ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ ΠΡΟΣΤΑΖΟΥΝ

Το πολιτικό σύστημα επιχειρεί να παρασύρει στο δικό του ναυάγιο ολόκληρο το Ελληνικό Έθνος. Είναι μια συνειδητή πράξη προδοσίας που έχει μεγάλη προϊστορία, αφού και άλλοι πολλοί πολιτικάντηδες έχουν βρεθεί στο διάβα της πατρίδος μας προ της εθνικής μας παλιγγενεσίας ακόμη στρεφόμενοι πάντοτε ενάντια στους εθνικούς αγωνιστές και το μεγάλωμα της Ελλάδος. Από τον Κωλέττη και τον Μαυροκορδάτο φτάσαμε δια πυρός μα δυστυχώς και δια αργυρίων και δανεικών στους γνωστούς πολιτικούς κοτζαμπάσηδες του καιρού μας.

Δείτε τις ομοιότητες από τα χρόνια του Εικοσιένα έως σήμερα, αν και υπολειπόμεθα πολύ των Ελλήνων του καιρού εκείνου. Μόλις συγκροτείτο βουλευτήριο και .....
μοιράζονταν εξουσίες και λαϊκές τάχα εκπροσωπήσεις, οι άκαπνοι πολιτικάντηδες πιάνανε αμέσως όλα τα πόστα ενώ οι Πατριώτες και οι στρατιωτικές κεφαλές μπαίνανε στο περιθώριο. Κι όταν οι μπαρουτοκαπνισμένοι Φρουροί του Γένους ζητούσαν το δικαίωμα λόγου για δίκαιο και αληθινή εθνική ανεξαρτησία, τότε Σύστημα και «Σύμμαχοι» στήνανε εμφυλίους και στέλνανε τους Πατριώτες στη φυλακή ή στο χώμα, όπως κάνανε με τον Κολοκοτρώνη και τον Καποδίστρια. Και επειδή έπρεπε να στηθεί το σάπιο καθεστώς τους και να δεσμεύσουνε το Έθνος και τη γη του στους ισχυρούς τού τότε νεοταξισμού φέρανε τα δάνεια και σταματήσανε την εθνική ολοκλήρωση, φτωχαίνοντας πατρίδα και λαό.

Αλλά τότε, στα ένδοξα χρόνια του Εικοσιένα οι Φρουροί της Φυλής μας ήταν αποφασισμένοι και ορκισμένοι. Είχαν άλλες Αρχές και Αξίες. Πίστευαν στο Θεό και τη Μεγάλη Ελλάδα. Η Πατρίδα ήταν για εκείνους τους Τρανούς Έλληνες σχολείο, παράταξη και παλαίστρα ταυτοχρόνως. Τα γράμματα που ξέρανε τα μάθανε με συντροφιά ένα κερί το βράδυ και τις καρδιές ζεστές από αγάπη για τα αδέλφια και συναγωνιστές τους. Ο πόθος για τη λευτεριά είχε την υπογραφή αίματος ελληνικού και το μελάνι χρησίμευε μονάχα για να διδαχτούν τα παιδιά τους την γλώσσα και την ιστορία των προγόνων τους και για να φτάσουν τα μηνύματα της Εθνικής μας Επανάστασης έως και τον τελευταίο Έλληνα, σε κάθε ψυχή παλλόμενη για συνδρομή και πάλη στον Αγώνα.

Παράταξη για τους Έλληνες του καιρού εκείνου που είχαν κάνει την ελληνική φύση κάστρο και καραούλι και σπίτι μαζί ήταν μονάχα η Ελλάδα που σαν τροφός και στοργική μάνα έπρεπε να φέρει δίπλα της όλα τα παιδιά του Ελληνισμού. Κανείς Έλληνας υπόδουλος. Αυτός ήταν ο μέγιστος σκοπός που πήρε ο λαός μας τα όπλα τα ιερά για να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό που οι πολιτικάντηδες σήμερα γυρεύουν να επαναφέρουν για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και του πλούτου του χάριν ειρήνης εκπορνευόμενης και χρεών δικών τους. Τα Όπλα τα Ιερά όμως χρησιμεύουν για την αληθινή ειρήνη. Και αληθινή ειρήνη είναι αυτή που γύρεψαν και πήραν οι Εθνικοί Ήρωες της Παλιγγενεσίας. Εκείνη που ματώνει και παίρνει πίσω τα κλεμμένα κι όχι αυτή που αφαιρεί κι άλλα.

