ΤΟ ΚΚΕ ΠΟΥ ΙΔΡΥΣΕ Ο (ΙΟΥΔΑΙΟΣ) ΜΠΕΝΑΡΟΓΙΑ

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ:

«Η  Ελλάς  είναι  η  μοναδική  χώρα  στην  Ευρώπη,  πού  ενώ  έκλεισε  το  εργοστάσιο  στο  εξωτερικό  (ΕΣΣΔ),  διατηρεί  ανοιχτή  την  αντιπροσωπεία  του  εδώ  (ΚΚΕ)… Θα  ήθελα  να  προσθέσω  τα  παρακάτω  στο  χθεσινό  (19/11/2014)  άρθρο  για  τον  σιωνιστή-κομμουνιστή  ΜΠΕΝΑΡΟΓΙΑ.

Ο  ΓΙΟΣ  ΤΟΥ  ΙΔΡΥΤΗ  ΤΟΥ  ΚΚΕ,  Ελιέζερ Μπεναρόγια,  ΜΕΓΑΛΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ  ΣΤΙΣ  ΗΠΑ  (ΚΑΙ  ΑΛΛΑ  ΠΟΛΛΑ)  σε  συνέντευξη  του  στο  συγκρότημα  Λαμπράκη  (11/09/2011) λέει:    «Δεν ξέρω αν θα ήταν αριστερός σήμερα ο πατέρας μου»  (σημείωση:  μάλλον  θα  ήταν  αμερικανοκομμουνιστής  Συριζαίος  με  τεράστιες  καταθέσεις  στην  GOLDMANΝ  SACHS).

 « Η ΡΥΘΜΙΣΗ  που προώθησε  το  2011  ο.....

υπουργός του  ΠΑΣΟΚ  Χάρης Καστανίδης  και η οποία θέλει τους έλληνες  εβραίους της Θεσσαλονίκης να επανακτούν την ελληνική ιθαγένεια (δίδοντας τη δυνατότητα πολιτογράφησης και στα παιδιά τους)  είχε  συναντήσει  επιφυλάξεις, ακόμη και αντιδράσεις, στους κόλπους του ελληνικού  Κοινοβουλίου. Το αίτημα περίπου 400 εβραίων προς την ελληνική Πολιτεία προσέκρουσε  πολιτικά στη στάση βουλευτών που διαβλέπουν  μετά την ψήφιση «την ανάκυψη σοβαρών ζητημάτων από άλλες εθνότητες, όπως οι Τσάμηδες», αλλά και άλλων, που κάνουν  λόγο για σκηνικό επέλασης «ισραηλινών επενδυτών». Ο  νόμος  έγινε  αφορμή για την αναβίωση μιας ιστορικά φορτισμένης εποχής που εγείρει βασικά ερωτήματα, όπως το πώς έχασαν οι εβραίοι της Θεσσαλονίκης,  Έλληνες πολίτες, την υπηκοότητά τους, αλλά  και  επαναφέρει  στο  προσκήνιο  προσωπικότητες  που σημάδεψαν με τη δράση τους τόσο την πολιτική όσο και την κοινωνική ζωή του τόπου.

Μορφές της Αριστεράς, όπως ο Αβραάμ Μπεναρόγια, εκ των ιδρυτών της Φεντερασιόν, του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας  (δηλ  του  ΚΚΕ) και της ΓΣΕΕ. Ο γιος του, Ελιέζερ (Ελι) Μπεναρόγια, μίλησε  στο  «Βήμα»  για άγνωστες  πτυχές  της  προσωπικότητας  του  πατέρα του, αλλά και για τη δική του ελληνική ταυτότητα. Ο  63χρονος  Ελι  Μπεναρόγια ζει  στην  Καλιφόρνια  των  Ηνωμένων Πολιτειών, όπου και δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά επί δεκαετίες. Είναι ένας από  τους δύο εν  ζωή γιους  (εκ των τεσσάρων)  Μπεναρόγια .

