Ένας πασόκος προβλέπει: "Το ΠΑΣΟΚ θα εξατμιστεί εκλογικά και πολιτικά σύντομα...Ταπεινώθηκε και τώρα πεθαίνει"

Με αφορμή τα γενέθλια της εγκληματικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ - υπό το πρίσμα του οικονομικού οφέλους πολλών στελεχών του που τώρα ήδη βρίσκονται στη φυλακή (βλέπε Τσοχατζόπουλος, Μαντέλης κτλ) - διάφοροι δημοσιολογούντες και πρώην ευεργετημένοι από τη "μεγάλη δημοκρατική παράταξη" αναπολούν τις στιγμές δόξας του και ομολογούν ότι το μέλλον του δημιουργήματος των Αμερικανοσιωνιστών είναι στα πρόθυρα της οριστικής κατάρρευσής του, καθώς το μόνο που του έχει απομείνει είναι να γίνει το δεκανίκι της...δεξιάς!

Ας αφήσουμε όμως καλύτερα να περιγράψει το τέλος του πιο άθλιου κομματικού τέρατος των τελευταίων ετών, η ακραιφνής πασοκική ιστοσελίδα matrix24, με μια νοσταλγική νότα του συγγραφέως που αντιλαμβάνεται ότι και τα οφίτσια του ίδιου - ως μέρος του σύστηματος ΠΑΣΟΚ - τείνουν προς τη λήξη τους..


