ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Άρθρο του Α. Κωνσταντίνου στην εφημερίδα «Εμπρός»

Η μέθοδος την οποία ακολουθεί το Μεγάλο Παράσιτο της Ανθρωπό­τητας, μέθοδος αποδόμησης και καταστροφής της οποιασδήποτε αντίθετης ή αποκαλυπτικής περί την στάση και τα έργα του άποψης, δηλαδή η συστηματι­κή δυσφήμηση, η ακατάπαυστη στρέ­βλωση και ο απεριόριστος χυδαίος χλευασμός των επιχειρημάτων των διαφωνούντων προς την «πολιτικά ορθή» άποψη, η συντριβή αυτών που δεν είναι υποταγμένοι και δεν «συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις», έχει δυστυχώς μια εξαιρετική αποτελεσματικότητα, δεδομέ­νου ότι οι Διαχειριστές του Διεθνούς Κε­φαλαίου έχουν τον πλήρη έλεγχο όλων των μέσων ενημέρωσης. Είναι πράγματι μια...

πολύ επιτυχημένη κατασταλτική μέθο­δος, η οποία κατά τους τελευταίους τρεις αιώνες έχει πλήξει πολλά λαμπρά θύματα των κρατούντων. Εξελίσσεται συνήθως με μια (όχι κατ’ ανάγκη επάλληλη) ακο­λουθία πρακτικών: πλαστογραφίες, στρε­βλώσεις και διαψεύσεις στοιχείων, μηνύ­σεις και δικαστικές εμπλοκές, επιθέσεις (φυσικές και κοινωνικο-οικονομικές), διαρκή δυσφήμηση, απαξίωση, «γραφικοποίηση» και περιθωριοποίηση ή, τέλος, παντελή αποσιώπηση και «εξορία στην λήθη».

Πίσω από την Γαλλική Επανάσταση

Σκεφθείτε για παράδειγμα τον αββά Augustin Barruel (1741-1820) ένα Γάλλο ιησουίτη ιερέα και εκδότη. Είναι στις ημέ­ρες μας ελάχιστα γνωστός, όμως υπήρξε ο κατ’ εξοχήν πρωτοπόρος για τον καθο­ρισμό των στοιχείων που συνδέουν τους «Πεφωτισμένους» (Ιλλουμινάτους) της Βαυαρίας και τους Γιακωβίνους εγκλημα­τίες στο πεντάτομο βιβλίο του «Μνήμες για την εξυπηρέτηση της ιστορίας του γιακωβινισμού» («Memoires pour servir a l’ Histoire du Jacobinisme»), το οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε στα 1797. Αυτό το έργο υπήρξε το σημαντικότερο από τα 25 μεγάλα βιβλία που συνέγραψε ο πολυγραφότατος συγγραφέας, ήταν δε ένα πραγματικά μνημειώδες πόνημα, μια απομυθοποιητική ιστορία της περιβόη­της Γαλλικής Επανάστασης, όπου τεκμη­ρίωνε ότι αυτή σχεδιάστηκε και εκτελέσθηκε από τις μυστικές εταιρείες.

Ο σπουδαίος Ιρλανδός θεωρητικός της πολιτικής επιστήμης και φιλόσοφος Edmund Burke χαρακτήρισε ακριβέστα­τα την Γαλλική Επανάσταση ως «ακλόνη­τη πίστη στη μαγεία της ιεροσυλίας». Πράγματι, οι χιλιοειπωμένοι «ιεροί μύ­θοι» περί της Επανάστασης («η δίωξη των τυραννικών αριστοκρατών» – «η έφοδος στην Βαστίλη» – «ο λαός στην εξουσία») είχαν και έχουν έναν και μόνο σκοπό: Να αποκρύψουν ότι ο πραγματι­κός σκοπός της Επανάστασης ήταν η καθολική αποχριστιανοποίηση της Γαλ­λίας και η συνακόλουθη εξαγωγή αυτής της πνευματικής επιδημίας σε ολόκλη­ρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Η επικράτη­ση του υλιστικού αστικού πνεύματος και του φιλελευθερισμού με κόστος αί­μα αθώων και σκηνοθετημένες ανθρωπο­θυσίες δεν ήταν ο βαθύτερος στόχος, αλ­λά το εργαλείο επιβολής και καθιέρωσης του αθέου εκκοσμικευμένου πνεύματος και του ορθολογισμού ως μόνου εργαλεί­ου διανόησης.

