JOSE ANTONIO, PRESENTE!

Στις 20 Νοεμβρίου του 1936 εκτελέστηκε στις φυλακές της Ισπανικής πόλεως Αλικάντε ο Ιδρυτής και Αρχηγός της Φάλαγγας Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα. Ήδη ο πόλεμος είχε αρχίσει και οι κόκκινοι εγκληματίες γνώριζαν ότι η πύρινη καρδιά του Χοσέ Αντόνιο θα ήταν ένα κρίσιμο εμπόδιο στα σχέδιά τους. To κείμενο που σας παραθέτουμε το πήραμε από το βιβλίο «ΧΟΣΕ ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΡΙΜΟ ΝΤΕ ΡΙΒΕΡΑ – ΛΟΓΟΙ ΜΑΧΗΣ» και έχει τίτλο «επιστολή σε ένα Ισπανό Στρατιωτικό»:

 «Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, Η ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟ»

Η «Αριστερά» είναι μαζικότερη, ορμητικότερη, διαθέτει μεγαλύτερη πολιτική ικανότητα είναι όμως αντεθνική. Αφήνοντας στην άκρη τις τεχνητές κομματικές ονομασίες, η «Αριστερά» χωρίζεται σε....
δύο μεγάλες ομάδες: 1.- Από αστούς διανοουμένους ξένης προελεύσεως, οι οποίοι διείσδυσαν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους εξ αιτίας της επιδράσεως των διεθνιστικών οργανώσεων… 2.- Από μία προλεταριακή μάζα, η οποία έχει απορροφηθεί τελεσίδικα από τον Μαρξισμό…
Αν ο Μαρξισμός θριαμβεύσει, θα εκμηδενίσει και εκείνους τους αστούς της αριστεράς οι οποίοι τώρα του χρησιμεύουν ως σύμμαχοι. Η Ρωσική εμπειρία είναι περίτρανη απόδειξη.
Και η «Δεξιά»: Οι «Δεξιά» κάνει εκκλήσεις σε υψηλά ιδανικά: την Πατρίδα, την Παράδοση, την Εξουσία… Παρ’ όλα αυτά, ούτε κι’ αυτές είναι πραγματικά μια Εθνική παράταξη. Αν ήταν, εάν κάτω από τις ωραίες λέξεις δεν έκρυβαν ένα ταξικό συμφέρον, δεν θα δίσταζαν να αντιταχθούν, αντί να υπερασπίζουν τα άδικα κοινωνικά μέτρα…
Εφ’ όσον εξακολουθούν να υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια το ταξικό τους συμφέρον, ο πατριωτισμός τους δεν είναι άλλο από μια άχρηστη λέξη. Μοιραία, ο υλισμός τους συναγωνίζεται εκείνον των Μαρξιστών…
Ούτε οι «Δεξιές» αλλά ούτε και οι «Αριστερές» διαθέτουν το σωστό φάρμακο. Η νίκη της μιας, απαιτεί την ήττα και την ταπείνωση της άλλης. Δεν μπορεί να υπάρξει Εθνική ομοψυχία, όταν η Πατρίς ευρίσκεται χωρισμένη στα δύο αυτά αδιάλλακτα κομμάτια: εκείνο των ηττημένων, πλημμυρισμένων από πίκρα για την ήττα και εκείνο των νικητών, οι οποίοι εορτάζουν τον θρίαμβό τους. Μια γόνιμη συνύπαρξη επιτυγχάνεται μόνον στην περίπτωση κατά την οποία η πολιτική δεν εξαρτάται από κανένα κόμμα και από καμμία πολιτική τάξη, αλλά ευρίσκεται αποκλειστικά στην υπηρεσία της Ισπανίας, διασφαλίζοντας το μέλλον και την ενότητά της, επιλύοντας τα προβλήματα των Ισπανών με μόνο κριτήριο την δικαιοσύνη και το συμφέρον της Πατρίδος…
Αν κάποια μέρα – όταν όλοι θα είναι κουρασμένοι από τις «Δεξιές» και τις «Αριστερές», από ένα Κοινοβούλιο φλύαρο και από μια άθλια ζωή, απογοητευμένοι από τις κωλυσιεργίες και τις αδικίες – μια δραστήρια νεολαία απεφάσιζε να επιχειρήσει την κατάληψη της εξουσίας, για να αρχίσει υπεράνω κομμάτων και τάξεων, μια πολιτική Εθνικής Ολοκληρώσεως, εσείς αξιωματικοί πώς θα αντιδρούσατε;».”

Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα