ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ Ο ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ – ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Γράφει ο Κώστας Αλεξανδράκης .

Μετά τη νίκη του Ερντογάν στις προεδρικές εκλογές, όλοι ανέμεναν το όνομα του διάδοχού του, αφού προφανώς δεν μπορεί να κατέχει και την προεδρεία και την πρωθυπουργία της τουρκίας. Εν τέλει, αφού ακούστηκαν πολλά και διάφορα σενάρια, άρχισε να διαφαίνεται – ύστερα και από την ανοιχτή εκδήλωση προτίμησης των ΗΠΑ – ότι επόμενος πρωθυπουργός θα γινόταν ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Το τελικό χρίσμα ο Νταβούτογλου το έλαβε από τον ίδιο τον Ερντογάν, ο οποίος είπε ανοιχτά ότι θα είναι αυτός που θα αναλάβει την ηγεσία του κόμματος και συνεπώς την πρωθυπουργία.

Αξίζει, όμως, να δούμε εν τάχει ποιον θα......
έχουμε πλέον απέναντι μας ως πρωθυπουργό της τουρκίας. Καταρχάς ο Νταβούτογλου δεν μας είναι καθόλου άγνωστος, αφού ήταν υπουργός εξωτερικών της τουρκίας από το 2009 και συνεπώς είναι υπεύθυνος για όσα έχουν συμβεί στο ζήτημα τα τελευταία πέντε χρόνια.
Πλέον, όμως, η άποψη του Νταβούτογλου για τα πολιτικά πράγματα δεν θα είναι απλώς η άποψη ενός υπουργού – ακόμα και αν μιλάμε για τον αρμόδιο υπουργό εξωτερικών -, αλλά η άποψη του πρωθυπουργού της τουρκίας, συνεπώς εν δυνάμει πολιτική πραγματικότητα για την Ελλάδα. Ιδιαιτέρως δε εφόσον είναι επιλογή των ΗΠΑ, αντιλαμβανόμεθα ότι οι πολιτικές του σκέψεις είναι εγκεκριμένες από τις ΗΠΑ και τον Σιωνισμό, οπότε οφείλουμε να τις λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας.
Εγκύπτοντας στο, μεταφρασθέν στα Ελληνικά, βιβλίο του κανείς μπορεί να δει ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που επιθυμεί διακαώς την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ό,τι και αν μπορεί να σημαίνει αυτό για την Ελλάδα. Όπως γράφει στην σχετική βιβλιοκριτική του ο καθηγητής Γιανναράς, σχετικά με το βιβλίο του Νταβούτογλου «Αν ήταν δυνατό, να διαβαστεί από κάθε Έλληνα. Είναι σαφώς το βιβλίο ενός αντιπάλου: ο Αχμέτ Νταβούτογλου διεκδικεί για την πατρίδα του μεγάλο κομμάτι της δικής μας πατρίδας, του Αιγαίου, την Κύπρο.».
Ας δούμε, όμως, τι λέει ο ίδιος ο Νταβούτογλου για την Κύπρο: «είναι μια σταθερή βάση και αεροπλανοφόρο που είναι σε θέση να ελέγχει τις περιοχές του Περσικού κόλπου και της Κασπίας και τις υδάτινες αρτηρίες του Άντεν και του Ορμούζ, οι οποίες αποτελούν τις σημαντικότερες υδάτινες περιοχές που συνδέουν Ευρασία και Αφρική» και προσθέτει σχετικά με την στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσει η τουρκία ότι «ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου».
Ας δούμε και ένα ακόμα απόσπασμα από το έργο που πραγματικά προκαλεί ρίγη:
«Η βάση της πολιτικής επιρροής της Τουρκίας στα Βαλκάνια είναι τα οθωμανικά κατάλοιπα, που είναι οι μουσουλμανικές κοινότητες. Σήμερα φαίνεται με ξεκάθαρο τρόπο το λάθος της πολιτικής εκκένωσης των Βαλκανίων με τη μετανάστευση αυτών των κοινοτήτων (στην Τουρκία), που κατά το παρελθόν θεωρήθηκαν ως άχθος της εξωτερικής πολιτικής. Αυτή τη στιγμή η Τουρκία φαίνεται να διαθέτει σημαντικές δυνατότητες που της παρέχει η ιστορική συσσώρευση εμπειρίας, βασιζόμενη στην οθωμανική κληρονομιά στα Βαλκάνια. Πρωτίστως, στις δύο χώρες (Βοσνία και Αλβανία), όπου οι μουσουλμάνοι είναι πλειονότητα και θεωρούνται φυσικοί σύμμαχοι της Τουρκίας, εμφανίστηκε η βούληση να μετατραπεί αυτή η κοινή ιστορική συσσώρευση σε μία συμμαχία. Οι τουρκικές και μουσουλμανικές μειονότητες που διαβιούν στη Βουλγαρία, στην Ελλάδα, στη Μακεδονία, στο Σαντζάκ (επαρχία της Σερβίας), στο Κόσοβο και στη Ρουμανία αποτελούν σημαντικά στοιχεία της βαλκανικής πολιτικής της Τουρκίας.
