Από το «αἰέν ἀριστεύειν» στην κλήρωση

Κύμα αντιδράσεων προξένησε η πρωτόγνωρη απόφαση του υπουργείου Παιδείας να θέσει τέλος στην αριστεία και με τη βούλα, αφού στα δημοτικά σχολεία οι σημαιοφόροι θα βγαίνουν μετά από κλήρωση και όχι βάσει της βαθμολογίας τους. Συγκεκριμένα βάσει Προεδρικού Διατάγματος (ΠΔ 79/2017) ορίζεται ότι από εδώ και πέρα σημαιοφόρος στην Στ’ τάξη του Δημοτικού μπορεί να είναι ο καθένας, ανεξαρτήτως βαθμολογίας, καθώς η επιλογή του θα γίνεται με κλήρωση και όχι βάσει βαθμολογίας, όπως ίσχυε μέχρι σήμερα.

Διατηρούσαμε, ομολογουμένως κάποιες επιφυλάξεις ως προς τη δυνατότητα εφαρμογής των εμμονικών ιδεοληψιών της ροζ αριστεράς, όταν εκπρόσωποί και στελέχη της διετύπωναν τοιαύτες μυσαρές μηδενιστικές απόψεις από τη θέση της αντιπολιτεύσεως αλλά και από τον καιρό της «αριστερής ξεγνοιασιάς» του 4%. Δυστυχώς ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και αυτός ο αριστερίστικος εσμός των συμπλεγματικών ανέλαβαν...
την κυβέρνηση της χώρας. Κατέστημεν μάρτυρες πρωτοφανών μεταβολών και μεταρρυθμίσεων, οι οποίες αγγίζουν το όριο της πολιτικής γελοιότητας, με την έννοια ότι διενεργείται μια προσπάθεια «μετουσιώσεως» των ανεδαφικών αντιλήψεών τους σε «κοινωνικές μεταρρυθμίσεις».

Η αριστερά λοιπόν ως αυτόκλητος υπερασπιστής μιας αόριστης «κοινωνικής αλληλεγγύης», και εκφραστής ενός επίπλαστου ανθρωπισμού, επιτέλους καταρρίπτει το προσωπείο το οποίο είχε τεχνηέντως ενδυθεί σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως, και να καταδείξει το βαθύτερο στόχο της: Το αναποδογύρισμα του εθνικού μοντέλου των κοινωνιών, τη στρέβλωση και την υπονόμευση των Αρχών της Παραδόσεως. Περισσότερο όμως από όλα, έχουν εξαπολύσει έναν ανηλεή πόλεμο σε αυτό που οι Εθνικιστές αποκαλούμε Πνευματικότητα. Αυτός ο καθοριστικός παράγοντας περικλείει και εκφράζει τις αρχετυπικές Αρετές, έτσι όπως αυτές αντανακλώνται μέσα από το πρίσμα της Παραδόσεως. Στο στόχαστρο της ισοπεδωτικής λαίλαπας και του διαβρωτικού μηδενιστικού διεθνισμού λοιπόν τίθενται όλες εκείνες οι δυνάμεις – άξονες της Παραδοσιακής κοινωνίας: Οι Νόμοι της Αξιοκρατίας, της Δικαιοσύνης, της Αριστείας και της Ιεραρχίας, οι οποίοι και διατηρούν την ηθική τάξη.

