Σταγόνες Ιστορίας της Μακεδονίας μας που η χούντα Σαμαρά προσπαθεί να ξεγράψει

Είναι πανθομολογούμενη αλήθεια πως οι περισσότεροι Έλληνες άκουσαν πως υφίσταται ζήτημα "Μακεδονικό", μόλις το 1991, όταν με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας εμφανίστηκε ως μια επιπρόσθετη περίπλοκη Εθνική πληγή, το ζήτημα της Μακεδονίας, με την ανακήρυξη ως ανεξάρτητου κράτους, του πολυεθνικού κρατικού υβριδίου της πΓΔΜ. Όμως, δεν είναι αληθές πως το πρόβλημα εμφανίστηκε ξαφνικά. Η προπαγάνδα και οι σχετικές μεθοδεύσεις, είχαν δρομολογηθεί χρονικά, πολύ νωρίτερα, όταν οι διαχειριστές της Ελληνικής Πολιτείας περί άλλων ετύρβαζαν, αποθησαυρίζοντας άκοπα ως επί το πλείστον, περιουσίες που τις δημιουργούσε η λεηλασία του Εθνικού μας πλούτου από τους ίδιους και από τους ξένους επικυρίαρχους, δανειστές και τοκογλύφους.
Το πρόβλημα λοιπόν που ανέσυραν στη πολιτική μας επικαιρότητα οι γνωστοί έμποροι των Εθνών και των λαών, έχει τις ρίζες του στο......
περιβόητο ανατολικό ζήτημα, δηλαδή στη διανομή των εδαφών της αποσυντιθέμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι πολεμικές συγκρούσεις, οι διπλωματικές διενέξεις  και οι παρεμβάσεις των ισχυρών της εποχής είχαν σαν χρονικό σημείο εκκίνησης το 1870 έως το 1918 που έληξε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, τότε που η Μακεδονία μας έλαβε τη μορφή, που είχαν διαμορφώσει οι Βαλκανικοί πόλεμοι αφού οι αιματηρές δραστηριότητες των βουλγαρικών κομιτάτων που στόχευαν στον  βίαιο εκβουλγαρισμό των κυρίως Ελληνικών πληθυσμών απέτυχε. Μάλιστα αποκορύφωμα της δράσης των ομάδων αυτών υπήρξε η εξέγερση στο Κρούσεβο, το 1903, γνωστή ως «επανάσταση του Ιλιντεν» που οι σημερινοί κάτοικοι του εθνοτικού μωσαϊκού της νεόκοπης μικροσκοπικής χώρας αγκάθι, προσπαθούν να καθιερώσουν σαν απαρχή της αφύπνισης της εθνικιστικής τους φαντασίωσης, δηλαδή του ανύπαρκτου «μακεδονικού έθνους».
Όμως το Σεπτέμβριο του 1904 τα πρώτα ελληνικά ένοπλα τμήματα έκαναν την εμφάνισή τους στη Μακεδονία με αρχηγό τον Παύλο Μελά, για να ακολουθήσει ο Μακεδονικός Αγώνας, ένας αιματηρός, ανορθόδοξος και σκληρός ανταρτοπόλεμος που είχε στόχο τη προστασία των σφαγιαζόμενων Ελληνικών πληθυσμών, έληξε δε, το 1908 με την επικράτηση του κινήματος των Νεοτούρκων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησαν στη μερική απελευθέρωση της Μακεδονίας τα εδάφη της οποίας, με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 και του Νεϊγί το 1919, δόθηκαν: 51,56% στην Ελλάδα, 38,32% στη Σερβία και 10,12% στην Βουλγαρία. Ήταν τότε που στη περιοχή της νοτιοσλαβίας σημερινής περιοχής των Σκοπίων, απαγορεύτηκε η χρήση της Ελληνικής γλώσσας και έκλεισαν βίαια τα Ελληνικά σχολεία και όλες οι Ελληνικές εκκλησίες!
