλων ἀνατροπῶν καὶ συνάμα τῶν πρωτόγνωρων ἐκτροπῶν. Προαιώνια καὶ πανανθρώπινα συστήματα ἄξιων τίθενται γιὰ πρώτη φορὰ τόσο ἐπιτακτικὰ σὲ ἀμφισβήτηση καὶ ἐπιχειρεῖται ἡ προβολὴ νεοφανῶν ἰδεῶν καὶ ἀντιλήψεων, ὅπως οἱ ἀρχὲς καὶ τὰ διδάγματα τοῦ διαβόητου ἀποκρυφιστικοῦ πλέγματος τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Γιὰ νὰ ἐπιταχυνθεῖ ἡ πνευματικὴ σύγχυση τοῦ συγχρόνου ἄνθρωπου καὶ νὰ γίνουν πιὸ «εὔπεπτες» οἱ νεοεποχίτικες δοξασίες ἐπιχειρεῖται ἡ ἀνάδυση ἀρχαίων ξεχασμένων πνευματικῶν καὶ θρησκευτικῶν ἀπορριμμάτων, τὰ ὁποία ἡ ἱστορία εἶχε θέσει στὸ περιθώριο ἐδῶ καὶ πολλοὺς αἰῶνες. Ὁ σύγχρονος ἀποκρυφιστικὸς κυ­κεώνας χρειάζεται ἐπειγόντως δεκανίκια, τὰ ὁποῖα ἀναζητεῖ στὸν.... πρωτογονισμὸ τῶν ἀρχαίων παγανιστικῶν θρησκευμάτων, καὶ τὰ ὁποία «βαπτίζει» ὡς «λαμπρὲς θρησκεῖες, χάρη στὶς ὁποῖες ἀναπτύχθηκε ὁ παγκόσμιος πολιτισμός»! Πρόκειται βεβαίως γιὰ κλασικὴ περίπτωση κακοποίησης τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας, ἡ ὁποία ἀπευθύνεται στοὺς ἀδαεῖς καὶ στοὺς διακείμενους ἐχθρικὰ ἡ ἀδιάφορα στὴ χριστιανικὴ πίστη, καθ' ὅτι αὐτὴ εἶναι ὁ κύριος στόχος τῶν σκοτεινῶν κύκλων τοῦ «ὑδροχοϊκοῦ» ἀποκρυφισμοῦ.

 Στὸν πολύπαθο τόπο μᾶς ὁμάδες φανα­τικῶν «ἀρχαιολατρῶν», διαπνεόμενες ἀπο­λυτα ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ἔχουν ἐγείρει τὰ τελευταία χρόνια μία ἄνευ προηγουμένου προβολὴ τῆς ξεχασμένης ἐδῶ καὶ δεκαοκτὼ αἰῶνες ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας, «τὸ πιό, κατ’ αὐτούς, ὑψηλὸ ἐπιτευγμα τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος»! Ἑξα­πολύουν μία πρωτόγνωρη καὶ λυσσώδη ἐπι­θεση κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, χαρακτηρίζοντας τὴν ὡς «σκοταδιστικὸ κατασκεύασμα τῶν Ἑβραίων, ὡς ταφόπλακα τοῦ πολιτισμοῦ, ὡς κατακτητῆ καὶ ξένο σῶμα στὸν Ἐλληνισμὸ καὶ ὡς καταστροφέα τῆς Ἑλλάδος»! Ταυτόχρονα ἀποθεώνουν τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ὑπερτονίζοντας, ὅλα ἐκεῖνα τὰ στοιχεῖα ποὺ ἐξυπηρετοῦν τοὺς νεοταξικοὺς στόχους. Ἐπιχειροῦν ἐπίσης (παραποιώντας τὴν ἰστορικὴ πραγματικότητα) νὰ ἐξωραΐσουν τὴν ἀρχαία θρησκεία καὶ νὰ...

 τὴν καταστήσουν «ὡς τὴ μόνη ἑλληνικὴ θρησκεία», ἀναβιώνοντας ὅπως θὰ δοῦμε κάθε πτυχή της.

