Σάλο σε σύσσωμη την αριστερά και «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» ξεσήκωσε η αρθρογραφία του Γ. Πανούση στην αγαπημένη του εφημερίδα του «ομίλου». Η σημειολογία είναι διττή: Αφενός γιατί αρθρογραφία και όχι πράξη, αφετέρου γιατί στον «όμιλο» και όχι αλλού. Ας τα ξεκαθαρίσουμε σύντομα.
Με τον Πανούση γνωρίζομαι ήδη από τα φοιτητικά μου χρόνια, τέλη της δεκαετίας ’80 αρχές ’90 στο Δημοκρίτειο. Παρότι ήταν από τους ελάχιστους που έμεναν στην Κομοτηνή και από τους πλέον αγαπητούς στους φοιτητές, ήταν ο πλέον «άοσμος». Λέκτορας τότε, αν θυμάμαι καλά, δίδασκε Εγκληματολογία και Σωφρονιστική, τα λιγότερο «νομικά» μαθήματα και βαθμούς έβαζε ακόμα και σε κείνους που…
πέρναγαν απ’ έξω, χωρίς να έχουν «οσμή» , όπως λέγαμε τότε. Θα έλεγε κανείς ότι η φύση των μαθημάτων του ταίριαζαν «γάντι» στην ιδιοσυγκρασία.
Άκρως θεωρητικά, προσφερόμενα για ανάπτυξη και σχολιασμό αλλά χωρίς ευχέρεια παρέμβασης στην πράξη, όπως σου προσφέρει το ποινικό ή η ποινική δικονομία. Κατάλληλα για πανεπιστημιακές αίθουσες, κατάλληλα «ζυμώσεις» ή για φοιτητοπαρέες αλλά πλήρως ασύμβατα με τη ζώσα δικαστηριακή πραγματικότητα, με την διακονία της ποινικής επιστήμης στις αίθουσες όπου κερδίζονται και χάνονται ζωές. Ό,τι διαφορά έχει ο χειρουργός από τον ιατροδικαστή, ώστε να καταλάβουν και οι μη νομικοί. Ο μεν ένας κρατάει τη ζωή σου στα χέρια του, ο δεύτερος έρχεται να διαγνώσει από τι πέθανες, χωρίς να μπορεί (ή να ξέρει) να κάνει τίποτα για να σε σώσει.
Η εξέλιξη του αγαπητού καθηγητή ήταν ευθέως ανάλογη με τα προσδοκώμενα. Η θεωρητική ανάπτυξη των προβληματισμών του δεν περιορίστηκε στο μάθημα, αλλά με τη συχνή του αρθρογραφία στον «όμιλο», επί παντός του επιστητού συχνά, κέρδισε τη συμπάθεια και την αναγνωσιμότητα που του χρειαζόταν ώστε να κατέβει από τα «αλώνια» της Θράκης στα «σαλόνια» των Αθηνών. Έτσι από Αγίου Κωνσταντίνου (όπου τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ), μισό τσιγάρο δρόμος για Κουμουνδούρου και τα λοιπά είναι γνωστά.
Μέσα από αυτή την πολύχρονη πορεία, μερικά πράγματα έμειναν πεισματικά τα ίδια. Ο καθηγητής αν και πολυγραφότατος, ουδέποτε παρενέβη ευθαρσώς εκμεταλλευόμενος την πολιτική του ιδιότητα, όχι τώρα αλλά και νωρίτερα. Ούτε όταν κάηκε η Αθήνα το 2008, ούτε όταν δολοφονούντο άνθρωποι στη Marfin, ούτε όταν η αριστερή τρομοκρατία γάζωνε τους «ταξικούς εχθρούς».
Το ίδιο ακριβώς κάνει και τώρα που είναι υπουργός! Την ώρα που η Πρυτανεία του Πανεπιστημίου παραμένει κατειλημμένη, την ίδια ώρα που καταστρέφεται δημόσια και ιδιωτική παρουσία, ο καθηγητής… αρθρογραφεί! Αρθρογραφεί αντί να παρεμβαίνει, δίνει συνεντεύξεις αντί να συντάσσει νομοσχέδια και υπουργικές αποφάσεις, «παρίσταται» στον όμιλο αντί να παρίσταται στην κοινωνία που τον εξέλεξε.
Αν η πολιτική ήταν εύκολη υπόθεση, δεν θα ήταν έργο των «επαϊόντων» (σοφών) κατά τον Αριστοτέλη. Από την άλλη, αν οι καθηγητές ήταν κατάλληλοι για να κυβερνούν, δεν θα είχε γίνει πασίγνωστη η φράση του Βίσμαρκ "Drei professoren, vaterland verloren", δηλαδή «καθηγητές τρεις και εχάθη η πατρίς». Και δυστυχώς, η κυβέρνηση αυτή περιλαμβάνει πολλούς περισσότερους από τρεις. Με αυτή τη λογική, είναι απίθανο που υπάρχει ακόμα Πατρίς..
Γιάννης Ζωγράφος
Δικηγόρος- ΜΔΕ Ποινικού
Πολύ καλό κείμενο. Να συμπληρώσω ότι όχι μόνον τρεις, αλλά στρατιές ολόκληρες υπάρχουν σαν αυτόν στα πανεπιστήμιά μας και όχι μόνον από την αριστερά, αλλά και από τη δεξιά και από το κέντρο. Ειδικά εκείνες οι σχολές των Οικονομικών και των Διεθνών Σχέσεων είναι οι αντιπρόσωποι της νέας τάξης στη χώρα μας. Οι καθηγητές τους κινούνται μεταξύ του ΕΛΙΑΜΕΠ και των κομματικών γραφείων, εξαργυρώνοντας τα πτυχία τους για χρήμα και εξουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά εξαιρέσεις υπάρχουν και εντοπίζονται σε όσους δεν έχουν αξιώματα, δεν ανέβηκαν αστραπιαία τη βαθμολογική κλίμακα και δηλώνουν Έλληνες.