Τα μεγάλα «αντισυστημικά» πνεύματα συναντώνται: Αγγελοπούλου και Τσίπρας σε μια ωραία φιλική ατμόσφαιρα

Μια «πολιτική» φαρσοκωμωδία εκτυλίχθηκε χθες, με την συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τη Γιάννα Αγγελοπούλου. Όσοι θεωρούσαν «λασπολογία» και «εκπορευόμενη κακία» το όψιμο ενδιαφέρον της πάμπλουτης Αγγελοπούλου για το συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι σίγουρο ότι θα πρέπει να καταπιούν την γλώσσα τους και να αναθεωρήσουν την άποψή τους.
Στην χθεσινή συνάντηση «αίσθηση» έκανε η κόκκινη τσάντα που κρατούσε η Αγγελοπούλου και η οποία αντιστοιχεί στο ευτελές ποσό κάποιων χιλιάδων ευρώ. Δεν ξέρουμε, επομένως, αν ο χαρακτηρισμός «κόκκινη Γιάννα», που αποδίδεται τώρα τελευταία στην συγκεκριμένη κυρία, έχει να κάνει με το χρώμα της συγκεκριμένης τσάντας, ή με μια νοσταλγική αναλαμπή των νεανικών της μαοϊκών χρόνων.

Όπως και να έχει, «το πρόβλημα» προφανώς και δεν είναι τα τερτίπια της Αγγελοπούλου, η οποία φυσιολογικό είναι να προσπαθεί να σπάσει την μονοτονία της αργοσχολίας και να θεωρεί ότι με κάτι ασχολείται. Όταν μάλιστα η ίδια δηλώνει αντισυστημική, επαφίεται στην κρίση και την διακριτική ευχέρεια του καθενός το πώς θα αξιολογήσει αυτή την τοποθέτηση. Αν, δηλαδή, θα την πάρει στα σοβαρά, συμφωνώντας μαζί της, ή αν θα εξοργιστεί, θεωρώντας ότι αποτελεί τον εξευτελισμό και την γελοιοποίηση της αντισυστημικής έννοιας.
Το πρόβλημα, βασικά, βρίσκεται στη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοιου είδους συναντήσεις ξεφεύγουν...
από την οποιαδήποτε εθιμοτυπική ρουτίνα, αποκτώντας μια σαφή πολιτική υπόσταση. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος υποτίθεται ότι ανέχεται κάτι «το νέο», με αντικαπιταλιστική ρητορική, συναντιέται με την Αγγελοπούλου, αυτό σαφέστατα είναι ενδεικτικό της ουσιαστικής μετάλλαξής του. Ιδιαίτερα όταν ο ίδιος ο επικεφαλής του κόμματος είναι αυτός που «χαριεντίζεται» με την συγκεκριμένη καπιταλίστρια, τότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την επικύρωση μιας μεγάλης συμπάθειας εκατέρωθεν.

Η Αγγελοπούλου και τα συμφέροντά της δεν κινδυνεύουν από μια επερχόμενη έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, καθώς ο Τσίπρας και η παρέα του σε καθημερινή βάση δίνουν τις εξετάσεις τους απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους. Οι σκηνές αβροφροσύνης, χειραψιών και ανταλλαγής απόψεων, μέσα σε ένα «φιλικό και πολιτισμένο κλίμα», δεν είναι τυπικό αλλά ουσιαστικό δείγμα μιας καθεστωτικής νοοτροπίας που συνδέει υποτιθέμενα αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Αν το ΚΚΕ είχε προοπτικές άμεσης εξουσίας να είστε σίγουροι ότι θα το είχε «πλευρίσει» κι αυτό η Αγγελοπούλου. Υπάρχει, εξάλλου, και το κοινό παρελθόν και των δύο πλευρών προς τις αρχές του μαρξισμού- λενινισμού…

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Αγγελοπούλου δεν πρόκειται ποτέ να έχει συνάντηση με εκπροσώπους της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Ακριβώς γιατί η ιδεολογία και οι πολιτικές επιδιώξεις του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος δεν μπορεί να έχουν τίποτα το κοινό, ούτε το παραμικρό σημείο επαφής, με τα όσα εκφράζει η Αγγελοπούλου, όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και γενικότερα στο ευρύτερο πεδίο του εγχώριου καπιταλισμού. Είναι προφανές ότι η αντισυστημική προσέγγιση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ απέχει έτη φωτός από την αντίστοιχη «αντισυστημική» της Αγγελοπούλου.

Γιώργος Μάστορας