Ο πόλεμος στη Συρία και το Ανατολικό Ζήτημα

Η σημερινή μεταοθωμανική – μετακεμαλική Τουρκία είναι ένα κράτος υβρίδιο. Δημιουργήθηκε από την αφύσικη σύζευξη των επιδιώξεων των ΗΠΑ με τις αλλοπρόσαλλες και αλαζονικές επιδιώξεις της «γραφικής» και αμερικανοδιορισμένης ηγεσίας των Τούρκων. Οι οποίοι σήμερα κατέχουν την Μικρά Ασία και οι φιλοδοξίες τους επεκτείνονται  σε όλες τις περιοχές της τεως οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Όμως η αναθεωρητική αυτή πολιτική των Τούρκων στην οποία ενθαρρύνονται και υποβοηθούνται από τις ΗΠΑ, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τα δυο θεμελιώδη κεμαλικά δόγματα, πάνω στα οποία εδραιώθηκε η μεταοθωμανική-κεμαλική Τουρκία. Δόγματα που....
έγιναν αποδεκτά από όλες τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, γιατί εξασφάλιζαν ταυτόχρονα την εξισορρόπηση των συμφερόντων τους στη νευραλγική αυτή περιοχή σε συνδυασμό με τη συνέχιση ύπαρξης του τουρκικού κράτους με μια μορφή ανεκτή σε όλους.
Μια μορφή η οποία επ’ ουδενί έπρεπε να παραπέμπει στο αυτοκρατορικό οθωμανικό παρελθόν των Τούρκων. Ένα παρελθόν το οποίο έπρεπε να «πεθάνει» και να αντικατασταθεί με το μοντέλο του  έθνους – κράτους. Ενός κράτους ισλαμικού μεν, αλλά με κοσμικό χαρακτήρα. Όχι θεοκρατικό. Αυτό κατά βάση ήταν ο κεμαλισμός προς τον οποίον έκτοτε ομνύουν οι Τούρκοι. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οποιαδήποτε απόπειρα μεταβολής των θεμελιωδών του αρχών, θα ξαναβάλει εκ νέου το πρόβλημα που έλυσε ο Κεμάλ τότε. Θα θέσει δηλαδή εν αμφιβόλω τη συνολική ύπαρξη της μεταοθωμανικής Τουρκίας έτσι όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, ψάχνοντας ένα νέο πιο φιλόδοξο «σημείο ισορροπίας».
Έθνος – κράτος όμως εκτός των άλλων σημαίνει και σεβασμός και αποδοχή των συνόρων. Όχι αναθεωρητισμός. Πράγμα που σε γενικές γραμμές έγινε σεβαστό από τους Τούρκους για μερικές δεκαετίες. Για αυτό και υπήρξε σχετική ησυχία με την Τουρκία μέχρι που ξεκίνησε η αναθεωρητική της πολιτική. Η οποία πρακτικά χρονολογείται από το 1974 με την εισβολή στην Κύπρο και την έναρξη των αμφισβητήσεων της ελληνικής κυριαρχίας στο Αγαίο και πιο πριν με τις προπαρασκευαστικές ενέργειες όπως τα Σεπτεμβριανά του 1955.
Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι από τους δυο βασικούς κεμαλικούς πυλώνες, το έθνος-κράτος και τον κοσμικό χαρακτήρα, η αλαζονική σημερινή τουρκική ηγεσία κράτησε μόνο τον κοσμικό χαρακτήρα. Ενώ με την αμερικανοσιωνιστική στήριξη εμφανίζεται αναθεωρητική ως προς τη συνοριακή της επέκταση προς όλες τις κατευθύνσεις.
Αυτό όμως είναι ένα «μετέωρο» βήμα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα απονενοημένο πείραμα των ΗΠΑ, οι οποίες καταρρέοντας μπροστά στις ανερχόμενες δυνάμεις της Ανατολής τα παίζουν όλα για όλα. Ένα βήμα το οποίο  θέτει σε κίνδυνο το σύνολο της ύπαρξης της Τουρκίας σε περίπτωση που η αμερικανοσιωνιστική στήριξη για κάποιο λόγο πάψει να υφίσταται ή γίνει αναποτελεσματική λόγω πραγματικής αδυναμίας των ΗΠΑ.