«Έφυγα  από  την  Ελλάδα  στα  πέντε  μου  χρόνια»  λέει  ο  κ.  Μπεναρόγια. «Γεννήθηκα  στην  Πλάκα, θυμάμαι  τις  βόλτες  που  έκανα  ως  παιδί  στο Ζάππειο, έχω  ζητήσει  την  ελληνική  ιθαγένεια από  το  2004,  όχι  συντονισμένα,  σε  συνεννόηση  με  άλλους  εβραίους  της  Θεσσαλονίκης,  αλλά  μόνος μου.  Μιλάω ελληνικά, οι  γονείς μου  δεν  σταμάτησαν  να  μιλούν  τη  γλώσσα, ακόμη  και  όταν πήγαμε  στο  Ισραήλ.  Έχω  άλλωστε  συγγενείς στην  Αθήνα, ξαδέλφια,  τελευταία φορά ήλθα  το  2004».

Ο  κ. Μπεναρόγια  είναι συντονισμένος καθημερινά με την ΕΡΤ, γνωρίζει ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ  τα της κρίσης στην Ελλάδα, ενώ παρακολουθεί συστηματικά την πολιτική επικαιρότητα στις ΗΠΑ. Δεν θέλησε ωστόσο ποτέ να αναπτύξει πολιτική ή συνδικαλιστική δράση, στα χνάρια του πατέρα του. «Υπάρχει ένα παράδοξο. Παρά  το γεγονός ότι τον λάτρευα, τον θαύμαζα  απεριόριστα, διαφωνούσα πάντα πολιτικά μαζί του» υπογραμμίζει. «Δεν υπήρξα ποτέ αριστερός, η πιο “προοδευτική” κίνησή μου ήταν η ψήφος στον Μπιλ Κλίντον. Θέλω πάντως να τονίσω ότι ο πατέρας μου ήταν δημοκράτης, γνήσιος  σοσιαλιστής, δεν  ήταν  κομμουνιστής. Και,  ασφαλώς, δεν ξέρω αν θα παρέμενε αριστερός σήμερα. Δεν είδε το Τείχος να καταρρέει, τη Σοβιετική Ένωση να διαλύεται, την Κίνα να ακολουθεί τον δρόμο του καπιταλισμού».

Ο κ. Μπεναρόγια διακόπτει συχνά τον λόγο του για να επισημάνει πόσο πολύ σιχαινόταν ο πατέρας του την αδικία, είναι πεπεισμένος ότι αυτό ήταν το βασικό κίνητρο για τη δράση του. Και παραπέμπει σε μια ενδεικτική συνέντευξη που παραχώρησε ο ίδιος ο Αβραάμ Μπεναρόγια στο «ΒΗΜΑ» (ΣΗΜΕΊΩΣΗ:  το  συγκρότημα  Λαμπράκη  ήταν  πάντα  το  αγαπημένο  παιδί  της  αθηναϊκής  σιωνιστικής  κλίκας,  με  – αναφερόμενες -  στενές  σχέσεις  με  την  Μοσάντ),  τον Νοέμβριο του 1978, έναν χρόνο προτού πεθάνει.  Εκμυστηρεύεται ότι ήταν τέτοιο το πάθος του ώστε εγκατέλειψε το επάγγελμα του δασκάλου για να καταφέρει να εισχωρήσει στους κόλπους της εργατικής τάξης ως τυπογράφος, ακόμη και ως καπνεργάτης.

«Παράτησα λοιπόν το  δασκαλίκι και  έγινα επίτηδες εργάτης στη Θεσσαλονίκη, στο τυπογραφείο  Ακουαρόνι. Μετά τη Νεοτουρκική Επανάσταση  (Ιούλιος 1908)  άρχισε άνεμος  ελευθερίας. Ιδρύονται λέσχες, σωματεία, ταμεία, γίνονται διαδηλώσεις και απεργίες (…). Έτσι,  έμπαινα στα καφενεία και άρχιζα την κουβέντα.  Άλλοι με άκουγαν, άλλοι  όχι. Όταν κατάφερα να με ακούν μερικοί, συμφωνήσαμε σε πολλά σημεία. Για την ελευθερία, την καλυτέρεψη της ζωής, την αλληλεγγύη μεταξύ των εργατών, την ένωσή τους. Και είπαμε να κάνουμε μια εργατική λέσχη».