Και στην παλαίστρα για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία δεν ήταν η πρώτη φορά που ρίχνονταν οι Έλληνες. Πολλοί ήταν οι σηκωμοί της Ελληνικής Φυλής που είχαν συμβεί πριν τον Μάρτη του 1821. Χρόνια ολόκληρα είχε ποτιστεί το δέντρο της ελευθερίας με το αίμα Εθνομαρτύρων, από της πτώσεως του Βυζαντίου Μας κιόλας. Και όσο για ξένη βοήθεια, ούτε ζήτημα να γίνεται μα ούτε και θα έπρεπε να αναμενόταν. Οι αληθινοί φιλέλληνες δώσανε μαζί με το λαό μας φόρο αίματος και υποστήριξαν ανοικτά το δίκαιο του Ελληνικού Αγώνα. Αλλά τα πολιτικά τους τζάκια και οι ιερές τους συμμαχίες θέλανε την γη μας δική τους και τους Έλληνες αφανισμένους όπως γίνεται σήμερα.

Όμως ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Διάκος, ο Παπαφλέσσας, ο Νικηταράς, η Μαυρογένους και όλα τα άλλα μεγάλα αναστήματα, άνδρες και γυναίκες, κλήρος και λαός, ξέρανε πως ό,τι επρόκειτο να γίνει για την πατρίδα μας, θα είχε μονάχα τη σφραγίδα του Θεού και την ενέργεια ελληνικής χειρός. Και η μεν σφραγίδα του Θεού δεν παίρνεται πίσω όπως σωστά είπε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, οι δε Έλληνες έπρεπε να συνειδητοποιήσουν, όπως έλεγε ο ίδιος Ήρωας, πως ήταν μόνοι υπεύθυνοι της τύχης τους. Η διχόνοια και η προδοσία δεν λείψανε ποτέ. Και Πήλιος Γούσης υπήρξε και πολιτικάντηδες. Τυχοδιώκτες χρυσού, εξουσίας και μιας ζωής που δεν τους άξιζε. Υπήρχε όμως επιπλέον το Μανιάκι και τα Δερβενάκια, η θυσία και η εμψύχωση Νίκης Ελληνικής.

Ο όρκος του Αγώνα μίλαγε για μίσος δίχως τελειωμό προς τους εχθρούς του Ελληνικού Έθνους κι όχι για συγκυριαρχίες, νόθες συμμαχίες και συγκυβερνήσεις ελληνόφωνων κοτζαμπάσηδων. Ο δρόμος της Φυλής περνούσε από την Κωνσταντινούπολη και έφτανε έως τον πιο απομακρυσμένο τάφο Έλληνα Στρατιώτη και το έσχατο ελληνικό λιθάρι. Παλεύανε για Μεγάλη Ελλάδα δίχως ξένους επιτρόπους και ξένους εποικιστές. Τώρα επικυρίαρχοι και κατακτητές γίνηκαν ξένη πολιτική διοίκηση και λαθρομετανάστες ελέω ψευτορωμέϊκου.

Η δημιουργία αυτής της Μεγάλης Ελλάδος με λεύτερους Έλληνες και μόνον είναι η μεγαλύτερη απόδοση Τιμών στους Ήρωες του Εικοσιένα. Οι Ήρωες του Εικοσιένα προστάζουν και εμείς εκτελούμε εντολές ιερές. Η Επανάσταση για εθνική ολοκλήρωση συνεχίζεται από τον Ελληνικό Εθνικοκοινωνισμό.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com