Ο ΠΕΛΑΤΗΣ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ… ΧΡΩΜΑ

Γράφει ο Ίων

Την τελευταία δεκαετία παρατηρείται η εξευτελιστική προσέγγιση των “έγχρωμων” καταναλωτών στην Δύση. Με την βοήθεια πάντα του παντοδύναμου Χόλιγουντ βλέπουμε σε ότι αφορά την διασκέδαση κυρίως να κυριαρχεί το πρότυπο του πετυχημένου Αφρικανού. Ο λόγος για αυτήν την αλλαγή, είναι απλός. Μετά την δεκαετία του ’90, με την εκρηκτική άνοδο του χιπ-χοπ στους νέους, οι παραγωγοί κατάλαβαν ότι οι μαύροι, αν και η συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν τα κατώτερα οικονομικά στρώματα, θα είχαν 5-10 δολάρια να.... ξοδέψουν για έναν δίσκο ή για να δούνε μια ταινία και έτσι στράφηκε όλο το ενδιαφέρον της βιομηχανίας στην ηρωοποίηση των μαύρων. Είναι πολύ εύκολο να το διαπιστώσετε παρακολουθώντας ταινίες της δεκαετίας του ’80, όπου βλέπουμε μόνο λευκούς ηθοποιούς με ελάχιστες εξαιρέσεις, ενώ στην συνέχεια αντιστράφηκε τελείως η “συνταγή”: μαύρος-ήρωας, λευκός-κακός (όπου στις μέρες μας θα χρειαστεί και την βοήθεια μιας γυναίκας για να αντεπεξέλθει).
Έχοντας ζήσει στις ΗΠΑ, μπορώ να πω ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα, εδώ και είκοσι χρόνια στην ουσία του το πρόβλημα, όπου αυτό είναι η ψυχολογική εκμετάλλευση των έγχρωμων καταναλωτών. Εννοώ, θα περίμενε κανείς μια αλλαγή στην κοινωνία, όπως σαν παράδειγμα την ανάληψη υψηλόβαθμων θέσεων εργασίας. Στην λίστα forbes 500, που ορίζονται κάθε χρόνο οι 500 πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις, υπάρχουν μόνο 5 μαύροι διευθύνων σύμβουλοι για παράδειγμα. Ο Ομπάμα δεν μετράει γιατί είναι γνωστό ότι δεν παίρνει αποφάσεις, είναι απλά μια βιτρίνα για τους σιωνιστές και τους wasp που κάνουν κουμάντο ( κάτι σαν την μαριονέτα που έχουνε εκλέξει ηγέτη μας εδώ).
Οι πλειοψηφία των μαύρων ζούνε ακόμα σε πολύ υποβαθμισμένες περιοχές, συνήθως σε πόλεις και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να αναλαμβάνουν τις πιο χαμηλόμισθες εργασίες.
Μεγαλώνοντας, ένα μαύρο παιδί, υποσυνείδητα θα έχει σαν στόχο ή να γίνει ράπερ ή αθλητής. Και θα μου πείτε, τι σε νοιάζει εσένα τι κάνουν στην Αμερική οι μαύροι; άξιοι της μοίρας τους. Άλλα όταν πάω όμως στο Μοναστηράκι και έχω τους τριτοκοσμικούς να ενοχλούν τα κορίτσια μας με το γνωστό “peace and love”, βλέπω ξεκάθαρα πως έχει προκύψει αυτή η υπερηφάνεια.
Ο λόγος ο οποίος έχει συντηρηθεί αυτό το ψεύτικο μοντέλο “καριέρας”, είναι ο εξής. Η πιο καταναλωτική μερίδα του πληθυσμού είναι πάντα οι νέοι. Μέχρι την ηλικία όπου αρχίζουν να πληρώνουν φόρους, και λογαριασμούς και ξεχνάνε τα όνειρα να γίνουν καλαθοσφαιριστές ή ο επόμενος 50 cent.
Μέχρι εταιρίες σαν την Apple, όπου με το που πέθανε ο Steve Jobs, και ανέλαβε ο ξεφτιλισμένος Cook, βλέπουμε 3 στις 4 διαφημίσεις να δείχνουν μαύρους.
Δεν καταλαβαίνω πως δεν την βλέπουνε ξεκάθαρα αυτήν την απάτη και συνεχίζουν να ξοδεύουμε ολόκληρους μισθούς για ένα iphone για παράδειγμα, συνεχίζουν να ζουν υπό άθλιες συνθήκες, βλέπουν τα παιδιά τους να παρατάνε το σχολείο και άλλα. Είναι, με την άγνοια τους, (καταναλωτικά και εργασιακά) υπόδουλοι και πάλι.