Και αυτή τη φορά τα πράγματα είναι όντως πολύ άσχημα για τους Τούρκους. Γιατί η Ρωσία δεν ελέγχεται πια από τους μπολσεβίκους, δηλαδή από τον σιωνισμό, ώστε να την έχουν σύμμαχο εναντίον της Ελλάδος, όπως την είχε κάποτε ο Κεμάλ. Αν στην αντιπαράθεση Ανατολής - Δύσης το ισοζύγιο ισχύος ανατραπεί υπέρ των Ρώσων (στρατιωτικά έχει ήδη ανατραπεί),  τίποτε στη Μικρά Ασία δεν θα μείνει ίδιο.
Υπό το πρίσμα αυτών των παραδοχών, γίνεται αντιληπτό ότι το ρωσικό αεροσκάφος που καταρρίφθηκε πρόσφατα από την Τουρκία, δεν καταρρίφθηκε γιατί οι Τούρκοι είναι παλληκαράδες, ούτε γιατί παραβίασε τον τουρκικό εναέριο χώρο.
Καταρρίφθηκε στα πλαίσια της «υβριδικής» αναθεωρητικής της διπλωματίας σε συνενόηση με τις ΗΠΑ και έγινε για τους παρακάτω λόγους:
Πρώτον για να λειτουργήσει παρελκυστικά, διασπώντας την κύρια προσπάθεια της Ρωσίας εναντίον των αμερικανοκατευθυνόμενων Τζιχαντιστών, ανακουφίζοντάς τους από την αφόρητη πίεση που δέχονται και ενώ βρίσκονται στα πρόθυρα ολοκληρωτικής κατάρρευσης.
Και δεύτερον για να διασπάσει την προσέγγιση Ρωσίας – Ευρώπης. Εξαναγκάζοντας κάποιες ευρωπαϊκές χώρες – μέλη του ΝΑΤΟ, που βρίσκονται σε διάλογο και αναπτύσσουν σχέσεις με τη Ρωσία, να υποχρεωθούν στα πλαίσια των κανονισμών της συμμαχίας να ενατιωθούν de facto προς αυτή.
Είναι βέβαια αξιοπερίεργο από την άλλη, το πώς οι Ρώσοι έστειλαν δυο «καθαρόαιμα» βομβαρδιστικά αεροσκάφη κατάλληλα κυρίως για αποστολές Εγγύς Αεροπορικής Υποστήριξης, στο «στόμα του λύκου» χωρίς συνοδεία αναχαίτισης.
Πάντως, το χονδροειδές αυτό λάθος (της μη συνοδείας από αναχαίτιση), παρόλη την τραγική κατάληξη για τον έναν εκ των δυο πιλότων, δίνει την απόλυτη δικαιολογία στους Ρώσους να «κάψουν» τα τουρκοσυριακά σύνορα, διακόπτοντας κάθε αλισβερίσι μεταξύ Τζιχαντιστών και Τουρκίας. Πράγμα που δύσκολα θα μπορούσαν υπό διαφορετικές συνθήκες να δικαιολογήσουν.
Κανένας λοιπόν μεγαλοϊδεατισμός της Τουρκίας, προς τον οποίο υποτίθεται ότι αντιτίθενται οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν οδήγησε στην κατάρριψη, όπως διατείνονται πολλοί δημοσιογράφοι, πολιτικοί, στρατιωτικοί αναλυτές και καθηγητές διεθνών σχέσεων.
Όλες αυτές οι ανοησίες που ακούγονται από τηλεοράσεως, μια και μόνη στόχευση έχουν: να παραπλανήσουν και να συσκοτίσουν τις επιδιώξεις της Δύσης γιατί έτσι συμφέρει τα αφεντικά που υπηρετούν.