Το δράμα της κοινωνικής μεταβολής της Επανάστασης και οι φρικτές εκατόμ­βες αθώων θυμάτων που αυτή επέφερε, γεννήθηκαν, σύμφωνα με τον σεβάσμιο στοχαστή, μέσα στο πλέγμα από αμέτρη­τες στοές και μυστικές αδελφότητες της περιόδου εκείνης, που τις αποκάλεσε «χωνευτήρια ασέβειας και αναρχίας», όπου διαμορφώθηκε η συνέργεια των σοφιστών, της ασέβειας και της αναρχί­ας ενάντια στην κοινωνία και στον Θεό. Το εν λόγω βιβλίο είναι το πρώτο επιστη­μονικό, συστηματικό έργο σχετικά με την θεωρία της συνωμοσίας.

Ο συγγραφέας εξηγεί λεπτομερώς την ευθύνη για την Γαλλική Επανάσταση με τρεις βαθμίδες συστατικής συγκρότη­σής της και αναπτύσσει μια κλιμακωτή θεωρία συνωμοσίας στηριγμένης σ’ αυτές και στην διαδραστική τους αλληλεπίδρα­ση και διαπλοκή :

Διαφωτισμός – Ελευθεροτέκτονες – Γιακωβίνοι

Την πρώτη βαθμίδα αποτελεί η φιλο­σοφία του «Διαφωτισμού»: Ο «Διαφωτι­σμός» αποτελεί σημαντικό πνευματικό – φιλοσοφικό κίνημα, που τοποθετείται στα τέλη του 17ου αιώνα και στις αρχές του 18ου, τον οποίο οι Γάλλοι Διαφωτιστές απεκάλεσαν «Αιώνα των φώτων» («Siecle des lumieres»), θεωρώντας εαυτούς ως άλλους φωτοδότες Προμηθείς της ανθρω­πότητας, με εκχειλίζουσα ναρκισσιστική ύβρη. Η Γαλλική Επανάσταση αποτελεί μια βίαιη ενσάρκωση της φιλοσοφίας του Διαφωτισμού, ενώ η επιθυμία για κοινω­νική αλλαγή και ορθολογισμό οδήγησε στην παθιασμένη προσπάθεια να εξαλειφθεί η Εκκλησία και ο Χριστιανισμός στο σύνολό τους, όχι μόνον ως ιδέες αλλά και ως υφές και κοινωνικά συστατικά.

Την δεύτερη βαθμίδα αποτελούν οι Ελευθεροτέκτονες και οι «Πεφωτισμέ­νοι» («Ιλλουμινάτι») : O περιβόητος Λέων Τρότσκι (Lev ή Leiba Davidovich Bron- stein, 1879-1940), ο εβραϊκής καταγω­γής, μέγας Μπολσεβίκος επαναστάτης και θεωρητικός του μαρξισμού, στο βιβλίο του «My Life: An Attempt at an Autobio­graphy», (εκδόσεις Charles Schribner’s Sons, Νέα Υόρκη, 1930), στο Κεφάλαιο 8, γράφει επ’ αυτού με αδιαμφισβήτητη σα­φήνεια: «Στον δέκατο όγδοο αιώνα, ο Τε­κτονισμός έγινε η έκφραση μιας μαχητικής πολιτικής του διαφωτισμού, όπως στην περίπτωση των Illuminati, οι οποίοι ήταν οι πρόδρομοι της επανάστασης…». Σε ό,τι αφορά στην σχέση του μεγάλου Μπολσεβίκου καθοδηγητή με τις μυστικές μυητικές εταιρείες παρατίθεται ακολού­θως ένα σχετικό διασαφηνιστικό από­σπασμα από το βιβλίο του Εσθονού συγ­γραφέα Jόri Lina «Under the Sign of the Scorpion: The Rise and Fall of the Soviet Empire» (Στοκχόλμη 1998):