Η Αριστεία, ως συγκερασμός της ακατάβλητης δυναμικής και σημασίας των εννοιών της Δικαιοσύνης και της Αξιοκρατίας όχι μόνο καταπολεμείται  στο αρτισύστατο έκτρωμα της εκπαίδευσης, αλλά καταγγέλλεται ως αιτία διακρίσεων, ανισότητας και εμπόδιο στην ισότητα! Η ρήση «τα αγαθά κόποις κτώνται» δεν ισχύει πλέον. Δεν τίθεται ουδέν κίνητρο ανελίξεως, βελτιώσεως, πρωτιάς και αριστείας. Το παιδί συγχύζεται στην εκπαιδευτική διαδικασία, καθώς δεν του παραχωρείται κίνητρο να πρωτεύσει, να ξεχωρίσει. Όταν μάλιστα το κίνητρο είναι η Σημαία, ο συμβολισμός της οποίας προκαλεί σύγκρυο στους ορκισμένους εχθρούς του Έθνους, τότε αυτό όχι μόνο απαξιώνεται αλλά χλευάζεται ως «τρόπαιο» κληρώσεως. Εκτός φυσικά της απαξιώσεως του συμβολισμού της Σημαίας, η γενική προσπάθεια υπονομεύσεως της αριστείας ενέχει τεράστιο αντίκτυπο στη διάπλαση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του παιδιού. Εσκεμμένως αποκόπτεται η αριστεία από το Εθνικό Σύμβολο, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η εθνική συνείδηση και το εθνικό αυτό-συναίσθημα του μαθητή. Δε νιώθει έτσι τον πόθο ο μαθητής να κρατήσει και να περιφέρει τη Σημαία, γεγονός το οποίο θα προέκυπτε από την ευγενή άμιλλα και τo έμφυτο «κυνήγι» της αριστείας. Συνεπώς η λεγόμενη κατάργηση της αριστείας επιφέρει μια γενική αδράνεια, κατάπτωση, μια μετριότητα χωρίς να υπάρχει παρώθηση για κάτι ανώτερο, για κάτι καλύτερο. Κατά τον Γουσταύο Λε Μπον, «στον όχλο οι μετριότητες λυτρώνονται από το συναίσθημα της μηδαμινότητας και της αδυναμίας τους. Όλοι εξισώνονται προς τα κάτω».

Αυτό το γεγονός καταδεικνύει τα εμφανή συμπλέγματα του αριστεριστίκου συρφετού έναντι της έννοιας της Αριστείας, οι οποίοι δεν πράττουν τίποτε άλλο πέρα από το να αναμασούν παρωχημένες απόψεις και να επαναλαμβάνουν ατέρμονους ρητορισμούς, στερουμένων λογικών συνειρμών, αναπροσαρμοσθέντες βεβαίως κατά το δοκούν, όπως τους συμφέρει προκειμένου να δικαιολογήσουν τον παρακμιακό τρόπο σκέψεως, βίου και δράσεώς τους.. Όντες στο τέλμα της ιστορικής και κοινωνικής αγνωσίας, οι μόνες απαντήσεις που δύνανται να δώσουν για το επιχειρούμενο  εκπαιδευτικό εξάμβλωμα, είναι γραφικά συνθήματα, χωρίς κανένα έρεισμα. Εμβολιασθέντες με αδιάλλακτο μίσος, απεριόριστο μένος προς ό,τι Εθνικό, και διαπνεόμενοι από εχθροπάθεια, προσπαθούν μεταμορφώσουν τις νέες γενιές σε άβουλα άτομα, σε μετριότητες και γρανάζια ενός αντεθνικού, πλουτοκρατικού συστήματος δίχως Ιδανικά, στόχους και όνειρα.

Την απάντηση σχετικώς με το αγαθό της Αριστείας την έδωσε ο Όμηρος χιλιάδες χρόνια πριν στο αξεπέραστο Έπος της Ιλιάδας: «αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων…» (Ιλιάδα, Ζ, 208). Σε ελεύθερη απόδοση: «Πάντα να αριστεύεις, να ξεπερνάς τους άλλους…»

Αυτή είναι η Ομηρική παρακαταθήκη. Να αγωνιζόμαστε πάντα για το καλύτερο, να επιδιώκουμε την Αριστεία και να επιζητούμε, μέσω της άμιλλας, να βελτιωνόμαστε. Η ισότητα που επικαλείται η αριστερά παραμένει αναπόδεικτη και ανεδαφική. Όπως είχε πει και ο μέγας φιλόσοφος από τα Στάγειρα «τίποτε δεν είναι πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων»

Η δε σύνδεση της μαθητικής αριστείας με τα Ιδανικά που εκφράζει η Σημαία μας εντοπίζεται στις προτροπές του Έκτορος στον υιό του Αστυάνακτα: «Εις οιωνός άριστος: Αμύνεσθαι περί πάτρις".

Γεώργιος Σύρος