Η δομή και η λειτουργία του παρακράτους στην σύγχρονη πολιτική ιστορία του Τόπου έχει μια πρακτική αλληλοεξυπηρετήσεων με την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία. Οι «αντιφασιστικές» συμμορίες, ως κύρια έκφραση της παρακρατικής δράσης, εδώ και λίγο χρονικό διάστημα, έχουν ξεσαλώσει εντελώς με την διάπραξη ανήθικων και παράνομων ενεργειών κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, γνωρίζοντας ότι όχι απλώς έχουν το απαραίτητο ακαταδίωκτο αλλά και το συνεχές «σπρώξιμο» από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχοντας να αντιμετωπίσει τον ηθικό και πολιτικό εξευτελισμό της ανακολουθίας του ως προς τις προεκλογικές του εξαγγελίες και της ταύτισής του με την επερχόμενη συμφωνία μνημονιακού τύπου, πρέπει να βρει έναν τρόπο να εκτονώσει την «οργή» τόσο των άμεσων, όσο και των έμμεσων μελών και υποστηρικτών του. Και επειδή πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, ως εξουσία, έχει προσγειωθεί στον σκληρό κόσμο της μνημονιακής προσαρμογής, με...
τις προεκλογικές εξαγγελίες για «σκίσιμο» και «κατάργηση» του Μνημονίου να ηχούν πια ως ένα κακόγουστο αστείο εξαπάτησης και αθέτησης υποσχέσεων, η μόνη διέξοδος που απομένει για να εκτονώσουν την «επαναστατικότητά» τους είναι ο ανέξοδος «αντιφασισμός» τους.
Ο παρατηρητής του μικρόκοσμου των διαφόρων «αντιφασιστικών» ομάδων, είτε αυτές κινούνται στον «αντιεξουσιαστικό» χώρο, είτε στις διάφορες εκδοχές του αριστερισμού, θα δει ότι ο αντιεθνικισμός τους συνοδεύεται από ένα δήθεν φιλεργατικό προφίλ, στα πλαίσια πάντοτε του «ταξικού πολέμου» και της «προλεταριακής σκέψης». Ο ίδιος παρατηρητής θα διαπιστώσει ότι, ως επί το πλείστον, οι δραστηριότητες αυτών των ομάδων, όταν ξεφεύγουν από το κάδρο του «αντιφασιστικού αγώνα», είναι όχι μόνο μηδαμινές ως προς την διεκδικητικότητα ουσιαστικών και ρεαλιστικών αλλαγών υπέρ των εργαζομένων αλλά και εντελώς αφυδατωμένες ως προς την κριτική, αν όχι αρνητικότητα, έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και της πολιτικής που αυτός εξασκεί ως κυβερνητική εξουσία. Ας αναφέρουμε σ’ αυτό το σημείο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πριν από μερικές εβδομάδες έγινε μια «αντιεξουσιαστική» πορεία προς την πρεσβεία της Γερμανίας, η οποία είχε -υποτίθεται- αντιμνημονιακό χαρακτήρα, με συνθήματα αντιγερμανικά, αντιιμπεριαλιστικά, αντικεφαλαιοκρατικά. Συνθήματα, όμως, τα οποία βρίθουν πολλαπλών αντιφάσεων, αδυναμίας ικανοποιητικής ερμηνείας του χαρακτήρα της εξάρτησης της Χώρας, καθώς και μιας άτοπης, όσο και άσκοπης, επιχειρηματολογίας. Πολύ περισσότερο, όμως, αυτό το οποίο ξεχώριζε στην εν λόγω συγκέντρωση, «βγάζοντας μάτι» με το περιεχόμενό της, ήταν η πλήρης απουσία οποιασδήποτε πολεμικής -ή έστω κριτικής- στο συγκεκριμένο πολιτικό ρεύμα και κομματικό φορέα που διαχειρίζεται σήμερα την κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα και συνεχίζει την μνημονιακή πολιτική, εξαπατώντας τον Ελληνικό Λαό με «σκληρές διαπραγματεύσεις», «κόκκινες γραμμές», «ανυποχώρητη στάση» και τα συναφή. Με αυτόν τον τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ αποκόπτεται από κάθε είδους κριτική για την σαφή πολιτική όχι απλώς υποχώρησης αλλά ουσιαστικής παράδοσης απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους.
