Επειδή τα γραπτά μένουν, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να δούμε πόσο εκτέθηκαν κάποιοι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι – υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά τους να πείσουν ότι το συγκεκριμένο κόμμα αποτελεί κάτι διαφορετικό από την προηγούμενη κυβέρνηση. Πριν από δύο περίπου μήνες, για την ακρίβεια στις 18 Μαΐου, ο «πολύς» Δημήτρης Τρίμης, σε κείμενο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με τίτλο «Η ώρα της κοινωνίας», γράφει, μεταξύ άλλων, τα εξής, «κλείνοντας» την «ανάλυσή» του:
«Τα ενδεχόμενα συνεπώς είναι τα εξής: Πρώτον, η κυβέρνηση Τσίπρα να καταργήσει κόκκινες, ροζ και πράσινες γραμμές και να υπογράψει έναν κάποιο κακό συμβιβασμό, πολύ μακριά από τις λαϊκές προσδοκίες που καλλιέργησε, για να παραμείνει κυνικά στις καρέκλες της, έστω κι αν χρειαστεί να διασπάσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να συνεργαστεί με ορισμένες «κεντροδεξιές» και «κεντρώες» μνημονιακές δυνάμεις. Σ΄ αυτή την....
περίπτωση οι θεσμοί θα έχουν πετύχει τακτικά και στρατηγικά το καλύτερο γι αυτούς αποτέλεσμα: θα έχουν μεταλλάξει σε τρεις μήνες ένα αριστερό ριζοσπαστικό κίνημα σε… μία από τα ίδια. Η ίδια πολιτική σημασία μιας τέτοιας αρνητικής εξέλιξης για την πορεία ολόκληρης της ευρωπαϊκής (και όχι μόνο) Αριστεράς και των λαϊκών κινημάτων είναι προφανής. Ή, δεύτερον, η κυβέρνηση Τσίπρα να διακόψει τις προσχηματικές δήθεν συνομιλίες μεταξύ ισότιμων εταίρων και όλες τις αλλεπάλληλες συσκέψεις, τεχνικές αξιολογήσεις και διαπραγματεύσεις με τους σαδιστές της Ε.Ε. και να πει ολόκληρη την αλήθεια στους πολίτες μέσα κι έξω από την Ελλάδα, καλώντας τους να αντισταθούν έμπρακτα στους εκβιασμούς και να ανατρέψουν το μνημονιακό καθεστώς υποτέλειας και βαρβαρότητας που καθημερινά σκοτώνει τη χώρα μας. Νομίζω ότι βρισκόμαστε εξ αντικειμένου μπροστά στο δεύτερο ενδεχόμενο, διότι μερικές κυβερνήσεις και μερικοί ηγέτες, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, εννοούν αυτά που λένε».
Από το τι «νόμιζε» πριν από δύο μήνες ο Τρίμης, μέχρι τον εξευτελισμό της Δευτέρας, υπάρχει πολύ τεράστια διαφορά. Ο «ηγέτης» Τσίπρας διέπραξε μια «αξιοθαύμαστη» πράξη πλήρους υποτέλειας απέναντι στους εταίρους και τους διεθνείς τοκογλύφους. Μην… ανησυχείτε όμως. Μπορεί ο Τρίμης να είναι εντελώς άσχετος στο να μπορεί να κάνει μια αξιόλογη πολιτική ανάλυση, με την πραγματικότητα να τον διαψεύδει παντελώς, αλλά είναι πολύ πιθανόν να διαβάσετε σύντομα πάλι κάποιο «αφιέρωμά» του για το τι έγραφε κάποιο κείμενο στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ πριν από 10, 20, ή 30 χρόνια… Τα ίδια χάλια και από τον «έτερο καππαδόκη» του «αντιφασισμού», τον Δημήτρη Ψαρρά. Ο… ομορφάντρας αυτός, την προηγούμενη του δημοψηφίσματος, είχε ένα άρθρο στην «Εφημερίδα των Συντακτών», υπό τον «ψαρωτικό» τίτλο «το δήθεν “όχι” της Ακροδεξιάς». Όπως καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε, σκοπός του ήταν να δείξει ότι (κυρίως) η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν εννοούσε το «όχι» στο δημοψήφισμα και ό,τι έπραξε το έκανε μόνο «για τα μάτια του κόσμου», γιατί «πολιτεύεται με απόλυτο καιροσκοπισμό» και γι αυτό «αποφεύγει να τοποθετεί καθαρά, έτσι ώστε να μπορεί να εκμεταλλευτεί κάθε ενδεχόμενο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και επιδιώκοντας να αφήσει ανοιχτούς του διαύλους επικοινωνίας με τους “πολιτικάντηδες”».
