Μια κοινωνία κουρασμένων

«Οι κουρασμένοι κάνουν κοινωνίες εβραίικες με μόνο σκοπό τη γενική αλληλοβοήθεια, οι κουρασμένοι, που δεν έχουν πια ορμές, παρά μόνο γούστα, οι κουρασμένοι, που μόνο τη ζωούλα τους κοιτάζουν, που αλτρουίζουν μόνο για να υπηρετήσουν καλλίτερα το μικροσυμφέρον τους, οι κουρασμένοι, που βαστιούνται από τα χέρια σε μιαν αλληλεγγύη, γιατί φοβούνται να περπατήσουν μοναχοί τους, μην τύχη και κοπιάσουν πάρα πολύ, οι κουρασμένοι, που το στρατιωτικό γι’ αυτούς είναι βάσανο, γιατί δεν υπηρετεί τη ζωούλα τους, οι κουρασμένοι, που εχθρούς δεν έχουν.»

Ίων Δραγούμης, «Όσοι Ζωντανοί»

«Κουρασμένοι», ένας πολύ δυνατός όρος που περιγράφει με ακρίβεια την κατάσταση της μάζας των ανθρώπων σε κράτη που έχουν αλωθεί από το σύγχρονο πολιτικό γίγνεσθαι. Είναι η μάζα αυτή που ψηφίζει δεκαετίες τώρα τα ίδια κόμματα και πρόσωπα που την έφεραν στο χείλος του γκρεμού. Είναι οι μαζάνθρωποι που θα συντρέξουν με ενθουσιασμό...
σε κάθε σκοπό οικολογικού ή φιλανθρωπικού χαρακτήρα υπό έναν όρο: να μην εμπεριέχεται στον μαζικό αυτό σκοπό η παράμετρος του Έθνους – ελλοχεύει, βλέπετε, ο κίνδυνος του... κατά λάθος εκφρασμένου εθνικισμού! Είναι οι άνθρωποι που μπορεί ο Έλληνας συνάνθρωπός τους και τα παιδιά αυτού να βρίσκονται σε κίνδυνο της ακεραιότητας ή της ζωής τους και να τον αγνοούν κλεισμένοι στην αντικοινωνική (ίσως και ανθελληνική) γυάλα τους αφού ο κίνδυνος δεν έχει φτάσει στην πόρτα τους αλλά θα προβληματιστούν για το αν θα περάσουν καλά στις εγκαταστάσεις στις οποίες διαμένουν οι εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι κρατών Ασίας και Αφρικής που πέρασαν λαθραία τα σύνορά μας – με αντίστοιχη παράκινηση σε υλική βοήθειά τους υπό την εκβιαστική συνθήκη ότι όποιος δεν θέλει να παρέχει τέτοια υποστήριξη είναι ρατσιστής.

Σε ένα πρώτο επίπεδο θεωρώ πως η ρήση του Δραγούμη ταιριάζει σε αυτά τα στοιχεία του θλιβερού νεοέλληνα. Υπάρχει κι ένα δεύτερο επίπεδο, πιο βαθύ, που αφορά την ψυχοσύνθεση αυτού του προϊόντος της μεταπολιτευτικής πανούκλας. Είναι οι συμπολίτες μας που φοβούνται να «κάνουν εχθρούς» όπως και κάθε μορφής «βάσανο». Και για να εξηγηθώ, δεν θεωρώ πως η τυφλή αντίδραση, η στείρα αρνητικότητα, η μόνιμη τρικυμία στο μυαλό είμαι θετικά και υγιή φαινόμενα. Σίγουρα όμως δεν είναι υγιές το να βλέπεις να έχει εγκαθιδρυθεί στην πατρίδα σου ένα δολοφονικό καθεστώς δεκαετιών και να σιωπάς. Δεν είναι δυνατόν να μασάς συνέχεια το ίδιο παραμύθι και να το καταπίνεις για να μην...μπλέξεις πουθενά ή να μην κακοκαρδίσεις κάποιους. Ούτε είναι ανθρωπίνως δυνατόν να θεωρείς πως θα αλλάξει κάτι ψηφίζοντας κόμματα αποτελούμενα από ξοφλημένα στελέχη άλλων κομμάτων (γελοία θεωρία θα λέγαμε). Η Ελλάδα έχει παρακμάσει, και όλοι αυτοί οι «κουρασμένοι» φέρουν ευθύνη αντίστοιχη με αυτή των πολιτικών επειδή σε αυτή την άρρωστη κατάσταση ανέχονται τη δύση της ίδιας τους της πατρίδας, ενώ ταυτόχρονα επιδοκιμάζουν και θαυμάζουν το πώς άλλοι λαοί παλεύουν για τη δική τους!

Όταν κάποιος γίνεται παθητικός ως προς όλα όσα συμβαίνουν στον ίδιο, την ακεραιότητα της γης του και την τιμή των προγόνων του, συμβάλει στον θάνατο του έθνους του. Τα έθνη δεν χάνονται με πολέμους κάθε είδους (υλικούς ή οικονομικούς) αλλά από εσωτερικές πληγές. Ο συνολικός βίος που διάγει κάποιος οφείλει να έχει ως αποτέλεσμα το εθνικό καλό, ακόμη κι αν ο άμεσος, πρώτος στόχος του είναι το ατομικό όφελος. Δεν αρκεί συνεπώς ένας επιφανειακός αλτρουισμός. Δεν σημαίνει τίποτα μια «ακτιβιστική» ενέργεια που φαινομενικά βοηθάει τον πλησίον όταν τα κίνητρά της είναι απογυμνωμένα από βλέψεις προς την εθνική συνοχή, προς την επιβίωση του εθνικού κυττάρου, διότι έτσι απλά επιβεβαιώνει το ανωτέρω απόσπασμα ότι πρόκειται για ανθρώπους πολύ κουρασμένους να πράξουν κάτι ανώτερο από το εγώ τους.

Η Χρυσή Αυγή αγωνίζεται για μια Ελλάδα όχι κοσμοπολιτών αλλά για μια νέα γενιά ενεργητικών – κατά Ίωνα Δραγούμη – Ελλήνων. Στο χέρι του καθενός από εμάς η επιλογή ενός τελείως διαφορετικού μέλλοντος.

Αντεπίθεση