Ἀλλὰ ἡ ἐπαναφορὰ στὸ προσκήνιο ἀπορριπτέων ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ πορεία στοιχείων σημαίνει ἀφύσικη ἐπιλογή. Ἐν προκειμένω ἐπαναφορὰ καὶ προβολὴ τῆς ἀρχαιοελληνικῆς παγανιστικῆς θρησκείας, μὲ ὅλο τὸν πρωτογονισμό της, ἀποτε­λεῖ ὕβρη καὶ καταφρόνηση τῶν ἀρχαίων προγόνων μας, οἱ ὅποιοι ἀπέρριψαν αὐτοὶ πρῶτοι τὴν ἰνδοευρωπαϊκῆς προελεύσεως δεισιδαίμονα θρησκεία.

Ἡ ἀρχαιοελληνικὴ θρησκεία προέρχεται, ἀποδεδειγμένα πιά, ἀπὸ τὶς θρησκευ­τικὲς παραδόσεις τῶν Ἀρίων, τμήματα τῶν ὁποίων ὑπῆρξαν καὶ τὰ λεγόμενα «ἐλληνικὰ» φύλα (Ἀχαιοί, Ἴωνες, Δωριεῖς, κλπ). Μὲ τὴν ἐγκατάστασή τους στὸν ἑλληνικὸ χῶρο, ἐγκατέλειψαν τὴν ἀπρόσωπη φυσιολατρία τους καὶ μετάλλαξαν τοὺς ἀπρόσωπους «θεοὺς» τῶν Ἰνδοευρωπαίων σὲ πρόσωπα. Αὐτὴ ἦταν μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες πνευματικὲς μεταρρυθμίσεις τοῦ ἀπώτερου παρελθόντος. Αὐτὸ δὲ σήμανε βεβαίως καὶ τὴν ἀποβολὴ τοῦ πρωτογονισμοῦ, ποὺ κουβαλοῦσε μαζί της καὶ ποὺ θὰ τὸν διατηρήσει (στὴ λαϊκὴ μορφή της) ὡς τὸ τέλος της. Τὸ ἀδίστακτο καὶ σκοταδιστικὸ ἱερατεῖο δὲν θὰ ἐπιτρέψει μεταμορφώσεις στὸ τελετουργικὸ ἐπίπεδο, γιατί μέσω τοῦ πρωτογονισμοῦ μποροῦσαν οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ἄλλοι πολυπληθεῖς παραγον­τες τῆς θρησκείας νὰ ἐκμεταλλεύονται τοὺς ὄχλους. Ἀπόδειξη ἡ σύνδεση μὲ τὴ θρησκεία τῶν ἀπειράριθμων μαντείων, ὅπου οἱ ἱερεῖς μάντεις μέσα σ' ἕνα κλίμα ἀφάνταστου σκοταδισμοῦ, δεισιδαιμονί­ας καὶ πρωτογονισμοῦ, θησαύριζαν καθ' ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἀρχαιότητας. Ἔστω γιὰ παράδειγμα τὸ πασίγνωστο ἄντρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καὶ τοῦ ἀνθελληνισμοῦ, οἱ Δελφοί, ποὺ ἀποτελοῦσε τὸ κέντρο τῆς ἐκμετάλλευσης ὅλου του ἀρχαίου κόσμου. Ὅλοι οἱ ἐπιφανεῖς μελετητὲς συμφωνοῦν πὼς οἱ ἀρχαῖες θρησκεῖες, καὶ χωρὶς ἑξαί­ρεση ἡ ἀρχαιοελληνική, ἦταν ἡ «βαριὰ βιομηχανία» στὴν ἀρχαιότητα! Ὁ πλού­τος ποὺ ἔρεε στὰ μαντεῖα, καὶ ἰδιαίτερα στοὺς Δελφοὺς εἶναι ἀπερίγραπτος. Ἀπὸ τὸ ἀπώτερο παρελθὸν τὸ δελφικὸ «Ἱερὸ» λειτουργοῦσε ὡς παγκόσμιο νομισματο-πιστωτικὸ σύστημα, κάτι σὰν τὸ σημερινὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο, στὸ ὁποῖο κατέφευγαν οἱ πόλεις - κράτη γιὰ νὰ δα­νειστοῦν μὲ ἐπαχθεῖς ὅρους!

