Στο σημείο αυτό έχει μεγάλη αξία να επισημανθεί μια ακόμη διαπίστωση του Ιούλιου Έβολα, σύμφωνα με την οποία στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό δεν υπάρχει πλέον η έννοια της «Αυτοκρατορίας», εκείνου δηλαδή του κράτους που δεν είχε ως σκοπό του να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αλόγιστη συσσώρευση υλικών αγαθών, αλλά την εμφύσηση ανώτερων νοημάτων, ιδεών και αξιών. Άλλωστε, αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι όλες οι Αυτοκρατορίες των παλαιότερων εποχών αντλούσαν έμπνευση από ένα πνευματικό νόημα, πιστεύοντας βαθιά στην ύπαρξη ενός υπερκόσμιου νοήματος, μακριά από τις μοντέρνες και δηλητηριώδεις μικροαστικές αντιλήψεις.
Ο πολιτισμός της Δύσης έχασε εκείνη την μαγική του απλότητα, η οποία υπήρχε ήδη από την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας, καταλήγοντας να...
ομολογεί καθημερινά την πίστη του στον άκρατο καταναλωτισμό και την υποταγή του στον κίβδηλο υλισμό, ικανοποιώντας έτσι τις πιο ποταπές και ματαιόδοξες ανθρώπινες επιθυμίες. Η πτωτική και άκρως αντιφυσική πορεία που έχει λάβει η εξέλιξη του πολιτισμού, καταμαρτυρεί κάθε στιγμή ότι το δόγμα της συνεχούς και αλλοπρόσαλλης αυτής «προόδου» οδηγεί τον άνθρωπο στο να μην σέβεται πια την ιστορία και την παράδοση του. Αντιθέτως, τον εκπαιδεύει να την περιφρονεί, πιστεύοντας λανθασμένα ότι η τεχνολογία είναι το μοναδικό μέσο για να βελτιώσει την ζωή του. Στην ουσία, όμως, αυτή η περιφρόνηση στην ανώτερη τάξη και στην υπερβατική δύναμη του κόσμου οδηγεί μονάχα στον απόλυτο μηδενισμό των πάντων, στην αναρχία, στην διατάραξη της φυσικής ισορροπίας και εν τέλει στην αναπόφευκτη καταστροφή.
Ο σημερινός άνθρωπος έχει χάσει την τόλμη και τον ηρωισμό του, το θάρρος να εκφράσει τα πιστεύω του, να αντιμετωπίσει την «μάζα» και να διακριθεί λόγω της δικής του μοναδικής ιδιαιτερότητας, να αγωνιστεί για ότι θεωρεί δίκαιο, σωστό και ηθικό. Πλέον δεν υπάρχει καμιά διάθεση, ή καλύτερα εσωτερική ανάγκη, να πράξει κάτι το οποίο θα ξεπερνά τις δυνατότητες του, να θυσιαστεί για μια ιδέα, να ρισκάρει για κάτι ξεπερνώντας τα όρια του. Από την ιδιοσυγκρασία και την προσωπικότητα του έχει εκλείψει η έννοια της αυτοσυγκράτησης και της αυτοσυγκέντρωσης για την επίτευξη ενός ανώτερου σκοπού, καθώς στην ουσία βασανίζεται από μια εναγώνια προσπάθεια συσσώρευσης αγαθών, χωρίς ίχνος προσωπικής ηθικής και πνευματικότητας.
Ακόμα και η έννοια της «ελευθερίας» έχει καταλήξει να συγχέεται με την κατάχρηση και την ασυδοσία. Γι’ αυτό άλλωστε στο όνομα της βλέπουμε να επιτρέπεται ο απόλυτος ηθικός εκμαυλισμός, με την κοινωνία να στέκεται αδιάφορη και απαθής, ενώπιον της αβύσσου της αδιάκοπης ανθρώπινης παρακμής. Ο άνθρωπος σήμερα, σαν να τον ταλανίζει κάποια ψυχικός νόσος, δεν προσπαθεί καν να βρει την αλήθεια. Αρκούμενος στην μασημένη τροφή που του πλασάρουν, αρνείται να έχει δική του κρίση και την τόλμη να αντιδράσει και να επαναστατήσει έναντι των παράλογων και νοσηρών απαιτήσεων του σύγχρονου κόσμου.
Είναι ολοφάνερο ότι η μεγάλη αυτή πρόκληση που βιώνουμε σήμερα είναι πάνω από όλα πνευματική και ηθική, με τον σημερινό άνθρωπο να έχει θέσει τον εαυτό του ως το κέντρο των πάντων. Εντούτοις, υπάρχει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από όσα μπορεί να αποκομίσει κάποιος όντας εξαρτημένος από την ύλη, και δεν άλλο από το να ενσταλάξει ένα ανώτερο νόημα στην ύπαρξη του. Ακόμα και αν διαθέτει όλη εκείνη την απαραίτητη τεχνολογική γνώση και επιστήμη για να προσφέρει στον εαυτό του άπειρα υλικά αγαθά, χωρίς αυτό το «κάτι» ουσιώδες που θα διαπερνάει ολόκληρο το «είναι» του, είναι πράγματι ανίκανος να δημιουργήσει πολιτισμό. Καταλήγει να μετατρέπεται σε ένα ον που δεν πιστεύει σε τίποτα, αποδεχόμενος αδιαμαρτύρητα μια κουλτούρα κατώτερη, μια κουλτούρα μετριότητας και ροπής προς τον αφανισμό του.
Αντεπίθεση
Διαβάστε το Α' Μέρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών