Οι πλειστηριασμοί ακινήτων και ο ύποπτος ρόλος της μαρξιστικής αριστεράς

Η αριστερά υποτίθεται ότι βρίσκεται στο πλευρό των εργατών, όμως στην πραγματικότητα έχουμε πάμπολλα παραδείγματα, στα οποία η αριστερά βρέθηκε ευθέως αντίθετα στα συμφέροντα των εργατών και δίπλα στους αποκαλούμενους «ταξικούς εχθρούς» της εργατιάς, δηλαδή τις πολυεθνικές εταιρίες και το διεθνές ληστρικό κεφάλαιο. Για να αναφέρουμε μερικά μόνο παραδείγματα θα πρέπει να δούμε την πώληση του 902 σε off – shore εταιρία, τις κοινές πορείες που πραγματοποιεί παρέα με λαθρομετανάστες, οι οποίοι έχουν πολλάκις καταγγελθεί ως μοχλοί επιβολής της μείωσης των ημερομισθίων. Θα πρέπει επίσης να.....
μιλήσουμε για τους απολυμένους του Ριζοσπάστη, της Τυποεκδοτικής και τα τοιαύτα.
Ένα εκ των ζητουμένων των ημερών είναι η άρση της προστασίας από τους πλειστηριασμούς που σχεδιάζει η μνημονιακή συγκυβέρνηση. Την ίδια ώρα που οι τροϊκανοί και οι εγχώριοι λακέδες τους σχεδιάζουν την ποινικοποίηση της ιδιοκτησίας, η αριστερά, με εκπρόσωπο της πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ, ξαμολάει τα «παπαγαλάκια» της και προπαγανδίζει την μελλοντική της συγκυβέρνηση με την ΝΔ, ώστε «να μην καταστούν ρυθμιστές καταστάσεων οι νεοναζί», όπως είχε χαρακτηριστικά πει ο Τατσόπουλος. Το φλερτ, όμως, της αριστεράς με τον νεοφιλελευθερισμό δεν ξεκίνησε τώρα. Εγκαινιάστηκε επισήμως με την επίσκεψη του Τσίπρα στα γραφεία του ΔΝΤ, όπου εκεί κεντρικό θέμα συζήτησης ήταν η… αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Από παλαιότερα βέβαια το ΔΝΤ επιχειρούσε να ποινικοποιήσει την ιδιοκτησία με πάσης φύσεως χαράτσια, φόρους και μειώσεις μισθών και συντάξεων.
Όμως υπάρχει άλλη μία συνιστώσα δύναμη που επιβάλλει αυτόν τον ιδιότυπο, φαινομενικά, εναγκαλισμό μεταξύ του διεθνούς καπιταλισμού και της αριστεράς που υποτίθεται ότι τον μάχεται, αλλά και τον εφαρμόζει και τον προωθεί. Αυτή η δύναμη είναι η ουσιαστική ιδεολογική συμφωνία της αριστεράς με τα μέτρα και, για να το επικαιροποιήσουμε, με την άρση της προστασίας της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς. Για να το κάνουμε λιανά: Οι αριστεροί θέλουν να σας πάρει τα σπίτια η τρόικα, το είχε πει και ο Μαρξ! Ο μόνος λόγος που λένε το αντίθετο είναι για να μην βρεθούν ξαφνικά εκτός πολιτικής.
Ας δούμε τι έγραφε ο ιδεολογικός τους πατέρας, ο Καρλ Μαρξ στο περιβόητο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο, μην μπερδεύεστε, εκφράζει απολύτως και τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ:
«Σας πιάνει τρόμος γιατί θέλουμε να καταργήσουμε την ατομική ιδιοκτησία. Όμως στη σημερινή σας κοινωνία, η ατομική ιδιοκτησία έχει καταργηθεί για τα εννιά δέκατα των μελών της. Και υπάρχει ίσα-ίσα, γιατί δεν υπάρχει για τα εννιά δέκατα. Μας κατηγορείτε, λοιπόν, γιατί θέλουμε να καταργήσουμε μια ιδιοκτησία που προϋποθέτει σαν απαραίτητο όρο την έλλειψη ιδιοκτησίας για την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας.
Με μια λέξη, μας κατηγορείτε γιατί θέλουμε να καταργήσουμε τη δική σας ιδιοκτησία. Ναι, πραγματικά αυτό θέλουμε.»
Και για να αντιληφθεί ο καθείς και η καθεμία ποιες είναι οι πραγματικές προγραμματικές θέσεις των κομμουνιστών, κόκκινων ή ροζ, που τους ωθούν να εναγκαλίζονται με λαθρομετνάστες, παγκοσμιοποιητές και οποιονδήποτε εχθρεύεται την Πατρίδα μας, τα Ήθη μας, τα Έθιμα μας, την ίδια μας την Φύση διαβάστε και το παρακάτω, που ναι μεν δεν έχει να κάνει άμεσα με τους πλειστηριασμούς, αλλά εξηγεί πολλά σχετικά με τις σχέσεις αριστεράς και παγκοσμιοποίησης. Πάλι από το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος:
«Μαζί μ' όλες τις κυρίαρχες τάξεις που εξαφανίστηκαν συμμερίζεστε κι εσείς τη συμφεροντολογική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία μετατρέπετε τις σχέσεις σας παραγωγής και ιδιοκτησίας, από σχέσεις ιστορικές και παροδικές μέσα στην πορεία της παραγωγής, σε αιώνιους φυσικούς και λογικούς νόμους. Αυτό που παραδέχεστε για την αρχαία ιδιοκτησία, αυτό που παραδέχεστε για τη φεουδαρχική ιδιοκτησία δεν μπορείτε πια να το παραδεχτείτε για την αστική ιδιοκτησία.
Κατάργηση της οικογένειας! Ακόμα και οι πιο ριζοσπάστες αγανακτούν γι' αυτή την επαίσχυντη πρόθεση των κομμουνιστών.»
«Ακόμα κατηγορήθηκαν οι κομμουνιστές ότι θέλουν τάχα να καταργήσουν την πατρίδα, την εθνότητα.
Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει κατ' αρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη.
Οι εθνικοί χωρισμοί και οι εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς εξαφανίζονται όλο και περισσότερο με την ανάπτυξη της αστικής τάξης, την ελευθερία του εμπορίου, την παγκόσμια αγορά, την ομοιομορφία της βιομηχανικής παραγωγής και των συνθηκών ζωής που αντιστοιχούν σ' αυτήν.
Η κυριαρχία του προλεταριάτου θα τους εξαφανίσει ακόμα πιο πολύ. Η κοινή δράση, τουλάχιστον των πολιτισμένων χωρών, αποτελεί έναν από τους πρώτους όρους της απελευθέρωσής του.»
Κώστας Αλεξανδράκης