Ὁ μέγιστος μυθοποιὸς ὅλων τῶν ἐποχῶν Αἴσωπος τὸν 7ο π.Χ. αἰώνα ἐπισκέφτηκε τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν καὶ διαπίστωσε πὼς «Φοῖβος ἄνευ χαλκοῦ οὐ μαντεύεται»! Τὸ ἀποτέ­λεσμα ἦταν νὰ δολοφονηθεῖ οἰκτρὰ ἀπὸ τὴν ἱερατικὴ δελφικὴ σπείρα! Οἱ τέσσερις φονικότατοι «ἱεροὶ πόλεμοι» ποὺ προκά­λεσε τὸ δελφικὸ μαντεῖο, καὶ οἱ ὅποιοι ἀποδεκάτισαν τοὺς Ἕλληνες γιὰ τριακό­σια χρόνια (696-332 π.Χ.) ἔγιναν γιὰ τὴ διασφάλιση τῶν ἐσόδων του. Ὅλες οἱ ἀτέ­λειωτες ἐμφύλιες συρράξεις τῶν ἀρχαί­ων, ἀκόμα καὶ αὐτοῦ του ἀδελφοκτόνου πελοποννησιακοῦ πολέμου, ἔγιναν μὲ τὴν ὑποδαύλιση τοῦ ἱερατείου τῶν Δελφῶν, μὲ σκοπὸ πάντα τὴν ἀπόδοση στὸ «ἱερό» της «δεκάτης» ἀπὸ τὰ λάφυρα τῶν πολέμων! Τέλος ἀξίζει νὰ ἀναφέρουμε τὴν προδοτι­κὴ καὶ ἀνθελληνικὴ στάση τοῦ μαντείου τῶν Δελφῶν κατὰ τοὺς περσικοὺς πολέ­μους, ποὺ εἶχε συνταχθεῖ μὲ τοὺς Πέρσες καὶ διέτασσε τοὺς Ἕλληνες μὲ τοὺς ψευτοχρησμούς του νὰ ὑποταχτοῦν στοὺς ἀσιάτες εἰσβολεῖς, γεγονὸς ποὺ στοίχησε τὴ ραγδαία παρακμή του στοὺς ὕστερους χρόνους!

Ὀρέγονται οἱ σύγχρονοι «ἀρχαιολάτρες» νὰ ἀνασυστήσουν τὰ «μυστήρια» τῆς ἀρχαίας θρησκείας, ὅπως τὰ ἐλευσί­νια, τὰ καβείρια κλπ. Ὅμως μελετώντας κάποιος τὶς λίγες (ἔστω) ἀρχαῖες πληρο­φορίες, δὲν εἶναι δύσκολο νὰ διαπιστώσει ὅτι αὐτὰ ἦταν συνάρτηση πνευματιστικῶν τελετουργιῶν καὶ ἀπάτης. Διαπρεπεῖς ἀρ­χαῖοι σοφοί, ὅπως ὁ Αἰσχύλος, ὁ Διογένης ὁ κυνικός, ὁ Ἀλκιβιάδης, ὁ Λουκιανὸς ὁ Σαιαοσατέας καὶ ἄλλοι ἄσκησαν κριτικὴ καὶ λοιδόρησαν αὐτὸν τὸν σκοταδιστικὸ θεσμό, ποὺ σκοπὸ εἶχε τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἐπιρροὴ τῆς θρησκείας στοὺς ἀνθρώπους!

