Το"Μεγάλο Παράσιτο":ΨΕΥΔΗ, ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΙΣ,ΔΙΑΣΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΨΕΙΣ

σ.σ.ΠΑΣΠΑΡΤΟΥ: Το "Μεγάλο Παράσιτο" δεν είναι τίποτε άλλο από την πυραμίδα που έχει χτίσει το Σιωνιστικό Ιερατείο (πολιτικόθρησκευτικό), με κορυφή τους "περιούσιους" Δυνάστες και από κάτω του τη Μασωνία ως ο απόλυτα ελεγχόμενος οργανισμός εποπτείας της ανθρωπότητας.

 

Άρθρο του Α. Κωνσταντίνου στην εφημερίδα «Εμπρός» 

Παραπληροφόρηση είναι η σκόπιμη μεταφορά διαφόρων ψευδών ή αναληθών ή τροποποιημένων πληροφοριών. Πιθανός σκοπός της εφαρμογής της είναι η παραπλάνηση του δέκτη, προς εκπλήρωση σκοπιμοτήτων του παραπληροφορούντος. Αυτός που παραπληροφορεί, αν είναι η πηγή της πληροφορίας, έχει όλη την ευ­θύνη. Αν δεν είναι η πρωτογενής πηγή της πληροφορίας και απλώς μεταφέρει όσα γνω­ρίζει, έχει περιορισμένη ευθύνη στο ότι δεν έχει διασταυρώσει τις πηγές του. Βεβαίως κατά την παραπληροφόρηση γίνεται δόλια προβολή των επιλεγμένων πτυχών ενός γε­γονότος, κατασκευάζονται ψευδείς «αλήθειες» και κάλπικα επιχειρήματα, χαλκεύ­ονται ψευδή πειστήρια, ενώ διαστρέφεται και παραποιείται η αλήθεια, αλλά επίσης διαβάλλονται και εξευτελίζονται (πέραν επανορθώσεως) τα εμπλεκόμενα πρόσωπα. Στις ημέρες μας, το «Μεγάλο Παράσιτο», δηλαδή η....

Παγκόσμια Οικονομική Δύναμη – κυ­ρίαρχος του πλανήτη – είναι η κομβική πηγή της παραπληροφόρησης.

O Gore Vidal ή Eugene Louis Vidal, (1925-2012), υπήρξε ένας πολυγραφότατος Αμερικανός συγγραφέας, (ο οποίος συνέ­γραψε πολυάριθμα μυθιστορήματα, δοκί­μια, σενάρια και θεατρικά έργα), καθώς επίσης και δημόσιο πρόσωπο πασίγνωστο για τους ευπατρίδες τρόπους του, την επι­γραμματική ευστροφία και το επιτήδεια «στιλβωμένο» ύφος γραφής του. Ήταν πο­λιτικός του Δημοκρατικού Κόμματος, ο οποίος εξελέγη δύο φορές σε αιρετό αξίω­μα: Πρώτον στην Βουλή των Αντιπροσώ­πων (Πολιτεία της Νέας Υόρκης, 1960) και στην συνέχεια στην Γερουσία (Καλιφόρνια,

1982). Ο πολύπειρος και πολυμαθής αυτός άνδρας γράφει στο βιβλίο του «Screening History» (εκδόσεων Harvard University Press, 1992) : «Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτού που θεωρούμε ανθρώπινη ιστορία είναι πιθανώς ψευδές. Δεν έχουμε καμία δυνατότητα να την γνωρίσουμε, εκτός από ότι μας έχει ειπωθεί. Αυτό που ξέρουμε είναι ό,τι η ιστορία γράφεται από αυτούς που κέρδισαν τον πόλεμο, έτσι ώστε να γνωρίζουμε μόνο την μία πλευρά. Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα και πολ­λά πρέπει να τα δεχτούμε ως αληθή. Βεβαί­ως μπορείτε να δημιουργήσετε εντελώς ψευδείς εικόνες τις οποίες όλοι θα πιστεύσουν. Δεν υπάρχει τίποτα πιο απλό. Για την διατήρηση της ειρήνης και της τάξης σε μια μεγάλη κοινωνία, πρέπει να παρέχονται προκαθορισμένες εικόνες, έτσι ώστε να αποφευχθεί η δυνατότητα των ανθρώπων να θέτουν σημαντικά ερωτήματα… Όποιος κυβερνά θέλει να μην εγγίζει κανείς την ρί­ζα των προβλημάτων, διότι, αν συμβεί αυ­τό, τότε ο λαός θα μπορούσε να αλλάξει την κυβέρνηση. Σήμερα όποιος κυβερνά ασκεί την εξουσία του μέσω της τηλεόρασης και του τύπου, δίνοντας ψεύτικες εικόνες του κόσμου».