Ο γιος του, Ελι, έχει να το λέει για τη σαγήνη που εξέπεμπε ο γονιός του όταν μιλούσε. «Γοητεύονταν μικροί και μεγάλοι, σημαντικοί και ασήμαντοι» θυμάται χαρακτηριστικά. «Είναι ενδεικτικό», συνεχίζει, «το πόσοι μαζεύονταν καθημερινά στο περίπτερο που διατηρούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Τον είχε βοηθήσει να το αποκτήσει ο Μπεν Τσβι, Ο  ΣΙΩΝΙΣΤΗΣ  ΗΓΕΤΗΣ  ΤΗΣ  ΕΠΟΧΗΣ.

Ο Αβραάμ Μπεναρόγια δεν προσχώρησε ποτέ στον σιωνισμό,  έχαιρε ωστόσο εκτίμησης και συμπάθειας τόσο από τον ΜΠΕΝ  ΓΚΟΥΡΙΟΝ,  όσο και από τον Τσβι. Τα έσοδα από το περίπτερο  και μια μικρή σύνταξη από ΤΟ  ΕΛΛΗΝΙΚΟ  ΚΡΑΤΟΣ  τον βοήθησαν να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του, κάπου στα περίχωρα του Τελ Αβίβ , εκεί όπου αποφάσισε για πρώτη φορά να διαμείνει το 1953, ως τον θάνατό του, το 1979.  Χωρίς να ξεχάσει την Ελλάδα, κάθε τόσο έφευγε για να μείνει λίγο καιρό στα μέρη που είχε συνηθίσει».

Όχι  ότι δεν είχε ρήξεις, αντιπάθειες, εχθρότητες. Στη συνέντευξη του ΄78 ο Αβραάμ Μπεναρόγια  θυμάται: «Με έπιασαν, με έβαλαν σε ένα ελληνικό ατμόπλοιο της γραμμής και έτσι βρέθηκα στην Αθήνα, Μάρτιος του 1912. Πού να  πάω, τι να κάνω; Αποφασίζω να πάω στο Εργατικό Κέντρο Αθηνών.  Ήξερα  την τυπογραφία την παλιά και ήλπιζα να βρω κάποια δουλειά. Μπαίνοντας βλέπω την εικόνα του Χριστού. “Τι είναι αυτός; ” τους ρωτώ. “Ο Χριστός, δεν τον ξέρεις;”. “Τον ξέρω” λέω, “αλλά τι δουλειά έχει εδώ; Εδώ είναι εργατικό κέντρο, όχι εκκλησία, παλεύετε για τα δίκαια των εργαζομένων”. “ Γι’ αυτό τον βάλαμε” μου λένε. “Ο Χριστός είναι ο προστάτης των φτωχών και της Δικαιοσύνης”. “Όχι” λέω  εγώ, “ο άνθρωπος για τους εργάτες είναι ο Μαρξ”. “ Μαρξ, ποιος  είναι  αυτός;” ρωτούν. Το επεισόδιο με τον Χριστό και το ότι ήμουν  εβραίος τους  έκανε  ψυχρούς  απέναντί μου ,αν και σοσιαλιστές.  Τι σοσιαλιστές  δηλαδή…».