Χαρακτηρίζουν τὰ πολυπληθῆ παρασι­τα τῆς ἀρχαίας θρησκείας ὡς «σπουδαί­ες προσωπικότητες», (μάγους, μάντεις, ὀρφεοτελεστές, μητραγύρτες, ἐξορκιστές, καθαρτὲς μιασμάτων, τσαρλατάνους θρησκειοθεραπευτές, θαυματοποιούς, γόητες, φαρμακοὺς κλπ), ὅπως γιὰ παραδειγ­μα τοὺς διαβόητους μάγους καὶ ἀγύρτες: Ἀγλαόφαμο, ποὺ δίδαξε τὴ μαγεία στὸν Πυθαγόρα, Ἐρμότιμο τὸν Κλαζομένιο, Ἀριστέα Προκόννησο, τὴ μάγισσα Ἀγλαονίκη, τὸν Ἀπολλώνιο Τυανέα, τὸν Ἀλέξαν­δρο Ἀβονοτειχίτη, τὸν Ἐπιμενίδη Κνώσιο, τὸν Μάξιμο τὸν Ἐφέσιο, κλπ. Ἂς μελετή­σουν τὸν Πλάτωνα νὰ δοῦν μὲ ποιὸ τρό­πο ἀντιμετωπίζει ὁ μεγάλος σοφὸς ὅλον αὐτὸν τὸν συρφετὸ τοῦ σκοταδισμοῦ, τῆς ἀγυρτείας καὶ τῆς δεισιδαιμονίας.

Ἀποκαλοῦν τὴν ἀρχαία θρησκεία «μή­τρα τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς ἐπιστήμης». Θέλουν νὰ λησμονοῦν πὼς ἐξαιτίας τῆς θρησκείας καταδιώχτηκαν ἄγρια ὅλοι οἱ σοφοί της ἀρχαίας Ἑλλάδος καὶ ἔχασαν τὴ ζωὴ τοὺς περισσότεροι ἀπὸ πεντα­κόσιοι γνωστοὶ ἐπιστήμονες, μόνο στὴν Ἀθήνα!

Στὸ ἐνεργητικό της ἀρχαίας θρησκείας ὑπῆρχαν πρακτικὲς ποὺ μὲ τὰ σημερινὰ κριτήρια δὲ δικαιολογοῦνται μὲ τίποτε. Οἱ ἀνθρωποθυσίες, συνηθέστατο φαινό­μενο στὸ ἀπώτερο παρελθόν, ἂν καὶ πε­ριορισμένο στοὺς πρόσφατους ἱστορικοὺς χρόνους, ἦταν τελετουργικό της ἀρχαίας θρησκείας, τουλάχιστον ὡς τὸν 4ο μ. Χ. αἰ­ώνα, σύμφωνα μὲ σαφῆ μαρτυρία τοῦ νε­οπλατωνικοῦ Πορφυρίου. Ἡ ἐπαίσχυντη «Ἱερὴ Πορνεία» ἀσκοῦνταν στοὺς ναοὺς τῆς Ἀφροδίτης καθ' ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἀρχαιότητας. Ἡ ἀνθρωπολατρία εἶχε πά­ρει ἀνεξέλεγκτες διαστάσεις μετὰ τὸν 4ο π. Χ. αἰώνα. Οἱ διονυσιασμοὶ εὐθύνονταν γιὰ τὴν ἐξάπλωση τῆς ἀνηθικότητας καὶ τοῦ ἐγκλήματος στὶς λαϊκὲς μάζες. Στὰ ρωμαϊκὰ χρόνια οἱ θρησκευτικοὶ σύλλο­γοι τῶν «Βακχῶν» τέθηκαν ἐκτὸς νόμου, ἐπὶ ποινὴ θανάτου, γιὰ τὶς ἀνείπωτες ἐγ­κληματικὲς πράξεις ποὺ γινόταν κατὰ τὶς ἑορτὲς τοῦ Διονύσου! Ἡ ἄσκηση τῆς μαγεί­ας ἀπὸ τοὺς νεοπλατωνικοὺς εἶχε πάρει παροιμιώδεις διαστάσεις στοὺς ὕστερους χρόνους.