Εντάξει, γνωρίζουμε ότι ο Ψαρράς έχει αφιερώσει δεκαετίες ολόκληρες «παίρνοντας μάτι» τα γραπτά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Φαίνεται, όμως, ότι η εμπάθειά του φτάνει σε τέτοιο σημείο ώστε να παρουσιάζει και εδώ τα πράγματα όπως τον βολεύουν και όχι όπως είναι στην πραγματικότητα. Αμέσως μετά το δημοψήφισμα υπήρξε μια διαδικασία, η οποία κορυφώθηκε το πρωί της Δευτέρας 13 Ιουλίου, οπότε και φάνηκε ποιοι ήταν αυτοί που όντως είπαν «όχι», για τα μάτια του κόσμου, πολιτευόμενοι με απόλυτο καιροσκοπισμό και εκμεταλλεύτηκαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για να έχουν ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας με τους εταίρους και τους δανειστές, για να κινηθούμε στην φρασεολογία του τόσο… έγκυρου αναλυτή Ψαρρά: Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ…
Την ημέρα της συμφωνίας ο Ψαρράς γράφει ένα επιεικώς άστοχο πολιτικά κείμενο στην φυλλάδα του, στο οποίο είναι φανερό ότι προσπαθεί να διαχειριστεί υπερασπιστικά την εξευτελιστική ήττα και παράδοση της κυβέρνησης. Πληροφορούμαστε λοιπόν «ότι την κρίσιμη, επομένως, στιγμή, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε άλλη επιλογή από τον επώδυνο συμβιβασμό. Και πρέπει να του αναγνωριστεί ότι πάλεψε μέχρι τέλους για να τον αποφύγει σ΄αυτούς τους πέντε μήνες των διαπραγματεύσεων, που τόσο άδικα έχουν κακολογηθεί στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα».
Γινόμενος προεδρικότερος του προέδρου (και επομένως… μνημονιακότερος του μνημονίου) επιτίθεται στην εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι «την κρίσιμη ώρα τα στελέχη της “αριστερής αντιπολίτευσης” επέλεξαν να ακολουθήσουν προσωπικές στρατηγικές προκειμένου να διασωθούν ατομικά στον άμεσο πολιτικό τους περίγυρο, αδιαφορώντας για τις αποφάσεις των κομματικών οργάνων και των συλλογικών διαδικασιών. Και έτσι είδαμε κάποιους να καταψηφίζουν την κυβέρνηση και να μην παραιτούνται. Άλλους, να ψηφίζουν “παρών” και να παραμένουν στα υπουργεία τους. Τους τρίτους, να υπερψηφίζουν –κερδίζοντας λίγο χρόνο- αλλά να απειλούν εκ των υστέρων ότι δεν πρόκειται να συναινέσουν στα μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση! Πιο χαρακτηριστική η περίπτωση του Νίκου Χουντή, ο οποίος ανήκει στην τελευταία κατηγορία και έχει φροντίσει να μεταπηδήσει από το υπουργείο στην Ευρωβουλή, αντικαθιστώντας τον Μανόλη Γλέζο, αφού πρώτα είχε ζητήσει λίγο χρόνο για να δει πού κα κάτσει η μπίλια. Κακά τα ψέματα. Κανείς δεν πείθει τον άλλο να θυσιαστεί για το κοινό καλό, όταν ο ίδιος έχει φροντίσει προκαταβολικά την προσωπική του διάσωση. Γιατί αν το ρεύμα των “αντιμνημονιακών” στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να παίξει έναν πραγματικό ρόλο, θα μπορούσε συντεταγμένα εντός του κόμματος, ή, αν αυτό δεν ήταν δυνατόν, και εκτός του κόμματος, να υποστηρίξει την όποια δική του εναλλακτική λύση και να την παλέψει μακριά από τη θαλπωρή των υπουργικών και βουλευτικών καθισμάτων».
