ΕΙΝΑΙ Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΗΛΙΘΙΕ…

Εν χορώ λοιπόν προέτρεπαν οι «φερέλπιδες νεανίες» του (μετακομίσαντος στη …Συγγρού) κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, τον Γερούν (Νάισεμπλουμ ή κάπως έτσι) να …κρατήσει «γερά» (στις διαπραγματεύσεις εννοείται με την ελλαδική κυβέρνηση για το «χρέος»). Και «λογικό» είναι. Και …τεκμηριωμένο «ιστορικά» από την εποχή του «Γαλλικού», του «Αγγλικού» και του «Ρωσσικού» κόμματος, όταν ο κατακομματισμένος (και κατακομματιασμένος βεβαίως) νεοελλαδίτης, έβλεπε περισσότερο κοντά του το Γάλλο, τον Άγγλο ή τον Ρώσσο, παρά τον αντίστοιχο «γαλλόφιλο», «αγγλόφιλο» ή «ρωσσόφιλο» συντοπίτη του. Μια «λογική» ριζωμένη βαθειά μέσα στο πετσί του χατζηρωμηού και στα χρόνια που ακολούθησαν. Πέραν ελαχίστων διαλειμμάτων, από τις.... απαρχές του «ανεξάρτητου» κρατιδίου του έτσι ένοιωθε δυστυχώς ο «πολίτης» τούτης της χώρας. Το κόμμα, υπεράνω του έθνους ! Γέμιζαν από μετακατοχικά ταβερνιάρικα άσματα τα σωθικά των «μεν», τραγουδώντας πως «κατεβαίνει η Αγγλία μ’ όλα της τα μεγαλεία», με τους «δε» να απαντούν, ομοίως άδοντες, πως «κατεβαίνουν τα Ρωσσάκια με τα κόκκινα σκουφάκια». «Κουράγιο μικροκόρη μας που μας εγίνης μάνα» συνέγραφεν για την Κύπρο το ’74 ο «αριστερός» Ρίτσος, εμμέσως πλην σαφώς αναγνωρίζοντας πως η εθνική τραγωδία επέφερε την επάνοδον της «πολυπόθητης δημοκρατίας» στον τόπο. Ομοίως όπως από το ’67, αναρωτιόντουσαν οι «δημοκράτες» (κάθε «παράταξης»), «τι κάνουν οι Αμερικάνοι και δεν επεμβαίνουν να ρίξουν τη χούντα». Καμάρωνε και «προχουντικώς» ο «κεντρώος» σκιτσογράφος του οργανισμού Λαμπράκη, Φωκίων Δημητριάδης που οι Αμερικάνοι έδιωξαν τον «δεξιό» Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη και αποτύπωνε σκωπτικώς τον Αϊζενχάουερ να τον πετάει κλωτσηδόν από τον Λευκό Οίκο. Όχι. Δεν είναι το πελατειακά δομημένο σύστημα, που κάνει τον νεοέλληνα να θεωρεί την …προσωπική του «προκοπή», συνδεδεμένη άρρηκτα με τον κομματικό οργανισμό στον οποίον ανήκει και ν’αναζητεί «συμμάχους» ακόμη και στους εχθρούς του έθνους, «αιτιολογημένα» μέσα από την ψυχολογική βεβαιότητα πως «το ίδιο σκέφτονται και οι άλλοι». Ούτε και ο ασχέτως προσωπικών συμφερόντων οπαδισμός, που λειτουργεί και στην πολιτική και στο ποδόσφαιρο πανομοιοτύπως, κάθε που χαιρέκακα βλέπει ο νεοέλλην «φίλαθλος» την «άλλη ομάδα» να ηττάται από την ξένη, στις διεθνείς …κλωτσοπατινάδες. Οι επιμέρους «δομές» αυτού του συστήματος, δεν είναι παρά οι εκφάνσεις μιας …βαθύτερης υπόθεσης που ανάγεται στα ίδια του τα θεμέλια. Δεν είναι η «Νέα Δημοκρατία» κι’ η κάθε «Νέα Δημοκρατία». Είναι η «Δημοκρατία» ηλίθιε…

ΟΔΥΣΣΕΥΣ  ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