Κανένας μας δὲν ἀρνεῖται ὅτι οἱ ἀρχαί­οι μᾶς πρόγονοι δημιούργησαν πολιτισμὸ καὶ μάλιστα τὴ βάση τοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ. Ὅμως ὁ πολιτισμὸς αὐτὸς δημιουργήθηκε ξέχωρα ἀπὸ τὴν ἐπίσημη θρησκεία καὶ τὸ ἱερατεῖο της, διότι αὐτὴ στάθηκε ἀπόλυτα ἐχθρικὴ ἀπέναντι στὴν ἐπιστήμη καὶ τοὺς ἐπιστήμονες, παρ' ὅλο ποὺ ὁ πολιτισμὸς εἶχε καὶ θρησκευτικὸ χαρακτήρα. Δὲν ὑπάρχει ἡ παραμικρὴ νύ­ξη γιὰ ἐπιστημονικὴ διερεύνηση σὲ ὁλο­κληρο τὸ φάσμα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκευτικῆς γραμματείας, παρὰ μόνο πλεονάζουν ἀνόητες, γραώδεις, παραλο­γες καὶ ἄκρως ἀνήθικες μυθοπλασίες, στὶς ὁποῖες οἱ ἀρχαῖοι ἔδιναν νόημα κατὰ τὸ δοκοῦν.

Οἱ προσωκρατικοὶ φιλόσοφοι, οἱ ὅποιοι ἔβαλαν τὰ θεμέλια της ἐπιστή­μης, ἔδρασαν ἐρήμην της θρησκείας. Ὁ ὑπέροχος Ξενοφάνης ὁ Κολοφώνιος (6ος π. Χ. αἰώνας) εἶναι ὁ πρῶτος ποὺ ἔθεσε τὸ μοχλὸ τῆς ἐκθεμελίωσης τοῦ σαθροῦ ἀρχαιοελληνικοῦ θρησκευτικοῦ οἰκοδομή­ματος, μὲ τὴ σαφέστατη μονοθεϊστική του διακήρυξη. Ὁ Θαλής, ὁ Ἀναξίμανδρος, ὁ Ἀναξιμένης, ὁ Παρμενίδης, ὁ Ἀναξαγόρας παραμέρισαν τὶς θρησκευτικὲς δοξασίες καὶ τοὺς μύθους, πρόταξαν τὴ λογικὴ ἐμ­πειρία καὶ παρατήρηση καὶ θεμελίωσαν τὴν ἐπιστήμη. Ὁ βαθυστόχαστος Ἠράκλειτος θεμελιώνει τὸν ἐνοθεϊσμὸ καὶ στη­λιτεύει τὸν πρωτογονισμὸ τῆς θρησκείας, ὅπως λ.χ. οἱ βακχισμοί. Ὁ Πυθαγόρας ἐναντιώθηκε στὴν ἠθικὴ κατάπτωση τῆς θρησκείας καὶ ἵδρυσε «αἱρετικὴ» ἀσκητικὴ ὁμάδα μὲ πνευματικὸ ὑπόβαθρο. Ὁ πα­τέρας τῆς ἱστορίας Ἡρόδοτος κατάγγειλε τὴν ἐπαίσχυντη «ἱερὴ πορνεία» καὶ ἀπο­δειξε τὴν ξενικὴ προέλευση τῶν «θεῶν». Οἱ παρεξηγημένοι σοφιστὲς δάσκαλοι κα­τάδειξαν τὰ παράλογα καὶ τρωτὰ στοιχεῖα τῆς ἀρχαίας θρησκείας καὶ εἰσήγαγαν τὸν σκεπτικισμό. Ὁ μέγιστος τῶν φιλοσόφων Σωκράτης ἀπέρριψε τὴ δεισιδαίμονα πο­λυθεϊστικὴ θρησκεία καὶ εἰσήγαγε «καινὰ δαιμόνια», ποὺ γιὰ τὴν ἐνέργεια τοῦ αὐτὴ ἔχασε τὴ ζωή του ἀπὸ τὸ ἀδίστακτο ἱερα­τεῖο. Ὁ Πλάτων ἐξοβέλισε τὸν Ὅμηρο καὶ τὸν Ἡσίοδο ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση, ὡς ἀρνη­τικὰ πρότυπα γιὰ τοὺς νέους. Ὁ Ἀριστο­τέλης παρὰ λίγο νὰ χάσει τὴ ζωή του ἀπὸ τὰ παράσιτά του ἱερατείου τῶν Ἀθηνῶν πεθαίνοντας ἐξόριστος στὴ Χαλκίδα. Ὁ Θεοφραστος στηλίτευσε τὴ δεισιδαιμονία καὶ τὸ βάρβαρο τελετουργικὸ τῶν θυσιῶν. Ὁ Φειδίας, ὁ μέγιστος καλλιτέχνης ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἔχασε τὴ ζωή του ἀπὸ τὸ εἰδωλολατρικὸ ἱερατεῖο. Οἱ μεγάλοι τρα­γικοὶ ποιητὲς κατάδειξαν τὰ ἀπαράδεκτα γιὰ τὸ θεῖον ἐλαττώματα τῶν «θεῶν». Ὁ Αἰσχύλος ἐπιχείρησε νὰ κάνει γνωστὰ τὰ σκοταδιστικὰ «ἐλευσίνια μυστήρια», ὁ Εὐ­ριπίδης φανέρωσε μὲ τὸν πιὸ παραστατικὸ τρόπο τὴν ἀνηθικότητα τῶν «θεῶν» καὶ τὸ μίσος τους γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ πατέ­ρας τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης Ἱπποκράτης προσπάθησε νὰ ἀποδεσμεύσει τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἱερέων καὶ τὰ σκοταδιστικὰ «ἀσκληπιεῖα», ὅπου διαδρα­ματίζονταν σκηνὲς ἀφάνταστης δεισιδαι­μονίας καὶ τσαρλατανισμοῦ. Ὁ Λουκιανὸς ὁ Σαμοσατεὺς διακωμώδησε μὲ τὸν πιὸ σαρκαστικὸ τρόπο τὰ παράλογα τερτίπια τῆς ἀρχαίας θρησκείας. Ὁ Ἀλκιβιάδης διακωμώδησε τὰ «ἐλευσίνια μυστήρια» καὶ ἐναντιώθηκε σφοδρὰ στὴν ἀπίστευτη δεισιδαιμονία τῆς ἐποχῆς του. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ ποιητὴς ἱερῶν ἀσμάτων Διαγόρας ὁ Μήλιος καὶ ὁ μαθηματικὸς Θεόδωρος. Ὁ ἐπι­κούρειοι φιλόσοφοι, ἀπὸ σφοδρὴ ἀντιδρα­ση κατὰ τοῦ θρησκευτικοῦ κατεστημένου ἔφτασαν σὲ ἀκρότητες, ὅπως ὁ Λουκρήτιος (95-55 π.Χ.).

