Δε θα περάσει ούτε μια μέρα που δε θα σκεφτούμε το Γιώργο και το Μάνο
...Ναι,
θα μπορούσα να ζήσω οπουδήποτε, στη μοναξιά, στη λησμονιά, οπουδήποτε,
απόστρατος κι ανεύθυνος, δίχως φθόνο, να χαίρομαι τα κατορθώματα των
άλλων, ένδοξες πράξεις, που δεν έκανα εγώ.. να κοιτάω τη διαδρομή ενός
αργοπορημένου μυρμηγκιού που κουβαλάει μες στο ολοπόρφυρο λιόγερμα ένα
σπυρί καλαμπόκι πιο μεγάλο απ' το μπόι του και να νιώθω όλης της γης το
κάλεσμα και του καλοκαιριού τη ζέστα με τα πόδια αυτού του μερμηγκιού,
κι όλου του κόσμου η ευγνωμοσύνη αμίλητη να στέκει μες στα μάτια μου
καθώς θ' ακούω αιώνια κείνο το ψαράκι να φωνάζει : "αύριο, αύριο". Ποιο
αύριο, σήμερα ;; ’’
Για το δικό μας αύριο αγωνιζόμαστε σήμερα!!
Ναι,θα
μπορούσαμε να ζούμε μια ζωή ανέμελη,μακρυά από αγώνες και θυσίες,μακρυά
από στεναχώριες και άγχη,μια ζωή γεμάτη διασκέδαση και χαλαρότητα,σε
ήθη και αξίες..Όμως όχι!Όχι εμείς,γιατί για εμάς η ζωή δεν είναι παρά
μια........
