Ομιλία - σοκ του Βορίδη: “Διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, το ελλαδίτικο κρατίδιο είναι εμετικό έκτρωμα που μόνο να εξοντώνει ξέρει!”

Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν στα διάφορα γραπτά και ομιλίες του Μάκη Βορίδη, την εποχή που παρίστανε τον Εθνικιστή, είτε αφορούσε την συμμετοχή του στην ηγεσία της Νεολαίας ΕΠΕΝ  είτε την πορεία του με το Ελληνικό Μέτωπο. Άλλο ένα δείγμα της πλήρους μετάλλαξης αυτού του τύπου, απ΄αυτό που υποστήριζε ότι ήταν παλαιότερα σε ακραιφνή νεοφιλελεύθερο σήμερα είναι και τα όσα είπε στις 28 Σεπτεμβρίου 2003 σε εκδήλωση της νεολαίας του κόμματος του (3η Εθνικιστική Γιορτή Νεολαίας), σε μια μακροσκελή ομιλία, από την οποία σας παρουσιάζουμε κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Στα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου συνωθούνται όχι οι νέοι, αλλά οι "νεολαίοι". Συνωθούνται αυτοί που είναι από τη γέννα τους γερασμένοι. Το πολιτικό μας σύστημα, γέρικο και διεφθαρμένο, εξοικειωμένο με την συναλλαγή και την διαπλοκή και αναπαραγόμενο από  αυτήν κατασκευάζει μία τέτοια, όμοια με αυτό, νεολαία: δειλή, φοβισμένη, υποταγμένη, τσακισμένη. Μαρξιστές και φιλελεύθεροι...
θέλουν την νεολαία μας μονίμως διαμαρτυρόμενη, μονίμως υποκύπτουσα, μονίμως άτολμη και φοβισμένη....

Έτσι αναπαράγουν τους υπηκόους τους, τρισάθλια και μίζερα ανθρωπάρια που είτε έχουν, είτε δεν έχουν εξουσία, είτε αποτύχουν στην ζωή τους, είτε γίνουν καθηγητές, πανεπιστημιακοί, λεφτάδες, φτασμένοι επιστήμονες, ανώτατοι δικαστικοί θα παραμείνουν για πάντα δειλοί και φοβισμένοι, άνθρωποι που δεν ένιωσαν ούτε μια στιγμή ελεύθεροι στην ζωή τους, που ούτε για μία στιγμή δεν ένιωσαν την ανάσα του απόλυτου, της χαράς εκείνης που νιώθει ο τελευταίος εργαζόμενος πολίτης, όταν, μετά από μια σκληρή μέρα εργασίας, έχοντας κερδίσει το ψωμί του, μπορεί να  περιφρονήσει τους υπουργούς και την εξουσία τους, την χαρά που νιώθει  ο ενσυνείδητος Έλληνας όταν αψηφά το σύστημα, το καθημερινό κατεστημένο, την πολιτική εξουσία, την πολιτική ορθότητα ή  όπως πια λέμε το "politically correct", τους Χατζηνικολάου και τους Λαλιώτηδες, για να αναπνεύσει τον καθαρό αέρα μίας ηθικής πορείας, την πορεία των περήφανων και ακέραιων ανθρώπων.
Να λοιπόν το όραμα της Ελλάδος για το Ελληνικό Μέτωπο, οι περήφανοι και ακέραιοι Έλληνες. Να ξαναγίνουν οι Έλληνες αυτό που ήταν πάντα: πολεμιστές, έμποροι, ποιητές και καλλιτέχνες, φιλόσοφοι και δημιουργοί, μια φυλή κυρίων. Αυτό είναι το πεπρωμένο του Ελληνισμού. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να γκρεμιστεί το πιο αηδιαστικό από  όλα τα τέρατα του κόσμου, όπως έλεγε ο Φρειδερίκος Νίτσε: το Κράτος. Να λοιπόν και ο εχθρός της νεολαίας και του κινήματος μας, αυτό το εμετικό έκτρωμα, το ελλαδίτικο κρατίδιο που μόνο να εξοντώνει ξέρει, που μόνο να συνωμοτεί μπορεί, χαιρέκακο, μνησίκακο, μοχθηρό και φουκαριάρικο».