Γιὰ οἰκονομία χώρου δὲν μποροῦμε νὰ παραθέσουμε τὶς ἀναρίθμητες περιπτώ­σεις ἐναντίωσης τῶν ἀρχαίων σοφῶν, ἐπιστημόνων καὶ καλλιτεχνῶν στὸ θρη­σκευτικὸ κατεστημένο τῆς ἀρχαίας θρη­σκείας. Μποροῦμε ὅμως νὰ ἀναφέρουμε ἀπερίφραστα πὼς δὲν ὑπάρχει περίπτωση σοφοῦ ἡ ἐπιστήμονα ποὺ νὰ εἶχε παγιδευ­τεῖ ἀπόλυτα καὶ ἄκριτα στὴν ἐπιρροὴ τῆς θρησκείας καὶ τοῦ σκοταδιστικοῦ ἱερα­τείου καὶ νὰ ἀκολούθησε πιστὰ τὴν πρω­τόγονη λαϊκὴ μορφὴ τῶν δοξασιῶν καὶ τελετουργιῶν της! Δὲ μποροῦμε νὰ ταυ­τίσουμε τοὺς μεγάλους αὐτοὺς ἄνδρες μὲ τὸν συρφετὸ τοῦ Ἱερατείου, τῶν μάντεων, τῶν οἰωνοσκόπων, τῶν ὀρφεοτελεστῶν, τῶν γυρολόγων ἀγυρτῶν καὶ ὅλα τὰ ἄλλα παράσιτά της ἀρχαίας θρησκείας, ἀφοῦ ὅλοι αὐτοὶ οἱ σοφοὶ εἶχαν δημιουργήσει μία ἰδεοκρατικὴ φιλοσοφικὴ θρησκευτικὴ πίστη, μονοθεϊστικῆς βάσης, ἐντελῶς ξε­χωρη ἀπὸ τὴ λαϊκὴ θρησκεία τοῦ 99% τοῦ λαοῦ.