Η παρουσία περίπου μόλις 50.000 σλαβόφωνων στη Δυτική Μακεδονία εκ των οποίων το μεγαλύτερο μέρος είχε Ελληνική εθνική συνείδηση, ήταν η αφορμή το εθνομηδενιστικό κομμουνιστικό κόμμα της χώρας μας, συνεργαζόμενο με τα ομογάλακτα κομμουνιστικά κόμματα των άλλων Βαλκανικών κρατών, προπαγάνδιζε και προσπαθούσε μαζί τους να συντηρεί τη προπαγάνδα περί δήθεν υπάρξεως ενός ανεξάρτητου μακεδονικού κράτους ή αυτόνομης «Μακεδονίας»! Το ΚΚΕ λοιπόν, δέσμιο της ανθελληνικής ιδεολογίας του και των αποφάσεων της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, αλλά και της Κομιντέρν υποστήριζε με φανατισμό τα της ίδρυσης «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας» και αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί όταν συνειδητοποίησε τελικά πως οι κάτοικοι της Μακεδονίας περιφρονούσαν τα προπαγανδιστικά συνθήματά του ενώ οι λίγοι που αποτελούσαν ουσιαστικά μοχλό της διαμελιστικής σλαβικής προπαγάνδας εγκατέλειψαν τη χώρα.
Με την κατάληψη της Μακεδονίας το 1941 και τη παραχώρηση της Ελληνικής Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στους Βούλγαρους, το Μακεδονικό αναζωπυρώθηκε εντέχνως και πάλι αφού η Βουλγαρική προπαγάνδα προσέλκυσε ως συνεργάτες της διαβόητης μυστικής αστυνομίας «Οχράνα», που επιδόθηκε σε άγρια και απροκάλυπτη τρομοκρατία και προέβη σε ακραίες, ανθελληνικές ωμότητες. Οι πράκτορες του Εβραιοκομμουνιστή Κροάτη Ιωσήφ Τίτο συγκρότησαν το Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο, γνωστό ως SΝΟF στο οποίο συμμετείχε και ο κομμουνιστικός ΕΛΑΣ με ένα τάγμα! Στις 2 Αυγούστου του 1944 ο Τίτο στην Αντιφασιστική Συνέλευση της Λαϊκής Απελευθέρωσης της Μακεδονίας ανακήρυξαν τη περιοχή της Νοτιοσλαβίας σαν ανεξάρτητο κράτος στο πλαίσιο της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας και την κατέστησε μία από τις Δημοκρατίες του ομόσπονδου κράτους, γνωστή πλέον ως «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Ήταν τότε που οι Γιουγκοσλάβοι συνέχισαν το έργο της καλλιέργειας τεχνητής μακεδονικής συνείδησης στους εναπομείναντες "βουλγαρίζοντες" κατοίκους της περιοχής και η καταπίεση των κατοίκων της περιοχής συνοδεύτηκε από διώξεις πολιτών ώστε να δημιουργήσουν εκ του μηδενός πληθυσμό που να πιστεύει ότι έχει διαφορετική καταγωγή και Εθνική συνείδηση. Μάλιστα με την έναρξη του εθνοπροδοτικού αποσχιστικού Εμφυλίου Πολέμου ήλθαν στην Ελλάδα και στις τάξεις του "Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας" σλαβόφωνους κομμουνιστές συμμορίτες της NOF (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), οργάνωσης που στο καταστατικό της περιελάμβανε τη «διεκδίκηση των εθνικών δικαιωμάτων του μακεδονικού λαού» και με δολοφονίες, βιασμούς, ληστείες επιχειρούσαν να διαλύσουν τον συνεκτικό ιστό των Ελλήνων της πολύπαθης Μακεδονίας μας.
Με τη συντριβή όμως των συμμοριτών του αυτοαποκαλούμενου ΔΣΕ το 1949, η Δυτική Μακεδονία εκκαθαρίστηκε από κάθε εστία και μοχλό ανθελληνικής δραστηριότητος. Αυτό επίσης που θα πρέπει να τονισθεί είναι πως ενώ στην απογραφή του 1941 η Ελληνική μειονότητα στη περιοχή του σημερινού κρατιδίου της πΓΔΜ ανερχόταν σε 300.000 στη στατιστική του 1948 που έκανε το Γιουγκοσλαβικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Στατιστικής, στο συνολικό πληθυσμό των 1.152.986 ατόμων, οι Έλληνες ήσαν μόνο...1.013 άτομα !!! Βέβαια, δεν είναι ανεξήγητο αυτό, αφού απαγορευόταν κάποιος να δηλώσει Ελληνική ή Βουλγαρική εθνικότητα...Κι ενώ πιστέψαμε όλοι πως είχε τελειώσει η εθνική γάγγραινα με το θέμα, τα Σκόπια, που είχαν καταφύγει οι αποσχιστικές συμμορίτικες ομάδες εξέπεμπαν και πάλι αμετανόητα αλυτρωτισμό και συντηρούσαν το θέμα προβάλλοντας αξιώσεις έναντι της Αθήνας και μάλιστα το Σεπτέμβριο του 1950 η Γιουγκοσλαβία θέτει στον ΟΗΕ ζήτημα αναγνώρισης μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα!
