Η Χρυσή Αυγή, ο Νίτσε και «τα τέρατα»

34 χρόνια μετά την ίδρυση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, 31 από την ανακήρυξή της από τον Άρειο Πάγο ως νόμιμο Πολιτικό Κόμμα, 20 από την πρώτη της παρουσία στον εκλογικό στίβο, 2,5 περίπου από την είσοδό της στο Κοινοβούλιο και ένα μετά την επίσημη έναρξη της μεγαλύτερης πολιτικής σκευωρίας και δίωξης σε βάρος Κόμματος στη νεότερη Ιστορία της Ελλάδος, είναι μια ακόμη ευκαιρία για κουβέντες, τις οποίες στην καθημερινή γλώσσα ο Λαός μας τις ονομάζει «Αντρίκειες». Ιδιαίτερα τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο χρόνο είναι ενδεικτικά της ψευδεπίγραφης έννοιας της Ελευθερίας, της Ισονομίας, της Δικαιοσύνης, της ανεμπόδιστης διακίνησης Ιδεών και Απόψεων. Έπρεπε να υπάρξει η.....
εκλογική και κυρίως η κοινωνική γιγάντωση του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ώστε να αντιληφθεί το πολιτικό, εκδοτικό και οικονομικό κατεστημένο ότι για πρώτη φορά στον βίο της μεταπολίτευσης υπάρχει ένα Κίνημα Ανθρώπων, ένας Φορέας Ιδεών, μια Συλλογικότητα Σκέψης και Δράσης, που ξέφυγε από τα στεγανά της μιζέριας, τα δεσμά της υποτέλειας, τη νοοτροπία του πολιτικαντισμού. Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ αποτέλεσε τον Συνειδητοποιημένο Έλληνα που δεν έχουν συνηθίσει. Είχαν μάθει στην δημιουργία συμπατριωτών μας μαλθακών, ηττοπαθών, βουτηγμένων στο αλισβερίσι και την μετατροπή της ψήφου σε είδος με ανταλλακτική αξία. Και ήρθε η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ για να αποτελέσει την παραφωνία στην «τέλεια» κοινωνία τους, τον κίνδυνο για «αρνητικό» παραδειγματισμό και σ’ άλλους Έλληνες.
Αποτελεί, επομένως, μια απολύτως λογική ροή τα όσα συμβαίνουν σήμερα, καθώς η συνεχής ενδυνάμωση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ σήμαινε ταυτόχρονα την αντίστοιχη αποδυνάμωση των πάσης φύσεως εξουσιαστών που λυμαίνονται τον Τόπο. Όλα αυτά, όμως, συνιστούν και έναν προβληματισμό σκέψης και για τα τεκταινόμενα στην ίδια την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών αποτέλεσε την μόνη Γνήσια και Έντιμη Ελπίδα του Λαού μας για μια ριζική αλλαγή σ’ όλους τους τομείς της Ζωής και της Κοινωνίας. Ήταν Αληθινή ή κάλπικη αυτή η Ελπίδα; Θεωρώ ότι η σημερινή κατάσταση αποδεικνύει περίτρανα ότι η Ελπίδα ήταν και παραμένει Αληθινή, Αυθεντική, Υπέροχη. Αν η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ξεπούλαγε τις Ιδέες της, την Συνείδησή της, την υποστήριξη εκατοντάδων χιλιάδων υποστηρικτών της, τότε δεν θα αποτελούσε το απόλυτο κακό, την κοινή συνισταμένη στην οποία συγκλίνουν όλα τα πρόσωπα και οι φορείς της λεκτικής και ουσιαστικής απάτης του «συνταγματικού τόξου». Η αλήθεια είναι πως υπήρξαν συμπατριώτες μας, οι οποίοι αρχικά ψήφισαν την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ όχι εμπνεόμενοι κυρίως από τις θέσεις μας αλλά εξαιτίας της απογοητευτικής τους διάθεσης για τα μέχρι πρότινος κόμματα εξουσίας και της τιμωρητικής διάθεσης απέναντί τους. Σήμερα, φαίνεται ξεκάθαρα ότι η ψήφος πλέον στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ  αποτελεί, στην συντριπτική του πλειοψηφία, μια συνειδητοποιημένη πράξη ευθύνης και όχι παροδική πράξη διαμαρτυρίας.
