Η έννοια του Έθνους στην Αρχαία Ελλάδα

Σε πείσμα των σύγχρονων καιρών, όταν οι ιθύνοντες χειραγωγοί προσπαθούν να θάψουν την ιστορική αλήθεια και να διαστρεβλώσουν χυδαία την πραγματικότητα, οι Εθνικιστές θα αποτελούμε πάντα το εμπόδιο στα σχέδια τους. Έχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας, να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να δείξουμε και τον άλλο δρόμο, τον κακοτράχαλο, τον δύσβατο, αυτόν της Αλήθειας.
Στο πλαίσιο της μανιώδους προσπάθειας μετατροπής της πραγματικής ιστορίας σε μια «αντιρατσιστική» εναλλακτική παρουσίαση των γεγονότων, δεν θα εξέλιπε και η αρχαία ελληνική ιστορία. Συγκεκριμένα το αντικείμενο που πραγματεύονται οι διαμορφωτές της παιδείας είναι ότι το Έθνος είναι μια εφεύρεση κάποιων μόνο ετών και ότι η αρχαία Ελλάδα δεν διέθετε εθνική ταυτότητα. Παρ’ όλο που αυτή η θέση φαντάζει εξ’ αρχής κωμική και σαθρή για.....
την επιστημονική κοινότητα, χρήζει ιδιαίτερης βαρύτητας, ακριβώς διότι επιχειρεί να χτυπήσει ένα νευραλγικό σημείο στην οικοδόμηση της Εθνικής συνείδησης. Εφόσον το Έθνος είναι μύθος, δεν υφίσταται εθνικισμός.
Έθνος με δυο λέξεις είναι η ενσυνείδητος φυλή. Είναι η κοινή συνείδηση που κατοικεί στο πνεύμα της φυλής. Κατ’επέκταση η Εθνικότητα συνίσταται σε δυο στοιχεία: Τη Φυλή, την κοινή καταγωγή δηλαδή και την Συνείδηση. Το σύνολο που φέρει τα δυο αυτά στοιχεία αποτελεί το Έθνος. Κατά τον Ηρόδοτο το Έθνος είναι το άθροισμα του όμαιμου (φυλή), του ομότροπου, του ομόγλωσου και του ομόθρησκου. Η έννοια του Έθνους κάθε άλλο παρά σύνθετη είναι. Η συγκρότησή του δεν προϋποθέτει κάποια συγκεκριμένη πολιτική οργάνωση. Η τελευταία βέβαια προκύπτει ως απαραίτητη αναγκαιότητα, αλλά δεν είναι ο ακρογωνιαίος λίθος.
Το έθνος προϋπάρχει και υπερέχει του κράτους. Η βάση του Έθνους είναι η Φυλή. Η φυλετική ιδιοσυστασία είναι αυτή που εκφράζει τις κοινές ανησυχίες και τη ήθη του συνόλου. Εφόσον λοιπόν, υπάρχει  ομάδα ατόμων που συνδέονται με κοινή καταγωγή και αυτά εμφορούνται από τα ίδια ιδεώδη, κοινή συνείδηση, τότε γίνεται λόγος για Έθνος.
Το μοναδικό επιχείρημα των εθνομηδενιστών και πολέμιων της θέσης περί Έθνους στην αρχαία Ελλάδα περιορίζεται στην εξής φράση: Η διάσπαση του ελληνικού κόσμου σε διαφορετικές πόλεις κράτη, καταδεικνύει την ανυπαρξία εθνικής συνειδήσεως και κατ’ επέκταση ενότητας. Είναι μια θέση εντελώς ανιστόρητη, έως και κωμική. Η πολιτική οργάνωση είναι ανίκανη να εκμηδενίσει την ήδη υπάρχουσα εθνική συνείδηση. Ο Ελληνικός κόσμος αποτελείτο από την ηπειρωτική Ελλάδα και τις αποικίες. Σαφώς και οι ισχύουσες συνθήκες τότε, διαμόρφωσαν έναν κόσμο διαιρεμένο πολιτικώς, όχι βέβαια και εθνικώς. Η διαίρεση των Ελλήνων σε πόλεις- κράτη ήταν μια πολιτική κατάσταση και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κριτήριο μη ύπαρξης  Έθνους. Άλλωστε για να διαιρεθεί κάτι πρέπει πρωτίστως να υπάρχει.