Το χαρακτηριστικό αυτό παράδειγμα αποτελεί μια μόνο απόδειξη της πυξίδας του μονοθεματικού και πρακτορίστικου χαρακτήρα των «αντιφασιστικών» ομάδων, οι οποίες με τον πιο ύπουλο τρόπο όχι μόνο δεν κινούνται έμπρακτα σε αντιμνημονιακές δράσεις, όχι μόνο δεν ασκούν έστω και στο ελάχιστο μια ουσιώδη κριτική, ένσταση, διαμαρτυρία απέναντι στην επί του Μνημονίου κυβερνητική πολιτική, αλλά δια μέσου των καλυμμένων παρακρατικών ενεργειών του «μαχητικού αντιφασισμού» επιχειρούν να εξουδετερώσουν την μόνη συνεπή αντιμνημονιακή και αυθεντική φιλεργατική πολιτική δύναμη, αυτήν δηλαδή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Κάποιες ελάχιστες, αλλά «πνιγμένες» για ευνόητους λόγους, φωνές στον λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό χώρο», αντιλαμβανόμενες το «αλισβερίσι» ανάμεσα στην κυβέρνηση και τις «συλλογικότητες» αυτές (οι οποίες ανενόχλητες από την οποιαδήποτε νομική και ποινική δέσμευση προχωρούν την «αντιφασιστική» τους δράση σε ολοένα και περισσότερες εγκληματικές ενέργειες, δίχως να εστιάζουν σε ουσιαστικό αγώνα άρνησης της μνημονιακής κατοχής), μιλούν ξεκάθαρα για «παρακράτος του ΣΥΡΙΖΑ», το οποίο ελέγχει πρόσωπα και καταστάσεις στον χώρο τους. Μια σειρά παραδειγμάτων τις τελευταίες εβδομάδες αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Την ώρα που η λαίλαπα του Μνημονίου επιχειρεί τον σχεδιασμό μια νέας σαρωτικής επίθεσης που θα ισοπεδώσει ξανά την Χώρα, προετοιμάζοντας το έδαφος για την «κινεζοποίηση» του Ελληνικού Λαού και την εφαρμογή της αποκρουστικής και προκρούστειας λογικής μιας σύγχρονης εργασιακής γαλέρας, οι παρακρατικές συμμορίες των «αντιφασιστικών» οργανώσεων διοργανώνουν παράνομες αντισυγκεντρώσεις εναντίον των αντιμνημονιακών συγκεντρώσεων της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, άμεσες δολοφονικές επιθέσεις κατά στελεχών της και θρασύδειλες επιθέσεις εναντίον γραφείων της με την ανοχή και την κάλυψη της αστυνομίας, η οποία από «χοιρινό κρέας», όπως τους αποκαλούσαν στο παρελθόν, φαίνεται ότι έχει μετατραπεί πια σε σύμμαχο, συμμέτοχο και συνένοχο στην επιχείρηση εγκληματικών ενεργειών κατά του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος. Στο αλλοπρόσαλλο αυτό ανθελληνικό μέτωπο των κρατικών δυνάμεων καταστολής και των «αντιεξουσιαστών» προστίθεται κι ένας συρφετός δημοσιογράφων, οι οποίοι με απύθμενο θράσος συνθλίβουν κάθε έννοια αληθοέπειας, αντικειμενικότητας και ειλικρινούς καταγραφής των γεγονότων, παρουσιάζοντας μια εντελώς διαστρεβλωτική και παραμορφωμένη εικόνα της πραγματικότητας. Με απύθμενο θράσος τα θύματα μετατρέπονται σε θύτες και αντιστρόφως, ανάλογα με το τι εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ανθελληνικού καθεστώτος. Και έπεται συνέχεια… ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Γιώργος Μάστορας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών