Ο Στάλιν ως πρότυπο του “συνταγματικού τόξου”

Μπορεί ο Στάλιν να αποτελεί τον «αποδιοπομπαίο τράγο» της αριστεράς και των συνοδοιπόρων του «προοδευτικού χώρου», φορτώνοντας σ’ αυτόν όλες τις αμαρτίες και τις απάνθρωπες τακτικές των απανταχού κομμουνιστικών καθεστώτων, φαίνεται όμως ότι κατά βάθος οι πρακτικές του είναι περιζήτητες στους υποκριτές εκείνους του ψευτοανθρωπισμού και της δήθεν ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός έρχεται με τον πλέον ύπουλο και αθόρυβο τρόπο, στο όνομα πάντοτε της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ασχέτως αν κάτω απ’ αυτήν την δήθεν προάσπιση προετοιμάζεται επί της ουσίας η κατάργηση των δικαιωμάτων πολύ μεγαλύτερου αριθμού ανθρώπων.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα είχαμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα, τα οποία στο...
όνομα της υπεράσπισης, είτε συγκεκριμένων «ευπαθών» κοινωνικών ομάδων, είτε της ίδιας της Δημοκρατίας, οδηγούν στην πραγματικότητα στην κατάργηση της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και των απόψεων. Η μια περίπτωση αφορά μια εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για τις διάφορες «φυλές» των ομοφυλοφίλων. Όταν κάποιος ομιλητής, με την θεσμική ιδιότητα μάλιστα του Γενικού Γραμματέα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αναφέρθηκε στην πρόθεση της κυβέρνησης να νομοθετήσει υπέρ της αναγνώρισης ταυτότητας φύλου (η πολιτική σκοπιμότητα, δηλαδή, θα υποκαταστήσει την Φύση), προχώρησε ακόμη περισσότερο, λέγοντας ότι μέσα στον σχεδιασμό βρίσκονται και τα ζητήματα υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια!
Όσο για το ότι τέτοιες πρακτικές θα δημιουργήσουν προβλήματα «ρατσισμού» δεν θα πρέπει να ανησυχεί τους άμεσα ενδιαφερόμενους, καθώς όπως διαβάσαμε ο ομιλητής «Εξήρε ως εκ τούτου την πρόβλεψη σύστασης Εθνικού Συμβουλίου κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας». Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή, προαναγγελία ποινικοποίησης σε οτιδήποτε μια συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων θεωρεί ότι προωθεί «τον Ρατσισμό και την Μισαλλοδοξία». Ακόμη κι αν ως «ρατσισμός και μισαλλοδοξία» θεωρείται η άρνηση των περισσοτέρων Ελλήνων στο να υιοθετούνται παιδιά από ζευγάρια ομοφυλοφίλων! Το ότι στην δημόσια διαβούλευση που έγινε στο διαδίκτυο το Σύμφωνο Συμβίωσης συγκέντρωσε περισσότερα αρνητικά απ’ ότι θετικά σχόλια δεν πτοεί στο ελάχιστο τον Γ.Γ. Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ο οποίος δηλώνει ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο θα προχωρήσει χωρίς αλλαγές στην κατάθεσή του, παρά τις αντιρρήσεις που υπάρχουν. Χρησιμοποιώντας, δηλαδή, κάποιοι την δύναμη της εξουσίας, προσπαθούν να επιβάλουν την άποψή τους, έχοντας ως «μπαμπούλα» ένα ολόκληρο νομικό οπλοστάσιο με το οποίο μπορούν να στοχεύσουν ποινικά οποιαδήποτε άλλη άποψη δεν τους είναι αρεστή.