Με δεδομένο ότι η δίωξη εναντίον της Χρυσής Αυγής βασίζεται πάνω στα περιεχόμενα άρθρων, ομιλιών και βιβλίων, θα μπορούσε ο Βορίδης να ανησυχεί για μια ενδεχόμενη δίωξη εναντίον και του ιδίου;  Όχι βέβαια, γιατί ο Βορίδης φρόντισε να ταυτιστεί με όλα όσα κατηγορούσε και αηδίαζε στην τότε ομιλία του, μόλις 11 χρόνια νωρίτερα. Ταυτίστηκε, όπως το νύχι με το κρέας, με ένα «σύστημα, γέρικο και διεφθαρμένο, εξοικειωμένο και με την συναλλαγή και την διαπλοκή και αναπαραγόμενο από αυτή».

Έγινε ένα με τους υπηκόους του συστήματος, «τρισάθλια και μίζερα ανθρωπάρια» που «θα παραμείνουν για πάντα δειλοί και φοβισμένοι», χαριεντίστηκε με τους «Χατζηνικολάου» και έτσι δεν μπόρεσε να «αναπνεύσει τον καθαρό αέρα μιας ηθικής πορείας, την πορεία των περήφανων ανθρώπων». Ευτυχώς, για τον Βορίδη που «σοβαρεύτηκε» και γλείφει εκεί που πριν έφτυνε, γιατί με εκφράσεις ολοκληρωτισμού όπως η «ανάσα του απόλυτου» και την προτροπή «Να ξαναγίνουν οι Έλληνες αυτό που ήταν πάντα: πολεμιστές, έμποροι, ποιητές και καλλιτέχνες, φιλόσοφοι και δημιουργοί, μια φυλή κυρίων. Αυτό είναι το πεπρωμένο του Ελληνισμού», θα έπρεπε να ανησυχεί.

Είναι προφανές ότι η παρότρυνση σε «πολεμιστές» και μια «φυλή κυρίων» οδηγεί σε σαφή «πολεμοχαρή» και «ρατσιστικά» κηρύγματα, τα οποία θα τον έφερναν αντιμέτωπο με την μήνη του Βουρλιώτη, της Κλάπα της Δημητροπούλου, του Ντογιάκου, αλλά και των απανταχού Ψαρράδων της δημοσιογραφίας. Όποιος όμως, ξεπουλά τις ιδέες του, σκύβει το κεφάλι του και προσκυνά όσους και όσα κατηγορούσε δεν κινδυνεύει και δεν έχει κανένα τέτοιο φόβο. Θα συμφωνήσουμε, πάντως, απόλυτα με τα όσα αναφέρει για αυτό «το εμετικό έκτρωμα, το ελλαδίτικο κρατίδιο που μόνο να εξοντώνει ξέρει, που μόνο να συνωμοτεί μπορεί, χαιρέκακο, μνησίκακο, μοχθηρό και φουκαριάρικο».

Ως εκπρόσωπος ο ίδιος σήμερα αυτού του εμετικού εκτρώματος, ο Βορίδης γνωρίζει πολύ καλά  πως αυτό συνωμοτεί εναντίον των Πραγματικών Εθνικιστών, οι οποίοι παρέμειναν Πιστοί στην Ιδέα της Ελλάδος και δεν πρόδωσαν τα ωραιότερα ιδανικά της ζωής τους. Αν οι Αληθινοί, οι Γενναίοι, οι Αυθεντικοί και οι Ανθεκτικοί στη ροή του Χρόνου έχουν Όνειρα από Σίδερο, οι ψεύτες, οι δειλοί, οι κάλπικοι και οι φθαρμένοι μέσα στο Χρόνο έχουν (και είναι) μόνο εφιάλτες...

Γιώργος Μάστορας