Οι δύο σημαντικοί βραχυπρόθεσμοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας στα Βαλκάνια είναι η ισχυροποίηση της Βοσνίας και της Αλβανίας μέσα σε ένα πλαίσιο σταθερότητας και η δημιουργία ενός διεθνούς νομικού πλαισίου που θα θέσει υπό την προστασία του τις εθνικές μειονότητες της περιοχής. Στο νομικό αυτό πλαίσιο η Τουρκία πρέπει να επιδιώκει συνεχώς την εξασφάλιση εγγυήσεων που θα της παρέχουν το δικαίωμα παρέμβασης στα ζητήματα που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες των Βαλκανίων. Η απόκτηση από την Τουρκία ενός τέτοιου δικαιώματος στα Βαλκάνια μπορεί να γίνει εφικτή, μόνο αν η χώρα υιοθετήσει μία δραστήρια και δυναμική βαλκανική πολιτική, η οποία θα λαμβάνει υπόψη συνεχώς τους πολιτισμικούς και ιστορικούς παράγοντες. Στην αντίθετη περίπτωση η Τουρκία όχι μόνο θα χάσει την επιρροή που ασκεί στα Βαλκάνια έναντι της Ελλάδας, η οποία μέσω του Πατριαρχείου του Φαναρίου (sic) που με τη μικρή ρωμαίικη (sic) μειονότητα επιδιώκει να αποκτήσει οικουμενικό χαρακτήρα, και της Ρωσίας, η οποία επιχειρεί να ασκήσει επιρροή στους ορθόδοξους Σλάβους στην περιοχή των Βαλκανίων και του Καυκάσου, αλλά θα μείνει και δίχως στήριγμα εν όψει ελληνικών και ρωσικών διεκδικήσεων στα Στενά.»
Το πώς συνδέονται όλα αυτά με την λαθρομετανάστευση, τις πιέσεις της τουρκίας για δημιουργία τζαμιού στην Αθήνα, τον «αντιρατσιστικό» νόμο που απαγορεύει την οποιαδήποτε μορφής έκφραση γνώμης σχετικά με όλα τα παραπάνω, αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη, όμως οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο Νταβούτογλου τα είχε δώσει γραπτώς και με την πολυτέλεια της ελληνικής μεταφράσεως ήταν διαθέσιμο στον κάθε Έλληνα πολίτη ή πολιτικό.
Αντί, όμως, να είχαμε έστω μία πολιτική που να ουδετεροποιούσε την, ομολογουμένως μαεστρική και επιστημονική, πολιτική του Νταβούτογλου, είχαμε και έχουμε μία πολιτική ηγεσία που υποχωρούσε άνευ όρων (και μάλιστα προθύμως) στην τουρκική επεκτατική πολιτική, καθιστώντας το έργο του ακόμα πιο εύκολο.
Τόσο καιρό η Ελλάδα πορευόταν προς την καταστροφή και την δορυφοροποίηση από την πολιτική Νταβούτογλου, ο οποίος είχε να αντιμετωπίσει έναν πολιτικό νάνο επιπέδου Βενιζέλου. Τώρα θα έχει απέναντι του έναν δικτατορίσκο παλαιάς κοπής και μειωμένης ευθύνης, τον Σαμαρά. Η πρωθυπουργοποίηση και συνεπώς οι διευρυμένες αρμοδιότητες Νταβούτογλου κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη μίας Εθνικής Ηγεσίας που θα ανασχέσει την πολύπλευρη και πολυεπίπεδη τουρκική επιθετικότητα, η οποία εκφράζεται τόσο μέσα από τις συνεχείς παραβιάσεις, όσο και από τα τουρκοσήριαλ που προβάλλουν τα κανάλια.