«Ο κ. Bronstein έγινε τέκτων το 1897 και αργότερα υψηλόβαθμος Illuminatus μέσω του φίλου του Αλέξανδρου Πάρβους (πραγματικό όνομα Israel Helphand ή Gelfand). Προέβη επίσης σε επαφές με τη B’nai B’rith, ένα εβραϊκό Τεκτονικό Τάγμα, που είχε βοηθήσει στο παρελθόν τους Εβραίους “επαναστάτες” στην Ρω­σία».

Αντίστοιχα ο Ρώσος ακαδημαϊκός, σλαβολόγος και φιλόλογος της βουλγαρικής, Yuri Konstantinovich Begunov στο βιβλίο του «Secret Forces in the History of Russia», (Αγία Πετρούπολη, 1995), γράφει (σελίδες 138-139):

«Ο Λέων Τρότσκι έγινε μέλος του εβραϊ­κού Τεκτονικού Τάγματος B’nai B’rith στην Νέα Υόρκη, τον Ιανουάριο του 1917».

Ο Winston Churchill επιβεβαίωσε ήδη από το 1920 ότι ο Τρότσκι ήταν επίσης Illuminatus («Illustrated Sunday Herald», φύλλο της 8ης Φεβρουαρίου 1920, σελίδα 5, άρθρο «Zionism versus Bolshevism: A Struggle for the Soul of the Jewish Peo­ple»). Μάλιστα ο Τρότσκι κατέληξε τελικά να έχει υψηλή θέση στον Τεκτονισμό, αφού κατέστη και Lodge Shriner, θέση στην οποία (μέχρι το 2000) είχαν την δυ­νατότητα να συμμετάσχουν μόνον Ελευθε­ροτέκτονες του 32ου βαθμού ή και υψηλό­τερα, στο Σκωτικό Δόγμα ή στο Δόγμα της Υόρκης. Συνεπώς με πληρέστατη ενη­μέρωση «εκ των ένδον», είχε σαφή άπο­ψη για τους Πεφωτισμένους στην Γαλλική Επανάσταση.

Την τρίτη βαθμίδα, την βαθμίδα της «έμπρακτης επαναστατικής ολοκλήρω­σης», αποτελούν οι Γιακωβίνοι, πολιτική και επαναστατική Λέσχη και αδίστακτο ανθρωποκτόνο όργανο αιχμής των δραστικών κύκλων κατά την διάρκεια της Επανάστασης. Ουσιαστικά υπήρξαν η κύ­ρια πολιτική δύναμη πίσω από την Επανά­σταση, απόλυτα κυρίαρχη κατά την περίο­δο της παντοδυναμίας της «Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας» (υπό τους Ροβεσπιέρο, Σαιν Ζυστ και Κουτόν, 1793 – 1794). Έχο­ντας προσεταιρισθεί πολιτικά τους πολυ­πληθείς επαναστάτες των λαϊκών στρωμά­των, τους φερόμενους ως «Αβράκωτους» («Sans-culottes»), οι Γιακωβίνοι συνετέλεσαν στην ανακήρυξη της Δημοκρατίας, στην καταδίκη του βασιλιά σε θάνατο, στην ολοκλήρωση της καταστροφής του «Παλαιού Καθεστώτος», καθώς επίσης καιστην σύνταξη και ψήφιση του ριζο­σπαστικού «δημοκρατικού» Συντάγ­ματος του Αυγούστου 1793.