«Τα πιο σημαντικά ελαττώματα της οικονομίας στην οποία ζούμε είναι τόσο η.....
αποτυχία της να προσφέρει πλήρη απασχόληση όσο και η αυθαίρετη και άδικη κατανομή πλούτου και εισοδήματος», έγραφε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς το 1936.
Σήμερα, περίπου 80 χρόνια αργότερα, ότι περιέγραφε Άγγλος οικονομολόγος εξακολουθεί να ισχύει στον υπερθετικό βαθμό. Ίσως σε έναν καλύτερο κόσμο, οι πολιτικοί όφειλαν να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για να εξαλείψουν τα δύο ελαττώματα. Και παράλληλα να προσφέρουν δουλειά και ίσες εισοδηματικές ευκαιρίες στο λαό τους. Το κακό είναι ότι ο σημερινός κόσμος απέχει απ’ αυτό το ιδεώδες. Επιπλέον, ασπόνδυλες πολιτικές ηγεσίες κυριαρχούν στη πλειονότητα των Ευρωπαϊκών, τουλάχιστον, χωρών.
Υπάρχει, όμως, και χειρότερο. Πρώτα απ' όλα τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που επιχείρησαν να διαμορφώσουν ένα προστατευτικό κοινωνικό μοντέλο μείωσης των ανισοτήτων μέσα από τη φορολογική αναδιανομή, είναι πλέον πιο απόντα από ποτέ. Περισσότερο άδεια από ιδέες και οράματα, παρά διστακτικά ή απλώς παρηκμασμένα, αδυνατούν να προσφέρουν ελπίδα στους λαούς της γηραιάς ηπείρου.
Το φανέρωσε η κυβερνητική κρίση στο Παρίσι γύρω από το θέμα της διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, όπου ο εμβληματικός Γαλατικός κόκορας κατάντησε σαν ασθενική κότα στο κοτέτσι της δεξιάς γερμανικής ηγεμονίας. Πέρα από την αίσθηση εθνικής ταπείνωσης, προσυπογράφοντας οι Γάλλοι σοσιαλιστές τις συντηρητικές Γερµανικές επιλογές της δημοσιονομικής λιτότητας, σχεδόν διακήρυξαν πως δεν υπάρχει εναλλακτική οικονομική στρατηγική στα πλαίσια του ευρώ.
Δυστυχώς γι' αυτούς, η κρίση του 2008 διέλυσε άτσαλα τον γάμο της οικονομικής αποτελεσματικότητας με την κοινωνική δικαιοσύνη και άδειασε με μιας τα περιλάλητα συμβόλαια του "τρίτου δρόμο” στα οποία βασιζόταν, άλλοτε, η επιτυχία της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας.
Της απομένει πλέον η συνολική αίσθηση του οδυνηρού γκρεμίσματος της ψευδαίσθησης πως τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα θα μπορούσαν να δαμάσουν τις αγορές προς το συμφέρον του κράτους πρόνοιας. Και βέβαια, περισσεύει στις γραμμές της η μελαγχολική συνειδητοποίηση ότι είναι ανέφικτος ο ελάχιστος κρατικός παρεμβατισμός με τα δημόσια ταμεία τόσο απελπιστικά άδεια.
Σε παρόμοια ασφυκτικά αδιέξοδα θα βρισκόταν, τηρουμένων των αναλογιών, και η εγχώρια εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας. Εδώ, όμως, πρόλαβε, να την αποσαθρώσει η υπογραφή και άσκηση των μνημονίων καθώς και σφοδρή κρίση ηγεμονίας της. Το ΠΑΣΟΚ, εν προκειμένω, διάλεξε να υπηρετήσει ως μπαλαντέρ τις κυβερνητικές και κρατικές ψευδαισθήσεις της Δεξιάς, ενώ ταυτόχρονα επέλεξε να υπομείνει άκριτα απογοητεύσεις και εκλογικές κατακρημνίσεις.
Υποκαθιστώντας τις αξιακές και πολιτικές καταβολές του με το παζάρι διεκδίκησης καρέκλας μέσα ή εγγύς στην εξουσία, σπατάλησε εκείνο το πολιτικό και κοινωνικό απόθεμα που του προσέφερε, μετά από τις μάχες του υπέρ των ασθενέστερων, η Ιστορία. Αναπόφευκτα, αφού εγκατέλειψε ορφανά και πληγωμένα τα κοινωνικά στρώματα που το υποστήριξαν δυναμικά, εγκαταλείφθηκε με τη σειρά του εκλογικά και το ίδιο από αυτά.
Πουθενά, όμως, σε όλη την Ευρώπη, τουλάχιστον, ένα Σοσιαλιστικό κόμμα, παρά τις στελεχικές του πολυδιαιρέσεις, τις ιδεολογικές του υποχωρήσεις ή τους εκάστοτε συμβιβασμούς του, δεν πνέει τα λοίσθια. Ούτε πουθενά αλλού ταπεινώθηκε τόσο στις κάλπες όσο το ΠΑΣΟΚ.
Άλλωστε, η βουτιά ενός κόμματος που συγκεντρώνει το 44% των ψήφων και καταλήγει να εισπράξει μέσα σε μια πενταετία, και με άλλη ταμπέλα, μόνο το 8%, δεν υπογραμμίζει απλώς την απώλεια της ιδεολογικής και πολιτικής του ηγεμονίας. Αποδεικνύει και την ανικανότητά του να οργανώσει τις δικές του πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές συμμαχίες και την αδυναμία του να αντιμετωπίσει τις συμμαχίες των αντιπάλων του.
Στη συγκεκριμένη συγκυρία και υπό του όρους πολιτικής αναγκαιότητας της περιόδου είναι μάλλον μάταιο η νυν και πρώην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να προβάλλουν εκ παραλλήλου την προοπτική συγκρότησης μεγάλου προοδευτικού ρεύματος με δυναμική πλειοψηφίας.
Η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να ανασυγκροτηθεί υποταγμένη στην ιδεολογική ηγεμονία της συντήρησης και τιθασευμένη στο νεοφιλελευθερισμό. Πόσο μάλλον όταν το ΠΑΣΟΚ με μια δήθεν φιλολαϊκή ατζέντα υπηρετεί τόσο άκομψα τον κυβερνητισμό και το κρατισμό σαν ισχνό δεκανίκι της δεξιάς; Αναγκαστικά, όσο θα κινείται στο ίδιο πολιτικό πλαίσιο μαζί της θα φυτοζωεί, πριν οριστικά εξατμισθεί από το πολιτικό σκηνικό.