Στον άλλον πόλο, τον πιο προσωπικό, ο κ. Ελι Μπεναρόγια τον περιγράφει ως άνθρωπο  πολύ τρυφερό, που καλλιεργούσε στενή σχέση με τα παιδιά του. «Δεν θα ξεχάσω την εικόνα του, να φτιάχνει χαρταετούς για τα παιδιά ολόκληρης της γειτονιάς. Παρά το γεγονός ότι ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία πατέρας, προσπαθούσε να είναι νεωτεριστής, να  κρατάει αγέραστο το πνεύμα του. Αυτό όμως που πιστεύω ότι τον έκανε ξεχωριστό  ήταν ο μηδενικός εγωισμός του, πράγμα  σπάνιο σε προσωπικότητες αυτού του βεληνεκούς».

ΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΕΒΡΑΙΟΙ,  Ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ  ΚΑΙ  Η  ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ

«Η ελληνική ιθαγένεια επιστρέφεται στους εβραίους της Θεσσαλονίκης, που είναι γεννημένοι  ως και το 1945, άρα σε μερικές δεκάδες ηλικιωμένων» τονίζει ο ιστορικός κ. Ιακώβ Σιμπή. «Οι  έλληνες  εβραίοι που έχασαν την υπηκοότητά τους, φεύγοντας- σε βάθος χρόνου- από την Ελλάδα, πρέπει να είναι πάνω από 40.000,  μαζί με τα παιδιά τους. Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, οι υπηκοότητες αυτές χάθηκαν παρανόμως. Μετά την προσάρτηση της Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα, το 1912, έχει  εξάλλου καταγραφεί ιστορικά προσπάθεια  ομογενοποίησης, ελληνοποίησης της πόλης, ΠΟΥ  ΥΠΗΡΞΕ  ΚΑΤΑ  ΚΥΡΙΟ  ΛΟΓΟ  ΕΒΡΑΪΚΗ(!)».

Όσο  για τους λόγους που ωθούν τους εβραίους της Θεσσαλονίκης να θέλουν πίσω την ελληνική ιθαγένεια;    «Η υπηκοότητα γίνεται “διαβατήριο” για την εύκολη πρόσβαση, για διαμονή  ή και σπουδές, σε χώρες της Ευρωπαϊκής  Ένωσης. Όσον αφορά τους  σε  ευθεία  γραμμή  κατιόντες, γιατί  οι λιγοστοί γέροι που τη δικαιούνται δεν είναι σε θέση να διεκδικήσουν τίποτε. Οι αλλοτινές περιουσίες έχουν άλλωστε καταληστευθεί. Μετά την πυρκαγιά του Αυγούστου του 1917  στη Θεσσαλονίκη, το μεγαλύτερο μέρος τους είχε ήδη καταστραφεί»  σημειώνει. Σχολιάζοντας τη στάση των κομμάτων απέναντι στο ζήτημα, ο κ. Σιμπή στέκεται ιδιαίτερα σε αυτή του ΚΚΕ.

«Απορώ πώς είναι δυνατόν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας να είναι αντίθετο στην επιστροφή της ελληνικής ιθαγένειας, τη στιγμή που Ο  ΙΔΙΟΣ  Ο  ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ  ΕΙΧΕ  ΚΑΝΕΙ  ΔΗΛΩΣΗ  ΥΠΕΡ  ΤΗΣ  ΙΔΡΥΣΗΣ  ΕΘΝΙΚΗΣ  ΕΣΤΙΑΣ  ΓΙΑ  ΤΟΥΣ  ΕΒΡΑΙΟΥΣ,  ΣΤΗΝ  ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ».

Όταν  το  1953  ο  Στάλιν,  πριν  την  δολοφονία  του  από  τον  εβραιοκομμουνιστή  Καγκάνοβιτς,  εξαπέλυσε  διωγμούς  κατά  των  εβραίων  της  Ρωσίας,  οι  Μοσχοβίτες  κορόιδευαν  λέγοντες:  «αυτοί  είναι  οι  ΤΟΚΟΙ  από το  κεφάλαιο  του  Μαρξ».

Η συνέντευξη  του  γιού  του  Μπεναρόγια  στο  συγκρότημα  Λαμπράκη  τα  λέει  όλα.-

Π.Ζ.