ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ Ή ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ;

Γράφει ο Αντίοχος

«Πρόσφυγες και μετανάστες» είναι η… πολιτικώς ορθή ορολογία των καθεστωτικών και «αλληλέγγυων», για τους εξ’ Ανατολών (κυρίως, αλλά όχι μόνον) απρόσκλητους που εισβάλλουν στην χώρα μας.

Μήπως όμως πρόκειται –κατά ένα μεγάλο μέρος- για απλούς λιποτάκτες, που φεύγουν από την πατρίδα τους για να μην την υπηρετήσουν την ώρα του μεγίστου κινδύνου γι’ αυτήν;

Ας μην κάνουμε εικασίες εμείς –που είμαστε και… ρατσιστές- κι ας δώσουμε το λόγο στην υπερ-σούπερ-ντούπερ «αλληλέγγυα» Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Στην ιστοσελίδα της, λοιπόν, αναφέρεται στις νέες δομές για τα «προσφυγάκια» και πιο συγκεκριμένα για μία εξ’ αυτών, στα Γιάννενα, χωρητικότητας 500 ατόμων -που όπως υπερηφάνως γράφει «την ανακαίνιση της οποίας ανέλαβε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες»- περιγράφοντας το ιστορικό μιας τυπικής οικογένειας από την Συρία που φιλοξενείται εκεί. Ας την παρακολουθήσουμε…

Η αρχή είναι… δακρύβρεκτη:

«Ο Jumaa Alo, ένας 52χρονος Κούρδος της Συρίας...

από την πόλη Αφρίν, αγκαλιάζει τη γυναίκα του Nabiha. Είναι πια ασφαλείς στο καινούριο τους σπίτι στην Ελλάδα. Τα μάτια τους όμως πλημμυρίζουν με δάκρυα, στην ανάμνηση του πολέμου που τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν τη χώρα τους το 2011.

Το νέο τους σπίτι, στο οποίο ζουν μαζί με τους δύο γιούς τους, τον Mitan και τον Akid, τη γυναίκα του ενός, τη Zainab, και την δύο ετών εγγονή τους Silina, βρίσκεται σε μια πρώην «παιδόπολη» στην άκρη της λίμνης των Ιωαννίνων…».

Ο πόλεμος, λοιπόν, «τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν τη χώρα τους»! Πως όμως; Μήπως βομβαρδίστηκε η πόλη όπου διέμεναν, καταστράφηκε η κατοικία τους κι έμειναν στους πέντε δρόμους; Μήπως γίνονταν σφαγές στην περιοχή τους και τρομοκρατήθηκαν; Τίποτα απ’ αυτά δεν συνέβη. Ιδού ο πραγματικός λόγος:

«Ο Jumaa και η οικογένειά του διέφυγαν από τη Συρία στο Λίβανο το 2011, φοβούμενοι ότι ο μικρότερος γιος τους θα εξαναγκαζόταν να καταταγεί στον συριακό στρατό». Λιποτάκτης, λοιπόν, ο γιός τους!

Και γιατί άραγε εγκατέλειψαν τον Λίβανο, όπου είχαν καταφύγει; Μήπως κινδύνευε η ζωή και η σωματική τους ακεραιότητα; Όχι! Ιδού η πολύ απλή εξήγηση:

 «Έμειναν τέσσερα χρόνια στη γειτονική χώρα, δουλεύοντας στα χωράφια και σε εργοστάσια συσκευασίας φρούτων. Αλλά η ζωή τους εκεί ήταν πολύ δύσκολη, κι αποφάσισαν να επιχειρήσουν το επικίνδυνο ταξίδι με βάρκα προς την Ευρώπη».

Εμ βέβαια, δύσκολη η ζωή όταν δουλεύει κανείς σε χωράφια και σε εργοστάσια, ενώ μπορεί να πάει κάπου αλλού (στην Ελλάδα των «ανοιχτών συνόρων», ας πούμε), όπου δεν χρειάζεται να δουλεύει και του παρέχονται όλα δωρεάν, από το υστέρημα των Ελλήνων φορολογουμένων! Κορόιδο είναι να μην πάει; Ας είναι καλά τα «κορόιδα» που τον πληρώνουνε!