Αλλά το 1961 ο Ιωσήφ Τίτο εγείρει εκ νέου ζήτημα μειονότητας στην Ελλάδα, αναγκάζοντας τη χώρα μας να κλείσει, το 1962 και το 1980, με το θάνατο του Τίτο, η διάδοχος κομμουνιστική ηγεσία ενέτεινε την επιθετικότητά της με αιχμή του δόρατος τα Σκόπια. Δηλώσεις περί καταπίεσης των «Μακεδόνων του Αιγαίου» από την Ελλάδα, χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας», δημοσιεύματα για αρπαγή μακεδονικών εδαφών από Ελλάδα και Βουλγαρία και άλλες αλυτρωτικές προπαγανδιστικές πράξεις δυναμιτίζοντας τις διακρατικές σχέσεις.
Μάλιστα σε επίσκεψη το 1983 στην Αθήνα της τότε πρωθυπουργού της Γιουγκοσλαβίας Μίρκας Πλάνιτς εγείρει στις συναντήσεις με προκλητικότητα, θέμα δήθεν ύπαρξης "μακεδονικής" μειονότητας και ο τότε Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου την ακούει με πλήρη αλαλία και απόλυτη αφωνία μη τολμώντας ο δήθεν πατριώτης πρωθυπουργός να αντιδράσει διατυπώνοντας έστω μια (μια) λέξη διαφωνίας ή ένστασης. Έτσι οι αφέντες της χώρας μας προσπαθούσαν να σπρώξουν κάτω από το χαλί, τα ενοχλητικά και αναμφισβήτητα προβλήματα αποκρύπτοντας την ύπαρξη Ελληνικής μειονότητος στο πολυεθνικό μωσαϊκό της πΓΔΜ. Ένα από αυτά είναι και η...εξαφάνιση των Βλάχων των Σκοπίων που έχουν Ελληνική συνείδηση. Μάλιστα αξίζει να πούμε πως στο περιοδικό "Zabarvnik" που εξέδιδε η γνωστή εφημερίδα "Politika" του Βελιγραδίου αναφέρονται για τους Βλαχόφωνους πως: "Η φυλή αυτή είναι το Ελληνικό Μακεδονικό στοιχείο που ζούσε στα Βόρεια μέρη της Μακεδονίας που με τη κατάκτηση της περιοχής από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες εκλατινίσθησαν και σήμερα αυτοί αποκαλούνται Γκραικοβλάχοι ή Ελληνόβλαχοι". Μάλιστα, στη περιοχή του βιλαετίου του Μοναστηρίου που μετονόμασαν σε Bitola, ζούσαν σύμφωνα με επίσημα στοιχεία 150.000 Βλαχόφωνοι.
Είναι πάντως αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός πως το Ελληνικό κράτος, με την αδιαφορία του και κάποιες φορές με τον μισελληνισμό που παρατηρείται ανάμεσα σε αυτούς που εκ της θέσεώς τους έχουν σαν αποστολή την υπεράσπιση των Εθνικών μας δικαίων. Θα πρέπει να τονίσουμε πως ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης ο γγ του ΚΚΕ, φοίτησε στο Ελληνικό σχολείο των Σκοπίων που λεγόταν "Ελληνική Αστική Σχολή Σκοπίων" όταν πήγε εκεί η οικογένειά του (1905-1908 και 1910-1912) και στην αυτοβιογραφία του ο ίδιος αναφέρει πως: "Στα 1905 ο πατέρας μου μετατέθηκε στα Σκόπια της Μακεδονίας σαν εξπέρ της Ρεζί. Στα Σκόπια πρωτοπήγα και στο σχολείο της Ελληνικής κοινότητος". Το αυτοβιογραφικό αυτό σημείωμα το έγραψε τον Αύγουστο του 1946 και το παρέδωσε στη Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ. Για του λόγου το αληθές, περιλαμβάνεται στο βιβλίο "Υπέρ βωμών και εστιών. Άπαντα δημοσιευμένα. 1946-1947" (Εκδόσεις Καστανιώτη 2013). Οι βασικές δε ομάδες του Ελληνισμού της Πελαγονίας ήταν Πατριαρχικοί σλαβόφωνοι, οι Βλάχοι που τους αποκαλούσαν Γκραικομάνους και οι Ελληνόφωνοι Σαρακατσάνοι. Ο εκ Σκοπίων προερχόμενος  ιστορικός Krste Bitovski γράφει πως: "Αυτοί οι Βλάχοι καθίστανται βαθμιαία η κύρια δύναμη στο πλευρό της Μητρόπολης της Πελαγονίας για την προώθηση της Μεγάλης Ελληνικής Ιδέας."