Ὅμως ἀπὸ τὶς ἐπίσημες ἐκπεφρασμένες ἐπιθυμίες τῶν συγχρόνων μας «ἀρχαιολατρῶν» συμπεραίνουμε ὅτι ἐπιθυμοῦν νὰ νεκραναστήσουν καὶ νὰ ἐπιβάλουν στοὺς νεοέλληνες τὴ λαϊκὴ μορφὴ τῆς θρησκεί­ας ποὺ ἀκολουθοῦσε τὸ 99% τῶν ἀρχαίων προγόνων μας, αὐτὴ ποὺ ἀπορρίφτηκε ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν μορφωμένων ἀνθρώ­πων, οἱ ὅποιοι δημιούργησαν τὸν κλασικὸ πολιτισμό. Οἱ πιὸ πολλὲς ἀπὸ τὶς «ἀρχαιολατρικὲς» ὁμάδες ἔχουν συστήσει ἱερατεῖα καὶ τελετουργικά, ἀνάλογα μὲ αὐτὰ τῆς ἀρχαιοελληνικῆς λαϊκῆς θρησκείας, ἱεροφάντες καὶ μάντεις. Ἔχουν δηλώσει πὼς σκοπεύουν νὰ συστήσουν μαντεῖα καὶ οἰωνοσκοπεϊα. Στήνουν βωμοὺς γιὰ θυσίες, στοὺς ὁποίους γιὰ τὴν ὥρα προσφέρουν ἀναίμακτες θυσίες. Προβαίνουν σὲ ὑπαί­θριες ἱεροπραξίες καὶ κάνουν σπονδὲς καὶ χοὲς γιὰ νὰ «ἀποκτήσουν» τὴν εὔ­νοια τῶν «θεῶν» τους, ἀνάλογες μὲ αὐτὲς τῶν ἀρχαίων ἱερέων. Ἐνθαρρύνουν τοὺς διονυσιασμούς, τὶς ἐκστάσεις καὶ τὶς πυ­ροβασίες. Ὁμιλοῦν γιὰ ἐνύπνια, ὁράσεις καὶ «θεῖες» ἀποκαλύψεις. Ἐκτελοῦν τελε­τὲς ἀποτροπῆς μιασμάτων. Καθιερώνουν καὶ «ἱεροποιοῦν» χώρους καὶ ἀντικείμενα. Πιστεύουν σὲ ἀπόκρυφες δυνάμεις τῆς φύσεως καὶ σὲ προικισμένους τόπους μὲ «θεϊκὴ» δύναμη.

Ὅλα αὐτὰ ὅμως δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὶς ἰδεοκρατικὲς θρησκευτικὲς ἀντι­λήψεις τῶν ἀρχαίων σοφῶν καὶ τῶν ἐπι­στημόνων, τὰ ὁποία εἶχαν ἀπορρίψει μὲ βδελυγμία. Γι' αὐτὸ θεωροῦμε πὼς ἡ ὁποι­αδήποτε «ἐμπλοκή» τους σὲ αὐτὲς τὶς μορ­φὲς θρησκευτικότητας ἀποτελεῖ φρικτὴ ὕβρη καὶ καταφορη ἀδικία πρὸς αὐτούς, οἱ ὅποιοι χάραξαν φωτεινὴ πορεία γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ἀπαλλαγμένη ἀπὸ πρωτο­γονισμοὺς καὶ παράλογα. Δὲ μποροῦν νὰ ἀναμιγνύουν τοὺς Ἕλληνες σοφοὺς καὶ νὰ τοὺς ταυτίζουν μὲ τὴ λαϊκὴ θρησκεία, διότι ἡ ἰδεοκρατικὴ φιλοσοφική τους θρησκευτι­κότητα οὐδέποτε ἀποτέλεσε θρησκευτικὸ σύστημα, ἀλλὰ μόνο δυναμικὴ θρησκευ­τικὴ ἀναζήτηση. Οἱ φιλοσοφικὲς σχολὲς τῶν Πυθαγορείων, τῶν Ἐλεατῶν, τοῦ Πλά­τωνα, τοῦ Ἀριστοτέλη, τῶν Στωικῶν, τῶν Κυνικῶν καὶ βέβαια τῶν Ἐπικούρειων ἦταν ἀπόλυτα ἀπαλλαγμένες ἀπὸ ἱερεῖς, τελε­τουργικά, θυσίες, κλπ.