Την τοποθέτηση αυτήν συμμερίζεται λα­κωνικά και επακριβώς, ο Giovanni Battista Mondin (1926-2015), ένας σπουδαίος Ιτα­λός φιλόσοφος και θεολόγος, διδάκτωρ Φι­λοσοφίας και Θρησκείας στο Πανεπιστήμιο του Harvard και κοσμήτορας της Φιλοσοφι­κής Σχολής στο «Επισκοπικό Αστικό Πανεπι­στήμιο» της Ρώμης, ο οποίος στο βιβλίο του «Η αξία άνθρωπος» (Εκδόσεις Dino, Ρώμη

1983)     γράφει: «Σήμερα η αλήθεια είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και ακριβέστε­ρα τα συμφέροντα εκείνων που κατέχουν τον έλεγχό τους». Ποιος δεν είναι πλήρως πεπεισμένος για την ακατανίκητη, καθορι­στική, ομογενοποιητική και παραπλανητι­κή αποτελεσματικότητα, την οποία τα ση­μερινά εργαλεία μαζικής επικοινωνίας εί­ναι σε θέση να αναπτύξουν επάνω στους αποδέκτες των μηνυμάτων τους;

Ο οιοσδήποτε αμφισβητεί αυτήν την αποτελεσματικότητα μπορεί να συμβουλευθεί, περί του αντιθέτου, μεταξύ άλλων, τα ακό­λουθα τρία βιβλία, προσβάσιμα και διαθέσι­μα (ακόμη) σε βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία:

«Ψυχολογία των όχλων» του Gustave Le Bon

«Τα προσαρμοσμένα (εξαρτημένα) αντα­νακλαστικά» του σπουδαίου Ivan Petrovich Pavlov (Το αρχικό πόνημα του μεγάλου πρωτοπόρου, «Διαλέξεις Περί των Προσαρ­μοσμένων Αντανακλαστικών» ήταν μια συλ­λογή διαλέξεων που πρωτοδόθηκαν από τον ίδιο στην «Ακαδημία Στρατιωτικής Ιατρι­κής» της Πετρούπολης στην περίοδο 1923 – ­1924 και κατόπιν εκδόθηκαν σε δύο τόμους: Τόμος I – «Εικοσιπέντε έτη αντικειμενικής με­λέτης της ανώτερης νευρικής δραστηριότη­τας των ζώων», Τόμος II – «Προσαρμοσμέ­να αντανακλαστικά και ψυχιατρική»), «Οι κρυμμένοι που πείθουν» («The Hidden Persuaders») βιβλίο του Vance Packard που πρωτοεκδόθηκε το 1957, από τις εκδόσεις

David McKay Co στη Νέα Υόρκη. Ο Packard (1914-1996) ήταν ένας Αμερικανός δημοσιο­γράφος, κοινωνικός κριτικός και συγγρα­φέας. Διερεύνησε λεπτομερειακά την χρή­ση της παρακινητικής καταναλωτικής έρευνας και άλλων ψυχολογικών τεχνικών (συμπεριλαμβανομένης της ψυχολογίας του βάθους και των τακτικών διαχείρισης του υποσυνειδήτου) από τους διαφημι­στές, ώστε να χειραγωγήσουν τις προσδο­κίες και να προκαλέσουν την επιθυμία του κοινού για προϊόντα, ιδιαίτερα στην αμερι­κανική μεταπολεμική περίοδο. Εντόπισε έ­να σύνολο οκτώ «επιτακτικών αναγκών» τις οποίες οι διαφημιστές υπόσχονται ότι θα πλοιρούν τα προϊόντα. Σύμφωνα με τον Packard, οι ανάγκες αυτές είναι τόσον ισχυρές που οι άνθρωποι είναι υποχρεω­μένοι να αγοράζουν προϊόντα για να τις ικανοποιούν. Το βιβλίο διερευνά επίσης τις τεχνικές χειραγώγησης της προώθη­σης πολιτικών στο εκλογικό σώμα. Τέλος το βιβλίο αμφισβητεί την ηθική χρησιμοποί­ησης αυτών των τεχνικών.

