Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Άρθρο του Γ. Ποταγού στην εφημερίδα «Χρυσή Αυγή»

«Γλοιώδη στόματα,

Υποκριτικά ανυποψίαστα μηδενικά»

Κ. Καρυωτάκης

Το σύστημα θέλοντας με κάθε τρόπο να πνίξει όποια ειλικρινή και πατριωτική φωνή, ανασύρει τις εφεδρείες ανάγκης που διαθέτει. Έτσι επιστρατεύει κάτι χασομέρηδες, κάτι φτηνούς αρλεκίνους, κάτι ψιλικατζήδες του «χώρου», κάτι σάπιους σκοταδιστές με σκοπό να ανακόψει κάθε περήφανη, εθνικιστική φωνή. Κι έτσι μαζεύοντας ό,τι κατακάθι βρει διαθέσιμο, αφού πρώτα το ντύσει με τον μανδύα του αντικαθεστωτικού, του αντικαπιταλιστικού και του αυθεντικού αγωνιστή, το χρησιμοποιεί για δικούς του βρώμικους σκοπούς. 

 Άλλοι λοιπόν από αυτό τον συρφετό διεκδικώντας τον τίτλο του “original”, χαμένοι μες στην πνευματική τους θολούρα, προσπαθούν χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο να διατηρήσουν τον.....

μοναδικό λόγο υπάρξεώς τους μέσω των ύβρεων και της λάσπης. Άλλοι ανοίγοντας παραμάγαζα, όχι όμως για να προσφέρουν στην πατρίδα, όπως υποκριτικά ψελλίζουν, αλλά για να εκτονώσουν τον άρρωστο ψυχισμό τους, να λυτρώσουν τον καταπιεσμένο τους εαυτό. «Όλοι θέλανε να ΄ναι αρχηγοί, τον καθένα έτρωγε η επιτυχία του άλλου», έγραφε η λογοτέχνης Σίτσα Καραϊσκάκη. Άλλοι σουλατσάροντας σαν τις άδικες κατάρες ,απόβλητοι του κοινωνικού συνόλου, ξεκομμένοι απόλυτα από το σήμερα, σέρνουνε μαζί τους την κακεντρέχεια, την κακομοιριά, την μνησικακία που τους διακρίνει.

Όλοι αυτοί οι «αυθεντικοί», οι «γνήσιοι», οι «original», έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό που τους ενώνει , το μίσος τους προς κάθε τι το εθνικό, προς κάθε πατριωτική φωνή, αλλά και τόσους λόγους να αλληλοϋβρίζονται, να αλληλοεξευτιλίζονται και να αλληλοκατηγορούνται, όσους ζηλόφθονους κτύπους κρύβουν στην ψυχή τους. 

Τα εσωστρεφή περιθωριακά και αντικοινωνικά αυτά άτομα, έχοντας την νοοτροπία του γκρουπούσκολου απομακρύνονται από τον λαό ζώντας μες στις ψευδαισθήσεις τους, και στις φριχτές εμμονές τους. Πιστεύοντας δε ότι είναι οι εκφραστές της αλήθειας, θεωρούν τις γελοίες τους υπάρξεις ως συνεχιστές νομοτελειακά «εκείνων» που έχουν ως ινδάλματά τους, ζώντας έτσι το παραμύθι τους, την δική τους φαρσοκωμωδία ως πρωταγωνιστές. Έχοντας μια τεράστια δυσκολία να προσαρμοσθούν με την πραγματικότητα, όλοι αυτοί οι ανισόρροποι τύποι, ζουν σ΄ ένα εικονικό κόσμο, χρησιμοποιούν ένα ξύλινο λόγο, ενώ ταυτόχρονα χρίζουν τους εαυτούς τους ως «Μεσσίες» του περιθωριακού χώρου που εκπροσωπούν. Όλες αυτές οι τελειωμένες υπάρξεις, με την τελειωμένη τους ανυπαρξία μας προκαλούν πέρα από θυμηδία και συμπόνια, μία απέραντη θλίψη. 

Όλοι αυτοί οι ψωνισμένοι εγωπαθείς τύποι, οι εκκολαπτόμενοι αρχηγίσκοι, οι εμπαθείς «αγωνιστές» της ιδιοτέλειας, οι κακεντρεχείς ρουφιάνοι, οι ζηλόφθονοι και συμπλεγματικοί ξερόλες, αυτοί οι σαλεμένοι  του «χώρου» που σήμερα κάθε υγιής άνθρωπος τους φτύνει, είναι αυτοί που μας μέμφονται, που μας επικρίνουν και μας συκοφαντούν. Αυτοί λοιπόν οι δήθεν συνεπείς ιδεολόγοι, οι επαναστάτες του καναπέ αυτοί οι αγωνιστές «του γλυκού νερού» όπως έλεγε ο Ρένος Αποστολίδης, ως αρχομανείς περσόνες, αρρωσταίνουν, με την επιτυχία των άλλων. Αυτοί οι αβανταδόροι της αντίδρασης που χωμένοι συστηματικά πίσω από τα blogs καθηλωμένοι σε καρέκλες, βαράνε πληκτρολόγια, κρυμμένοι στην ανωνυμία (όπως και οι ίδιοι παραδέχονται), βγάζοντας τον αρρωστημένο τους ψυχισμό, είναι αυτοί που μας πολεμούν. Αυτοί οι «Καθωσπρέπει ζιντικοί, οι καθωσπρέπει φροϋδικοί, οι καθωσπρέπει σπιούνοι… μα σε κιτς όλα αυτά!» όπως έλεγε ο L.F. CELINE. 

Όλη αυτή η ταλαίπωρη γραφική παρέα, που άνετα χαρακτηρίζεται ως «Η πινακοθήκη των Κρετίνων», το συνονθύλευμα δηλαδή όλων  αυτών των «original», που υπερηφανεύονται για την ιδεολογική τους καθαρότητα, έχει ως πρότυπά της μαρξιστές, απόκληρους, αδελφές, συμπλεγματικούς κολαούζους του συστήματος, αλλά και επιγόνους της μεγάλης των ρουφιάνων σχολής. 

Πτωματίνη, σαπίλα, μία μπόχα αισχρή αισθάνεται και ο πιο αδαής πατριώτης από την παρουσία αυτών των ξεφτιλισμένων τόπων που υποδύονται τους Μεσσίες. Έχοντας συνηθίσει σε παρενδυτικούς ρόλους όλα αυτά τα νούμερα, το μόνο που τους απομένει είναι να αναστενάζουν , όχι όμως ικανοποιώντας τα κρυμμένα τους βίτσια και τ’ ακόρεστα πάθη τους, αλλά αυτή τη φορά από μία κακία, μια ζήλια, ένα μίσος που τους κατατρώγει τα σωθικά. 

Εμείς δεν έχουμε τίποτε να πούμε σ’ αυτούς τους φελλούς παρά μόνον όπως έλεγε ο Ζαρατούστρα «Άφεται τους νεκρούς θάπτειν τους εαυτών νεκρούς».