Στὶς ἀσύστολες καὶ ἀστήρικτες κατη­γορίες τῶν «ἀρχαιολατρῶν» ὅτι δῆθεν ἡ Χριστιανικὴ Ὀρθοδοξία ἀδίκησε τὸν Ἐλ­ληνισμὸ ἀπαντοῦμε μὲ ἐπιχειρήματα καὶ σθένος πὼς αὐτοὶ ποὺ πραγματικὰ τὸν ἀδικοῦν εἶναι ἐκεῖνοι. Ἐξυπηρετώντας τὶς ἐπιδιώξεις τῆς «Νέας Ἐποχῆς» -τοῦ κατ' ἐξοχὴν ἀνθελληνικοῦ πνευματικοῦ κλίματος- καὶ θέλοντας νὰ δώσουν στήριγμα στὸ σύγχρονο ἀποκρυφιστικὸ κατασκεύασμά της, ἀνασύρουν τὰ πρωτόγονα θρησκευ­τικὰ ἀπορρίμματα τῆς ἀρχαιότητας, ἐκθέ­τοντας ἔτσι ἀνεπανόρθωτα τὴ διαχρονικὴ ἑλληνικότητα. Μειώνουν ἐπίσης τὰ ἐκα­τομμύρια τῶν νεοελλήνων ὀρθοδόξων, μὲ τὸν χαρακτηρισμὸ τῆς ἐθελοδουλίας στὴ «χριστιανικὴ σκλαβιά», παραβλέποντας οἱ αὐτόκλητοι «σωτῆρες» μας τὸ γεγο­νός, πὼς τὸ ἀθάνατο ἑλληνικὸ πνεῦμα δὲν ὑπῆρξε ποτὲ δουλικό, διότι ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἀποτινάσσει τὴν ὁποιαδήποτε ἀνελευθερία. Στὸν πνευματικὸ τομέα ἐπι­σης οὐδέποτε ὑπῆρξε στατικό, ἀλλὰ στὴ διαχρονική του πορεία εἶναι ἐκλεκτικό, ἔχοντας τὴ διάκριση νὰ ἀποβάλλει κάθε παρείσακτη σαθρότητα, ὅπως ἦταν ἡ ἰνδο­ευρωπαϊκὴ θρησκευτικὴ παράδοση, δηλα­δὴ ἡ ἀρχαία θρησκεία, ἡ ὁποία ἐπιβλήθηκε στοὺς κατοίκους τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὶς ἡμιάγριες ὀρδὲς τῶν ἀσιατικῶν στεπῶν. Ὅ,τι παραμένει ὡς ἀξία στὴν ἑλληνικὴ ψυχο­σύνθεση εἶναι ἀπόλυτα φιλτραρισμένο καὶ βεβαιωμένο. Μία τέτοια ὕψιστη ἀξία εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία ὑπάρχει ἐδῶ καὶ εἴ­κοσι αἰῶνες, ὡς ἡ ζῶσα πνοή, στὸ σῶμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἂν δὲν ἦταν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀληθινὴ ἄξια καὶ τρόπος ὑπάρ­ξεως γιὰ τοὺς Ἕλληνες, εἶναι ἀπολύτως βέβαιο ὅτι θὰ εἶχε πρὸ πολλοῦ ἀποβληθεῖ ἀπὸ αὐτοὺς ὡς πνευματικὸ ἀπόρριμμα, ὅπως ἀποβλήθηκε ἡ ἀρχαία θρησκεία, ὡς ἀπαξία, πρὶν ἀπὸ δυόμισι χιλιάδες χρόνια!

Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεῦχος 61, 19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2010.
http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/