Όμως δεν πρέπει να θεωρούμε ότι η γνώ­ση των μηχανισμών του συμπεριφορικού εξαναγκασμού ανάγεται εξ ολοκλήρου στην πρόσφατη εποχή. Για παράδειγμα, πολύ πριν την εποχή μας, ο Γάλλος φιλόσοφος, μαθηματικός και πανεπιστήμων Καρτέσιος (Rem Descartes), είχε ήδη διατυπώσει από τα μέσα του δέκατου έβδομου αιώνα την άποψη ότι, ορισμένα εξωτερικά ερεθίσματα προκαλούν αποκρίσεις εν μέρει καθοριζόμε­νες από τον ανθρώπινο οργανισμό.

Είναι απόλυτα κατανοητό και φυσικό ότι, ο αναγνώστης του παρόντος μπορεί να αι­σθανθεί το «δάγκωμα της αμφιβολίας» και να αναρωτηθεί εύλογα πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά, δηλαδή πώς είναι δυνατόν σχεδόν η ολότητα των ανθρώ­πων με ολύμπια γαλήνη να μη γνωρίζει ό­τι το Μεγάλο Παράσιτο βρίσκεται επάνω στην ράχη της; Αυτή είναι λοιπόν μια αμφι­βολία καθ’ όλα δικαιολογημένη, αλλά αβάσιμη, διότι μπορεί να διαλυθεί με ορισμένες έγκυρες μαρτυρίες. Μπορεί κάποιος να ξεκινήσει με μια διάσημη φράση του Disraeli: «Ο κόσμος διοικείται από ανθρώπους πολύ δι­αφορετικούς από εκείνους που φαντάζεται όποιος δεν γνωρίζει το παρασκήνιο».

Επίσης μπορεί κανείς να θυμηθεί τα τε­λευταία λόγια του Walter Rathenau: Στις 24­12-1912 ο Rathenau, τότε μέλος του Διοικη­τικού Συμβουλίου της AEG («Allgemeine Elektrizitdts Gesellschaft») και κατόπιν Υπουργός της Γερμανικής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (Ανοικοδόμησης το 1921 και Εξω­τερικών το 1922) έγραφε στην Wiener Freie Presse τα εξής: «Τριακόσια άτομα που γνω­ρίζονται μεταξύ τους κρατούν στα χέρια τους τις τύχες της Ευρωπαϊκής Ηπείρου και εκλέγουν τους διαδόχους των εκ του περιβάλλοντός των». Αυτή η φράση αποδίδει αποκαλυπτικότατα την πλέον σκοτεινή πλευρά της σύγχρονης ιστορίας. Ο ίδιος άνδρας μετά την δολοφονική επίθεση που υπέστη ως Υπουργός Εξωτερικών, ξεστόμι­σε πεθαίνοντας τα ίδια λόγια, που ήσαν μια ανήσυχη, αινιγματική νύξη για τους αφανείς διεθνείς καθοδηγητές, όπως ανα­φέρει ο Serge Hutin στο βιβλίο του «Αόρα­τοι κυβερνήτες και μυστικές εταιρείες» («Gouvernants invisibles et societes secre­tes», εκδόσεις J’ai lu – σειρά «L’Aventure mysterieuse», αριθμός A269, Παρίσι 1973). (Ο Serge Hutin (1927-1997) γεννήθηκε στην Γαλλία και ήταν συγγραφέας βιβλίων για τον εσωτερισμό και το απόκρυφο).

Επιπλέον, πριν από κάποια χρόνια, ο Πατέρας Pedro Arrupe y Gondra (1907-1991) ιησουίτης ιερέας και Γενικός Στρατηγός του Τάγματος, της «Εταιρείας του Ιησού», από το 1965 έως το 1983 (27ος διάδοχος του Αγίου Ignacio de Loyola), προέβη στην ακό­λουθη, απολύτως κατηγορηματική δήλω­ση: «Είναι μια στρατηγική τέλεια μελετη­μένη. Υλοποιεί έναν σχεδόν ολοκληρωτι­κό έλεγχο των διεθνών οργανισμών, των οικονομικών κύκλων του χρηματοπιστω­τικού τομέα και των μέσων μαζικής επικοι­νωνίας: του τύπου, του κινηματογράφου, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης».