Η Ταινιοθήκη ενός εθνικιστή: “1984”

Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει και το μέλλον, 
Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει και το παρελθόν"
Michael Radford, Ηνωμένο Βασίλειο, 1984

Περίληψη
Η ιστορία διαδραματίζεται στο Λονδίνο του 1984, υπό το πιο ολοκληρωτικό καθεστώς που έχει γνωρίσει ποτέ το ανθρώπινο γένος, το καθεστώς της δυστοπικής Ωκεανίας. Οι πολίτες βρίσκονται υπό εικοσιτετράωρη παρακολούθηση και η σκέψη μπορεί να θεωρηθεί έγκλημα. Ο Γουίνστον Σμιθ, οραματιζόμενος ένα "ελεύθερο" αύριο, είναι το πρόβατο που παρά την....
αδιάκοπη προπαγάνδα του κράτους, καταφέρνει να βγει απ' το κοπάδι χάρη στην έμφυτη ιδιότητα του ανθρώπου που ονομάζεται σκέψη και στην δύναμη της αγάπης, σε ένα καθεστώς οπού η σκέψη είναι επισήμως ποινικοποιημένη. Όταν το "έγκλημα" του αποκαλυφθεί, ξεκινά μια σειρά ανελέητων ψυχολογικών και σωματικών βασανιστηρίων, με απώτερο σκοπό να πιστέψει πως δύο και δύο μπορεί να κάνουν και πέντε, αν αυτή είναι η επιθυμία του συστήματος.
Κινηματογραφική μεταφορά της τελευταίας μυθιστορηματικής εργασίας του Τζόρτζ Όργουελ, ενός βιβλίου - σταθμού του 20ού αιώνα για την πολιτική σκέψη.
Ανάλυση
Δεν είναι λίγοι, αυτοί που στον 20ό και στον 21ο αιώνα, σε έκρηξη λαϊκισμού και αριστερίστικης προπαγάνδας έχουν προσπαθήσει να "φωτογραφίσουν" το τι σημαίνει πολιτικός τρόμος για τον άνθρωπο. Φυσικά, ελάχιστοι κατάφεραν να ανταποκριθούν στον στόχο της δημιουργίας τους. Ένας από αυτούς, δίχως αμφιβολία είναι ο George Orwell και ο Michael Radford που ανέλαβε το δύσκολο έργο της κινηματογραφικής μεταφοράς. Πριν συνεχίσουμε την ανάλυση, θα ήθελα να αναφέρω προς κάθε λογής θολοκουλτουριάρη, πως είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένο ότι το κλίμα της ταινίας και το καθεστώς το οποίο περιγράφεται είναι ξεκάθαρα Σταλινικό. 
Το "1984" λοιπόν, είναι η ταινία η οποία έφερε στο προσκήνιο τον όρο "ο μεγάλος αδελφός". Φυσικά δεν θα μπορούσε να μην σας θυμίζει τίποτα. Ο "μεγάλος αδελφός" μπορεί σήμερα να αποτελεί έκφραση που υποδηλώνει καθεστώς παρακολούθησης, μα τα τελευταία δεκαπέντε περίπου χρόνια, από τότε που το αμερικανοσιωνιστικό λόμπι κατέβαλε επισήμως κάθε είδους ενημερωτικών - ψυχαγωγικών μέσων και κοινωνικών εφαρμογών, έχουμε δει ανθρώπους της διπλανής πόρτας να υποπίπτουν εθελοντικά στο απόλυτο στάδιο εξευτελισμού και ταπείνωσης. Κι όμως, η ταινία δεν είναι τόσο προφητική και εύστοχη λόγο του προφανούς αποτελέσματος, αλλά λόγω των κινήτρων αυτών των ανθρώπων. Οι άνθρωποι στο "1984" νιώθουν πραγματική αγάπη για τον μεγάλο αδελφό. Για αυτό, η ταινία δεν καθίσταται σουρεαλιστική μονάχα χάρη σε ορισμένες σκηνές οπού ο πρωταγωνιστής φαντάζεται τον παράδεισο, αλλά είναι σουρεαλιστική ως προς το ψυχολογικό νόημα της, το οποίο δεν περιγράφεται άμεσα με κάποιες εικόνες. Είναι σαν να βλέπουμε ένα σύνολο ανθρώπων που γνωρίζουν πως ο κόσμος πρόκειται να καταστραφεί κυριολεκτικά, μα δεν νοιάζονται, αντιθέτως, αντί να προσπαθήσουν να το αποτρέψουν συνεχίζουν να τρώνε τις στάχτες της καθημερινότητας. Μια από τις πολλές ερμηνείες που θα μπορούσαμε να δώσουμε όσο αφορά αυτό το γεγονός, είναι πως ενδόμυχα μπορεί και να έχουν πλήρη επίγνωση του τι συμβαίνει, μα απλά αρνούνται να κοιτάξουν κατάματα την πραγματικότητα.
Διαβάστε περισσότερα στην "Αντεπίθεση"