Το πνεύμα των Γιακωβίνων απο­τυπώνεται εξαιρετικά στον λόγο του Λουί Αντουάν Λεόν ντε Σαιν Ζυστ, (Γιακωβίνου στρατιωτικού και πολι­τικού καθοδηγητή, φίλου του Ροβεσπιέρου και αντιπρόσωπου στην Συμ­βατική Συνέλευση, ενός από τους πρώτους που ψήφισαν την θανατική καταδίκη του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ’. Υπήρξε από το 1793 μέλος της φοβερής «Επιτροπής Κοινής Σωτηρί­ας» και μαζί με τον Ροβεσπιέρο προ­σπάθησε, να «διαφυλάξει» την Επα­νάσταση από τους παντοειδείς εχθρούς, στηρίζοντας ολόψυχα την Τρομοκρατία και εξοντώνοντας με την γκιλοτίνα πολλούς αντιφρονούντες), την 25η Φεβρουαρίου 1794 : «Πρέπει να τιμωρήσετε όχι μόνο τους προδότες, αλλά ακόμα και τους αδιάφορους. Πρέπει να τιμω­ρήσετε οποιονδήποτε είναι παθητι­κός στην Δημοκρατία και δεν κάνει τίποτα γι’ αυτήν. Διότι, εφόσον ο Γαλλικός λαός εκδήλωσε την θέλησή του, οτιδήποτε είναι αντίθετο, είναι εκτός του κυρίαρχου λαού. Ότι είναι εκτός του κυρίαρχου είναι εχθρός!»

Αναφερόμενοι στον τολμηρό και αποκαλυπτικό πρωτοπόρο Barruel δεν πρέπει φυσικά να λησμονούμε ότι, αυτός παρέμεινε εξόριστος στην Βρετανία από το 1789 έως το 1802, οπότε μετά την πτώση του Διευθυ­ντηρίου επέστρεψε στην Γαλλία. Η πολεμική που δέχθηκε δεν μπόρεσε να τον καταστρέψει, όχι μόνον λόγω της χαλύβδινης θέλησής του, αλλά και εξ αιτίας του δικτύου αλληλοϋποστήριξης της «Κοινωνίας του Ιησού», της ικανής οικονομικής επιφανείας του, αλλά και των προσωπικών επα­φών του με Βρετανούς και Αυστρια­κούς φίλους του. Το πελώριο λεπτο­μερέστατο πόνημά του τελειώνει με το ακόλουθο παραινετικό πράο και συνάμα ακλόνητο εδάφιο:

«Ανθρώπινε αναγνώστη που αυ­τές οι λέξεις θα μπορούσαν να σε τα­ράξουν, μάθε: Η αίρεση έχει προσω­ρινά συνθλιβεί, αλλά να θυμάσαι ότι η αίρεση των Γιακωβίνων πρέπει πάντα να συνθλίβεται! Είμαι πολύ προσεκτικός, ώστε επιπλέον να προ­σθέσω: Συντρίβοντας μιαν αίρεση δεν μιμούμαστε την μανία και τον ανθρωποκτόνο ενθουσιασμό που οδη­γεί τους μαθητές της ! Να θυμάστε και να λέτε: H αίρεση είναι ένα τερα­τώδες ον, αλλά οι οπαδοί της δεν εί­ναι όλοι τέρατα! Ναι, να καταστρέψε­τε τους Γιακωβίνους, αλλά αφήστε να ζήσει ο άνθρωπος. H αίρεση δεν θα υπάρχει πλέον και θα έχει διπλά συντριβεί όταν οι μαθητές της την εγκαταλείψουν για να επανέλθουν στις αρχές της κοινωνίας! Αυτό, λοιπόν, γίνεται για να αποκτήσετε τα μέσα, ώστε να απαλλάξετε από τον γιακωβινισμό τα θύματά του και να ωφελη­θεί η κοινωνία που αφιέρωσε τόσο πολύ φροντίδα για να σας ενημερώ­σουμε γύρω από τα μέσα και την πο­ρεία της αίρεσης. Μπορεί η έρευνα στην οποία αφιερώθηκα να αποκαλύψει τα αίτια της επανάστασης, πράγ­μα που διόλου δεν είναι άχρηστο για τα έθνη που εξακολουθούν να μπο­ρούν να διασωθούν αντί να παραδο­θούν στην καταστροφή τους! Και ο Θεός που στήριξε το έργο μου, δίνει και ζητά αγάπη, οπότε δεν πρέπει να μείνει χωρίς ανταμοιβή!»