Για ποια πατρίδα μιλάνε οι μαρξιστές;

«Εξάλλου κατηγορούν τους κομμουνιστές πως θέλουν να καταργήσουν την πατρίδα, την εθνικότητα. Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν».
Κομμουνιστικό Μανιφέστο, Κάρλ Μάρξ και Φρίντριχ Ένγκελς.
Σαν το πιο σύγχρονο υπόδειγμα «μαρξιστικού πατριωτισμού» θα μπορούσε  να θεωρηθεί η περίπτωση της καστρικής Κούβας αλλά και γενικότερα η επιρροή που άσκησε αυτή μεταγενέστερα και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής με τις σημερινές αριστερές τους κυβερνήσεις, όπως στην Βενεζουέλα (Ούγκο Τσάβες) και την Βολιβία (Έβο Μοράλες). Ίσως μάλιστα μια εικόνα να είναι αρκετή, όπως αυτή του....
«ηρωοποιημένου» Αργεντινού, πρωταγωνιστή της κουβανικής κομμουνιστικής εξέγερσης Τσε (Ερνέστο) Γκεβάρα, που όπως είναι σε πολλούς γνωστό υπέγραφε με το εξής μότο: «Πατρίδα ή Θάνατος» (“Patria o Muerte”). Αν μάλιστα –για να χρησιμοποιήσουμε κι ένα εγχώριο παράδειγμα-, αναλογιστούμε και τον εμφορούμενο «πατριωτισμό» των κομμουνιστών κατά την διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου, τότε θα μπορούσε κάποιος να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι οι μαρξιστές –παρότι ξεκάθαρα διεθνιστές-, χρησιμοποιούν τον Πατριωτισμό σαν άλλοθι και για να αποκτήσουν απήχηση και έρεισμα Πίστης στις λαϊκές μάζες
Η «πατρίδα» λοιπόν, του Γκεβάρα, αλλά και των μαρξιστών γενικότερα (δηλ η σταθερά στην οποία οφείλουν να ομολογούν πίστη), δεν είναι άλλη από την υλική απεικόνιση της μαρξιστικής ουτοπίας –ή της προσπάθειας προς αυτήν: όπως απετέλεσε η ΕΣΣΔ των μπολσεβίκων η «πατρίδα όλων των μαρξιστών», κυρίως κατά την σταλινική περίοδο –αλλά και μέχρι την άνευ όρων παράδοση της τελευταίας-  η μαοϊκή Κίνα, η καστρική Κούβα κοκ.
Αλέξανδρος Γεράκης, περιοδικό ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ Ιούνιος 2007
Αντεπίθεση