Μάλιστα στο υπόμνημα που απέστειλε η Ελληνική κοινότητα της Πελαγονίας το 1903 προς τις μεγάλες δυνάμεις περιγράφεται η πολιτισμική και η εθνοτική σύνθεση των κατοίκων της περιοχής: "λαλούμεν ελληνιστί, βουλγαριστί, βλαχιστί, αλβανιστί, αλλά ουδέν ήττον εσμέν άπαντες Έλληνες και ουδενί επιτρέπομεν ν΄αμφισβητεί προς ημάς τούτο". Εντυπωσιακή είναι επίσης η ένταση των εθνοτικών συγκρούσεων για τις οποίες ο Michel Pailares σχολιάζει πως: "Στο Μοναστήρι ΟΛΟΙ οι Βλάχοι είναι Έλληνες ως τα βάθη της καρδιάς τους με Ελληνικές παραδόσεις και ιδανικά. Στέλνουν πάνω από δύο χιλιάδες παιδιά στα σχολεία του Ελληνισμού που τα πλουτίζουν με τις εισφορές τους. Αυτοί βρίσκονται επί κεφαλής του πιο σκληρού και αμείλικτου αγώνα εναντίον της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας. Δημιούργησαν μια μυστική επιτροπή που είναι ο τρόμος των κομιτατζήδων. Ούτε ο Μητροπολίτης ούτε ο Έλληνας πρόξενος μπορούν να μετριάσουν τον έξαλλο πατριωτισμό τους!." Οι κάτοικοι της χώρας μετωνομάσθησαν σε..."παλαιούς Σέρβους- Starii Srbrji"! H πολιτική αυτή αντικαταστάθηκε με τη πολιτική του εκβουλγαρισμού (1916-1918) και μετά ήλθε σε Σερβική δικαιοδοσία και πάλι και ονομάστηκε Vardaska.
Οι Έλληνες λοιπόν που ζούσαν στα Σκόπια και στην ευρύτερη περιοχή του σημερινού κράτους της πΓΔΜ είναι θύματα μιας αδιάκοπης και αδίστακτης εθνοκάθαρσης ώστε να μη θυμίζει τίποτε την Ελληνική παρουσία και τα ίχνη της Ελληνικής ψυχής. Ιδιαίτερη δε αξία έχει η δήλωση του "πατερούλη"  των Σκοπίων ο οποίος σε συνέντευξή του στη Τσέχικη εφημερίδα Cesny Denik τον Ιούνιο του 1992 δήλωσε πως στα Σκόπια περίπου 100.000 πολίτες που στη πραγματικότητα είναι Ελληνικής καταγωγής! Μια αλήθεια δηλαδή που μπορεί να ενοχλεί τους συμπατριώτες μας Εθνομηδενιστές που έχουν κυριαρχήσει με την ανοχή του μίζερου και ενδοτικού Ελλαδικού κράτους εν ονόματι της οικουμενικής πολτοποίησης των λαών που επιτάσσουν τα τραπεζικά και συμφέροντα. Και όσοι γνωρίζουμε και κάποια παρασκήνια, η διαχείριση από την Αθήνα του θέματος, ανάγει το ζήτημα όπως το χειρίζονται οι δήθεν υπερασπιστές των Ελληνικών δικαίων, σε μείζον θέμα διπλωματικής υποχώρησης και Εθνικής ντροπής! Μόνο που η Εθνική ψυχή βρίσκεται πάντα κρυμμένη στα φυλλοκάρδια των λαών και αρκεί μια σπίθα για να πυρπολήσει και πάλι τις εθνικιστικές τους συνειδήσεις. Μόνο που για αν γίνει κάτι τέτοιο απαιτούνται Ελληνικές συνειδήσεις και Έλληνες πολιτικοί ηγέτες και όχι... Ελληνόφωνοι!
Γεράσιμος Τουμάσης