Η αρχαία Ελλάδα ήταν βέβαια μεσογειακή φυλετικώς. Οι αρχαίοι Έλληνες (Ίωνες, Δωριείς κτλ) μιλούσαν την ίδια γλώσσα, είχαν την ίδια θρησκεία και γενικώς ακολουθούσαν ένα κοινό τρόπο ζωής.  Έτσι όταν μιλούμε για αρχαία Ελλάδα, εννοούμε ένα ομοιογενές σύνολο το οποίο εξέφραζε με την πρώτη ευκαιρία, εκτός των de facto συνειδησειακών γνωρισμάτων, το κοινό αίσθημα της πολιτιστικής και θρησκευτικής ταυτότητας, παρά την πολιτική διάσπαση. Αυτή η αναγκαιότητα εκδήλωσης της ελληνικότητας συνέβαλε στον περίφημο Πανελληνισμό, ο οποίος είναι η βασικότερη έκφραση εθνικής συνειδήσεως στον αρχαιοελληνικού κόσμου. Η σημασία του Πανελληνισμού συμπυκνώνεται στη φράση του  Ηροδότου: «ο ελληνικός κόσμος ενωμένος από τη γλώσσα και το αίμα, τα ιερά και τις θυσίες…»
Πόσο γοητευτική είναι η ιστορία των αποικιών όταν το ιερό των Δελφών, το κέντρο συνάθροισης και συντονισμού όλων των Ελλήνων, έπαιξε βασικό ρόλο στην ίδρυσή τους; Ήταν μια σημαντική στιγμή στην ιστορία των Ελλήνων, που επισφραγίζει αναμφίβολα την εθνική τους συνείδηση. Ένα άλλο βασικό ιστορικό γεγονός αποτελούν οι Πανελλήνιοι Ολυμπιακοί αγώνες. Είναι γνωστό πως λάμβαναν μέρος μόνο Έλληνες και όχι βάρβαροι. Αυτό ενισχύει την κοινή φυλετική των Ελλήνων και καθιστά τους Ολυμπιακούς αγώνες ως ένα αδιάσειστο ιστορικό τεκμήριο κοινής εθνικής συνείδησης. Η συσπείρωση του ελληνικού κόσμου απέναντι στην απειλή της Ασίας κατά τους περσικούς πολέμους δείχνουν ακριβώς την σημασία της ενότητας των Ελλήνων. Μετά το πέρας των περσικών πολέμων, η εθνική ενότητα εξεδηλώθη με ακόμη μεγαλύτερη ένταση! Σύμφωνα με τον Wilcken «το εθνικό αυτοσυναίσθημα απέναντι στους  Ανατολίτες εκδηλώθηκε με την έντονη αντιδιαστολή  των Ελλήνων προς τους βαρβάρους». Ακόμη δεν μπορεί να λησμονηθεί η περίφημη φράση των Σπαρτιατών κατά τη λήξη του εμφυλίου αναφερόμενοι στην Αθήνα: «δεν επιτρέπεται να εξανδραποδισθή μια ελληνική πόλη που έχει προσφέρει τόσα πολλά στην Ελλάδα» ( Ξενοφ. Ελλ. ΙΙ, 2, 20) η οποία αντανακλά την συνειδητοποίηση του ελληνικού έθνους.
Αρκετές είναι οι ρήσεις και οι θέσεις επιφανών ανδρών που αποτέλεσαν τους πνευματικούς ταγούς της δυτικής σκέψεως και πολιτισμού. Κατά τον Ευριπίδη « βαρβάρων δ’ Ἕλληνας ἄρχειν εἰκός, ἀλλ’ οὐ βαρβάρους … Ἑλλήνων· τὸ μὲν γὰρ δοῦλον, οἱ δ’ ἐλεύθεροι.». Κατά τον μεγάλο εθνικιστή και οραματιστή του Πανελληνισμού, Ισοκράτη ήταν επιτακτική η ανάγκη να παύσει η διχόνοια, να συμφιλιωθούν οι Έλληνες, και να εκστρατεύσουν εναντίον των βαρβάρων της Ασίας. Φυσικά η ένωση του ελληνικού κόσμου από τον Αλέξανδρο και η εκστρατεία εναντίον των Περσών αποτελεί την αποκορύφωση της ανάγκης για Εθνική ομοψυχία.
Το βασικό «λάθος» που πράττουν οι «αναμορφωτές» της ιστορίας, είναι η σύγχυση του κρατισμού με τον εθνισμό. Κατ’ επέκταση, θεωρούν την πολιτική οργάνωση, τις πόλεις κράτη, ανασταλτικό παράγοντα διαμόρφωσης κοινής συνείδησης. Διαχωρίζεται, όμως, και οργανώνεται κάτι που ήδη υπάρχει. Η αρχαία Ελλάδα ήταν μια κοινότητα ατόμων με κοινή καταγωγή, πολιτισμική και θρησκευτική συνείδηση, η οποία όμως πράγματι πολιτικώς ήταν διαιρεμένη σε επιμέρους κοινότητες. Τις πόλεις αυτές δε, τις συνέδεαν οι κοινοί εθνικοί αγώνες, κοινά πεπρωμένα και κοινοί εχθροί. Η πολιτική και μόνο διάσπαση σε πόλεις-κράτη δεν καταργεί την εθνική ταυτότητα, αντίθετα την αποδεικνύει. Ο εμφύλιος σπαραγμός και οι τραγικές επιπτώσεις του πελοποννησιακού πολέμου αποδεικνύουν a priori την κοινή φυλετική καταγωγή και εθνική ταυτότητα των Ελλήνων.
Μια από τις κύριες προγραμματικές θέσεις του Λαϊκού Εθνικιστικού μας Κινήματος είναι η στροφή της παιδείας στην αρχαιοελληνική ιστορία και στις αιώνιες αξίες που αυτή επέδειξε. Στόχος μας είναι η ανάδυση της αρχαιοελληνικής παιδείας και η διατριβή στην πολιτική- πολιτιστική ιστορία της Ελλάδας, διότι έτσι θα αντλήσουμε παραδείγματα από τους γίγαντες της Σοφίας και του Ηρωισμού, και θα διαμορφώσουμε ένα λαμπρό μέλλον για τις νέες γενιές. Όπως είχε πει και ο διάσημος ηθοποιός Π. Ουστίνοφ «η ιστορία είναι όπως οι καθρέπτες του αυτοκινήτου. Κοιτώντας πίσω, καθορίζεις την πορεία σου εμπρός».
Θαλής, Τ.Ο Μαγνησίας