Αν, όμως, νιώθουμε Υπερήφανοι για το γεγονός ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ κράτησε ψηλά την Σημαία του Λαϊκού Εθνικισμού, ότι έδωσε στην Επανάσταση ένα αυθεντικό και ανθεκτικό νόημα, ταυτόχρονα ερχόμαστε σε περισυλλογή σκεπτόμενοι την προσωπική ευθύνη του κάθε Χρυσαυγίτη, Ανδρός και Γυναίκας, απέναντι στα όσα ισχυρίζεται ότι ενστερνίζεται. Εδώ, λοιπόν, έρχεται στο νου μας η ρήση του Μεγάλου Φιλοσόφου, Φρειδερίκου Νίτσε: «Όποιος πολεμάει με τέρατα πρέπει να προσέξει να μη γίνει και ο ίδιος τέρας. Όταν ατενίζεις την άβυσσο, η άβυσσος κοιτάει πίσω σε σένα!». Πόσες φορές, άραγε, η ρήση αυτή δεν επαληθεύθηκε κοιτώντας στην πολύχρονη Ιστορία της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ; Πόσοι, είτε παλαιοί είτε νέοι, Σύντροφοι και Συναγωνιστές δεν μπόρεσαν να σταθούν σε βάθος χρόνου αντάξιοι της έννοιας του Χρυσαυγίτη και πρόδωσαν τα Σιδερένια τους Όνειρα, μην αντέχοντας το βάρος της ευθύνης του να είσαι Αληθινός Χρυσαυγίτης, να είσαι επομένως Εθνικιστής ουσιαστικά και όχι τυπικά; Άλλοι κουράστηκαν, άλλοι απεδείχθησαν φαφλατάδες, άλλοι μπερδεύοντας τα πάντα νόμιζαν ότι το μόνο που μετράει είναι ο «τσαμπουκάς» και θεώρησαν «λίγη» την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Όλοι, πάντως, «πήγαν» στα σπίτια τους. Πολύ χειρότερα άλλοι έγιναν, συνειδητά ή ασυνείδητα -ελάχιστη σημασία έχει- συνοδοιπόροι ενός συστήματος και ενός καθεστώτος, το οποίο υποτίθεται ότι πολεμούσαν. «Δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς στραβά αρμενίζουμε» λέει το ρητό, αλλά για την κατάληξή τους «έφταιγε» τελικά ένα ολόκληρο Κίνημα, μια Αιώνια Ιδέα και όχι η προσωπική τους ανεπάρκεια και το ανάλογο αδιέξοδο που τους κυρίευσε. Πολεμώντας, λοιπόν, «τα τέρατα» κάποιοι έγιναν, άμεσα ή έμμεσα, μέρος αυτού που κάποτε απεχθάνονταν, μη σεβόμενοι τους φυλακισμένους (πρώην) Συναγωνιστές τους, τα άνανδρα δολοφονημένα τους Αδέρφια, εν τέλει τον ίδιο τους τον εαυτό. Κοιτάζοντας στην άβυσσο ζαλίστηκαν και έπεσαν μέσα σ’ αυτή, μην αντέχοντας την αντιπαράθεση μαζί της, ωθούμενοι σε μια αιώνια πτώση, όπου σημασία δεν έχει η πρόσκρουση αλλά η ίδια η πτώση. Καθώς ο Χρόνος, με την θεϊκή του διάσταση, αποκαλύπτει τους πάντες και τα πάντα, αποθεώνοντας τους Αληθινούς και περιφρονώντας τους κάλπικους, ο καθένας που θέλει να ονομάζεται Χρυσαυγίτης και Χρυσαυγίτισσα ας έχει ΠΑΝΤΟΤΕ στο νου του την σημαντική αυτή ρήση του Νίτσε. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