Βέβαια η Ρωσία, που μέχρι τώρα παραδίδει μαθήματα διπλωματίας και διαχείρισης κρίσεων δεν «τσίμπησε» στη πρόκληση και δεν αποσπάστηκε από τον Αντικειμενικό της Σκοπό (ΑΝΣΚ) για να απαντήσει όπως θα περίμενε κανείς.
Αντικειμενικός Σκοπός που δεν είναι άλλος από το να τελειώσει πρώτα τη «δουλειά» που ξεκίνησε στη Συρία, εδραιώνοντας για τα καλά τη θέση της εκεί, ενώ παράλληλα κλιμακώνει αργά αλλά σταθερά τα αντίποινα. Αφήνοντας το «κυρίως πιάτο» αντιποίνων προς τον επίδοξο σουλτάν Ερντογάν και τον εξυπνάκια πρωθυπουργό του, ο οποίος παριστάνει και τον θεωρητικό εκδίδοντας βιβλία γεωπολιτικής και διπλωματίας, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Άρπαξε λοιπόν την ευκαιρία για να απομονώσει ακόμη περισσότερο τον εχθρό στο πεδίο της μάχης, με μια τακτική «λαβίδας». Σφράγισε τα βόρεια σύνορα με την Τουρκία με αφορμή την κατάρριψη, ενώ στα νότια ο συριακός στρατός προελαύνει.
«Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» λοιπόν για τους φίλους των αμερικανών τζιχαντιστές. Οι οποίοι εφεξής μόνο έναν ουσιαστικό ρόλο μπορούν να διαδραματίσουν για να συνδράμουν τους φίλους τους αμερικανούς : να διεισδύουν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες μαζί με τους λαθρομετανάστες και να κάνουν τρομοκρατικά χτυπήματα. Με αυτό τον τρόπο πιστεύουν οι ΗΠΑ ότι θα αφυπνίσουν τις κιναιδοποιημένες ευρωπαϊκές κοινωνίες και θα τις φέρουν σε πολεμική εγρήγορση για να πολεμήσουν εναντίον της Ρωσίας, όταν υπάρξει κλιμάκωση.
Μια κλιμάκωση, η οποία αφού δεν επετεύχθη μετά την αποτυχημένη  κίνηση της κατάρριψης του αεροσκάφους από το Τουρκικό «υβρίδιο» κατ’ εντολή των αμερικανοσιωνιστών, πρέπει να αναμένεται ότι θα επιχειρηθεί με άλλον τρόπο.
Ο Βλαδίμηρος Πούτιν πάντως σε πρόσφατη συνέντευξή του καυτηρίασε την αμερικανόδουλη αυτή στάση της τουρκικής (υβριδικής) κυβέρνησης με τον γνωστό δηκτικό τρόπο, λέγοντας χαρακτηριστικά πως αυτή επιδίδεται σε «γλείψιμο» προς τους αμερικανούς. Και νομίζω ότι κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει τα λεγόμενά του.
Κανείς, εκτός ενδεχομένως από μερικούς καθηγητές διεθνών σχέσεων, οι οποίοι εμφανίζονται τακτικότατα στα βραδινά δελτία ειδήσεων και προσπαθούν να μας πείσουν ότι για τη συμπεριφορά της Τουρκίας φταίει αποκλειστικά ο μεγαλοϊδεατισμός της και καθόλου οι ΗΠΑ και το σιωνιστικό λόμπυ που τις ελέγχει. Όμως το κοντινό κι όχι το μακρινό μέλλον θα αποκαλύψει το έωλο των θέσεών τους, καθώς και την «επιστημονική» τους ανεπάρκεια.
Παρ’ όλα αυτά όμως οι Τούρκοι, αυτοί οι επίδοξοι «αυτοκρατορικοί πορνοβοσκοί», στις δυτικές όχθες του Αιγαίου βρήκαν «πρόθυμα γιουσουφάκια» και τα «χορεύουν στα γόνατά τους».
«Γιουσουφάκια», τα οποία αντί να αρπάξουν την ευκαιρία που τους προσφέρει η ρωσική πολιτική, η οποία δεν επιθυμεί μια μεγάλη και ισχυρή Τουρκία, αλλά μια συρρικνωμένη και ελεγχόμενη, είναι έτοιμα σε περίπτωση εμπλοκής του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία να βάλουν τις ένοπλες δυνάμεις μας να πολεμήσουν υπέρ των Τούρκων.
«Γιουσουφάκια» που είναι έτοιμα να υποστηρίξουν με κάθε κόστος την ελληνική δορυφοροποίηση στο «αυτοκρατορικό υβρίδιο».
Γιατί όμως τα «γιουσουφάκια» του δημοκρατικού τόξου φοβούνται τόσο πολύ μια αλλαγή γεωπολιτικού προσανατολισμού της Ελλάδος; Να έχουν άραγε τόσα πολλά «άπλυτα» όλα τα κόμματα, τα οποία σε μια αλλαγή του πολιτικού κατεστημένου θα αποκαλυφθούν και θα τους εκθέσουν; Να είναι τόσο μεγάλη η διαπλοκή των εγχώριων «νταβατζήδων» με τους διεθνείς τοκογλύφους και τους εμπόρους των εθνών, ώστε να πλήττονται καίρια και τα δικά τους συμφέροντα από μια τέτοια μεταστροφή; Να είναι και τα δυο; Το πολύ κοντινό μέλλον θα δείξει.
Ό,τι και να είναι πάντως, η ξεφτίλα της πολιτικής πραγματικότητας που βιώνει σήμερα η Ελλάδα, επιτρέπει στους δυτικούς μας «εταίρους» να αφαιμάσσουν και να αφελληνίζουν συστηματικά την ελληνική οικονομία και το «αυτοκρατορικό υβρίδιο» να απαιτεί την υποταγή μας.
Εγώ μόνο μια φιλική συμβουλή θα ήθελα να δώσω προς τον Βλαδίμηρο Πούτιν, τον οποίο σέβομαι και υπολήπτομαι, παρότι γνωρίζω ότι περιστοιχίζεται από ικανότατους συμβούλους. Να μην επιχειρήσει αντίποινα εναντίον της Τουρκίας μέσω ενός θερμού επεισοδίου μικρής κλίμακας στο οποίο απλά θα βγει κερδισμένη η Ρωσία, «ξεπλένοντας» την ντροπή της κατάρριψης. Αλλά όταν αποφασίσει ότι είναι έτοιμος να καταφέρει ένα αποφασιστικό χτύπημα και στη συνέχεια να επιβάλει τους όρους που επιθυμεί.
Το Ανατολικό Ζήτημα είναι και πάλι εδώ. Μόνο που στο πλευρό του παλαιού Μεγάλου Ασθενούς έχει προστεθεί και ένας ακόμη: ο αμερικανοσιωνισμός που πνέει και αυτός τα λοίσθια. Για αυτό και τελευταία ασμένως εγκαταλείπεται η «θεατρική» αντιπαράθεση και «εχθρότητα» Τουρκίας – Ισραήλ.
«Εχθρότητα» με την οποία μας είχαν ζαλίσει τα τελευταία χρόνια διάφοροι διεθνολόγοι και πολιτικοί, υποστηρίζοντας ότι αποτελεί ευκαιρία για την Ελλάδα να στριμώξει την Τουρκία μέσω μιας συμμαχίας με το Ισραήλ. Όταν συναλλάσσεσαι με το «διάβολο» ποτέ δεν μπορείς να βγεις κερδισμένος.
Ας γνωρίζει λοιπόν ο Βλαδίμηρος Πούτιν ότι με ένα τέτοιο χτύπημα κανένας ευρωπαίος δεν θα κινηθεί. Κανένα άρθρο 5 του ΝΑΤΟ δεν θα ενεργοποιηθεί. Σοκ και δέος για να δει ο καθένας τι παθαίνει όποιος τα βάζει με τη νέα υπερδύναμη.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