Το άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αφορά την περίπτωση κάποιου  κρυφο(;)πασόκου, ο οποίος με την ιδιότητα του αναπληρωτή καθηγητή σε κάποιο Πανεπιστήμιο γράφοντας σχετικά με την αναθεώρηση του Συντάγματος, υποστήριξε (ανάμεσα σ’ άλλα μέτρα) την «εισαγωγή του θεσμού της απαγόρευσης των αντιδημοκρατικών πολιτικών κομμάτων  και γενικότερα ενδυνάμωση των θεσμών “άμυνας της δημοκρατίας”. Η μεταπολιτευτική “ανοιχτή δημοκρατία” έφερε τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή, κάτι που θα ήταν αδιανόητο σε άλλα δημοκρατικά κράτη». Τα ερωτήματα, βεβαίως, τα οποία γεννιούνται από μια τέτοια τοποθέτηση είναι αρκετά. Ποιοι είναι αυτοί που θα κρίνουν ποια κόμματα είναι «αντιδημοκρατικά» και με ποια κριτήρια; Όταν ζητούν την απαγόρευση κομμάτων, με το πρόσχημα ότι οι απόψεις τους δεν συνάδουν με αυτό που ονομάζουν «δημοκρατία», οι ίδιοι δεν πλησιάζουν πολύ κοντά σ’ αυτό το οποίο υποτίθεται ότι κατηγορούν; Ποιο είναι το ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο που καθιστά αν ένα κόμμα είναι δημοκρατικό ή όχι;
Όταν ο τύπος αυτός καταφέρεται εναντίον της «ανοιχτής δημοκρατίας», επειδή αυτή «έφερε τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή», είναι ολοφάνερο ότι ζητεί μια κουτσουρεμένη «δημοκρατία» με λιγότερες συνταγματικές ελευθερίες άποψης  και έκφρασης. Βεβαίως, η όλη προσέγγιση του τύπου αυτού μπορεί να αποβεί μπούμερανγκ, αν σκεφτούμε ότι με την ίδια λογική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αντιδημοκρατικό το ΚΚΕ για την «δικτατορία του προλεταριάτου» που οραματίζεται. Το ίδιο θα μπορούσε να αφορά και συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες πιστεύουν ακόμη στην «σοσιαλιστική επανάσταση». Στην ίδια μοίρα, ασφαλώς θα βρισκόντουσαν και οι διάφοροι γραφικοί αριστεριστές που στα έντυπά τους ομιλούν ξεκάθαρα για κατάργηση του Κοινοβουλευτισμού, αλλά κανείς δεν ασχολείται έστω και λίγο μαζί τους. Όχι μόνο γιατί είναι είτε ανίκανοι είτε ελεγχόμενοι (πάντοτε, όμως, ακίνδυνοι), αλλά πολύ περισσότερο γιατί χρησιμοποιούνται από το καθεστώς ως ποικίλες δυνάμεις κρούσεις κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Για να μην μιλήσουμε για το ότι αν η απαγόρευση των αντιδημοκρατικών στοιχείων  επεκταθεί και σ’ άλλους τομείς πέραν των κομμάτων, όπως, π.χ. εφημερίδες μερικών χιλιάδων φύλλων των οποίων οι εκδότες κατέχουν και κατασκευαστικές εταιρείες που παίρνουν τα δημόσια έργα, τότε η κατάσταση θα έχει ξεφύγει τελείως. Γιατί όπως κάποιοι θεωρούν ως αντιδημοκρατικά κάποια κόμματα με ασαφές περιεχόμενο, ως προς το πώς ακριβώς εννοούν αυτή την αντιδημοκρατικότητα, έτσι και κάποιοι άλλοι μπορούν να θεωρήσουν ότι έντυπα, τα οποία αποκλείουν την άποψη κομμάτων του Κοινοβουλίου με εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους και υποστηρικτές, φέρονται και αυτά αντιδημοκρατικά και ως εκ τούτου θα πρέπει να πέσει «λουκέτο» στην έκδοσή τους. Συνοψίζοντας, λοιπόν, βλέπουμε ότι ο Στάλιν μπορεί να πέθανε και το κουφάρι του να σάπισε, αλλά η σταλινική ολοκληρωτική νοοτροπία καλύπτει όλο το φάσμα του «συνταγματικού τόξου». ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