Τότε, Ψαρρά, αν ισχύει αυτό που γράφεις, δεν υπάρχει ενιαίο κόμμα, αλλά ένας εσμός αντιπαλευόμενων συμφερόντων. Βεβαίως, στην «ανάλυσή» του δεν μπορεί να λείπει και η απαραίτητη αναφορά στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. «Πρωταγωνιστές σ΄αυτήν την επίδειξη προσωπικών στρατηγικών είναι βέβαια και “αντιμνημονιακά” στελέχη, χωρίς άμεση σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τη Ραχήλ Μακρή και τον Αλέξη Μητρόπουλο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο αντιμνημονιακός φονταμενταλισμός και των τριών φτάνει μέχρι του σημείου να εντάσσουν και τη Χρυσή Αυγή στο «αντιμνημονιακό μέτωπο», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το “αντιναζιστικό μέτωπο”».
Εδώ ο κόσμος καίγεται, αλλά ο Ψαρράς συνεπής με τις εμμονές του για το «αντιναζιστικό μέτωπο». Και ο… μεγάλος αυτός πολιτικός αναλυτής καταλήγει ως εξής: «Εκ των πραγμάτων, δηλαδή, η πλειοψηφική τάση του ΣΥΡΙΖΑ που συσπειρώνεται γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα έχει και ένα δεύτερο δύσκολο καθήκον, πέρα από την υπογραφή μιας όσο το δυνατόν λιγότερο σκληρής συμφωνίας. Ένα καθήκον που τόσο το ΚΚΕ όσο και οι «αντιμνημονιακοί» του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσαν να επωμιστούν. Να αποκαταστήσει τη βαριά πληγωμένη τιμή της Αριστεράς. Και ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό είναι να επιχειρηθεί για πρώτη φορά σε εποχή μνημονίων να πέσουν τα βάρη στις μεγάλες κερδοφόρες επιχειρήσεις, στους μεγιστάνες που φοροδιαφεύγουν και σε όσους έπαιξαν το παιχνίδι της δραχμής μεταφέροντας μαζικά τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό. Και βέβαια, να υποστηριχτούν σε όλους τους τομείς (παιδεία, υγεία, δικαιώματα κλπ) θεσμικές και ουσιαστικές αλλαγές που να φέρουν τη σφραγίδα μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης».
Πολύ «συγκινητικό» το ενδιαφέρον του Ψαρρά, το οποίο δείχνει πόσο «αδέσμευτα» από την κυβερνητική εξουσία φέρεται. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που θα έπρεπε ίσως να σκεφτεί ο Τσίπρας να τον κάνει μέχρι και υπουργό. Δεν είναι και τόσο εύκολο να βρεις έναν τύπο, ο οποίος την στιγμή που η νυν κυβέρνηση έχει υπογράψει μια κατάπτυστη αντιλαϊκή συμφωνία, που φέρνει και τρίτο –πολύ χειρότερο- Μνημόνιο, να έχει το θράσος να μας λέει για «θεσμικές και ουσιαστικές αλλαγές που να φέρουν τη σφραγίδα μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης»!
Η μόνη διαφορά με τον Τρίμη, είναι ότι ενώ αυτός έγραφε τις αποτυχημένες προβλέψεις του πριν από δυο μήνες και μετά προνόησε να τηρήσει… σιγή ιχθύος, ο Ψαρράς δεν διστάζει «να αλλάξει τα φώτα» στην πραγματικότητα, με την «ανάλυσή» του, δίνοντας μια επίκαιρη ερμηνεία στην γνωστή ρήση ότι «αν τα γεγονότα δεν συμβαδίζουν με τις απόψεις μας τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα».
Αυτά, για να βλέπουμε πόση σχέση έχουν με την πραγματικότητα οι φαντασιώσεις των λασπολόγων κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, που φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν μια ανοιχτά φιλομνημονιακή κυβέρνηση.
Γιώργος Μάστορας
Υ.Γ. Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είπε και συνεχίζει να λέει «όχι» στους διεθνείς τοκογλύφους. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, καμία δραστηριότητα της δεν χρηματοδοτείται άμεσα ή έμμεσα από κανένα γερμανικό υπουργείο…
Υ.Γ.2 Ανάλογη θέση υπέρ της μνημονιακής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ πήρε ένα ακόμη μέλος του «Ιού», η Άντα Ψαρρά. Έτσι κι αλλιώς, όμως, κανείς δεν ασχολείται με τα γραφόμενά της, εκτός κι αν αφορούν λάθος εκτιμήσεις ηλικιακών δεδομένων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών